Netgedichten

netgedicht (nr. 14.149):

De erfzonde

Alle wanstalten van verkeerd redeneren,
van honderd vaders en moeders terug,
hadden de jongste telg; geboren
in nieuwere verlichte tijden,
verzwaard met het oplossen
van ambivalente vraagstukken.
Een last, recht evenredig
met de massa van de wereld.

Hij was geboren onder het massief
van het Himalaya gebergte.
Hij steunde en wrochtte
onder het gewicht, zijn zicht
immer naar zijn voeten gericht,
de rug gekromd om de Mount Everest te dragen.

Hij klaagde nooit en nam alle schuld op zich,
de schuld van de gehele wereld,
maar de last was zwaar.
Hij trachtte niet zijn verantwoordelijkheid te ontlopen.

In de plaats daarvan
dacht hij na, lang en diep,
evenveel als de berg op zijn rug zwaar was.

En toen bedacht hij
dat de stenen last
van piepschuim was.

Voor het eerst richtte hij zich op
en nam het gebergte rondom hem in zich op.

Voor het eerst had hij een besef.
Het besef dat hij leefde.
Dat leven een waarheid was.
En de waarheid was mooi.

Voor het eerst zag hij
dat de leugen van de wereld
een schone waarheid was...