Alle inzendingen van Pama

Heb geen foto van je gemaakt jouw beeld staat in mijn ziel gegrift ontstaan in gelatenheid, ben ik in verlegenheid geraakt. Je knielde en telde lidtekens van een zwaar verleden, verteld door zandkorrels in het zand, ze gleden als waterige tijd door de dunne vingers van je hand. Neem geen foto van je schaduw, waarin geen gevoel en toekomst…

Een wolk gekneusd licht bloed stroomt in gedichten, als het doek neergaat. Dag en dauw laaft zich in het schemer vol duister, absorbeert schaduw. Groots en wreed de mens onvoorspelbaar grillig lot, z’n grootste dwingeland. Slepend teloorgang volmaakte zinneloosheid, van uitgeleende tijd. In aardse spasme ruist de zilte branding…

Je bracht mij een nachtbedrog een waan in schijn van een korte droom, mijn schroom deed me vermoeden en heb ik je mijn slaap verkocht, het blinde in de eerste klacht van aanzwellende beloften,het masker door het lot gebracht in de lust van verhitte dorsten, ik vond mij terug in lege dromen, verzadig mij in het eenzaam zijn, je kussen…

Ben ik voor niets angstig geweest ? niet voor donker of het schelle licht, voor een optreden op een duister feest, voor langdurige stiltes, of het jengelend verkeer of in aanstormende dromen waarin ik bivakkeer, waarin het zicht en afloop niet gunstig lijkt, daarop is geen afgewogen verweer. Als ik me in dat gevoel verslik ontrafeld…

Op de rug van mijn hand in blauwe inkt is deze tekst herschreven, de graffiti van het leven op roze gekleurd papier wat ik in teksten beleef, ook wat de prullenbak niet vrat en een kortstondig streven had, bleef nimmer een onbeschreven blad daarmee worden boeken volgeklad, er liggen opdrachten klaar onverschillig voor de dood en voor…

Ze glijden van mijn schoot het ruime water op in boten waarvan de kiel al vroeg werd neergelegd, gebreeuwd, door nieuwe tijden, het geluk gekozen waarop de scheephoorn door mijn leven weg zal vloeien, hun lichamen schieten weg als mijn vermaledijde schaduw te dichtbij komt, verstomd de stemmen als ware het bevriende mensen, sinds zij…

Zijn het de Walkuren of ongrijpbare schimmen die mij de rust niet gunnen om de raven van de nacht te weerstreven? Verzuurde woorden in duistere graven waaruit zich de ochtenden laven. Een glimp, waarin het eerste licht als traan geboren wordt, handen verleggen schaduwen over mijn verweerd gezicht, geleefde wraakgodinnen verhangen…

Gelukkig diegene die bedaren, als oude schors van bomen wordt geraakt, waarmee echo’s smoren in hun medeklinkers, gloort de kruisgang van de wind. Nu in ouderdom genieten wat glans gaf aan de jeugd, een rinse smaak van de komende tijd, regen kleurt zich in de geur van krijt. In gelukzaligheid te dromen in een zetel van gedane arbeid…

Ergens moest je zijn en overal ben je,raakte je achter de schermen van de dood? In alles te willen sterven, dicht bij me als vluchtige gedachte, als zucht ontvloot, te willen schrijven, wat klonk wat al geschreven was, gevat in een laatste woord wat in me overschoot, de toon bleef zwerven in een vreemde tongval van de wind en…

Verstild hoofd, zo stil, ondanks ik altijd wat denk te horen, stomme geluiden kwetsen dovemans oren en de witte vlekken van mijn geestesoog, berusting is wat ik zoek, verlamd en overmand, doe ik de dingen die om een antwoord vragen, die komen niet, stille wijsheid laat zich in een illusie dragen.…

Gedachten fladderen af en aan likken verse wonden behoedzaam van de maan, verkeer jengelt in de straat, blikken dromen verpakt in monotone regelmaat, maant ongewassen licht tot nog groter spoed, ontneemt de eerste stap de prille moed, wordt energie vermorst, voorbij de dagelijkse kost, wanneer de nachtdraak zich met irreële spinsels…

Het gezicht, het wezen is niet veranderd, maar toch in stramme lijnen weer anders dan voorheen, bloed als rivieren meandert tussen de planeten, langs de hoogste toppen en het diepste falen, weerspiegelt zich het averechts in dubbelzinnige verhalen, waarin ik mezelf blijf foppen. Kloven op het gezicht belooft een rusteloze geest,…

Gereinigd door stilte en ongeduld, op jacht naar volwassen zinnen, gedachten en het glas rijkelijk gevuld, voelt hij leegte van binnen, elke streek bevat een daad, een woord, stuurloos bouwt hij voort, droes sleurt hem door de tijd, bakt het dagelijks brood een plichtmatige roes, buigt meewarig over frasen, waarvan de strekking…

Laat mij mijn weg maar gaan, deze ruimte is mij te verheven, mij te schikken naar diegene die de grenzen stelt, die eenzijdig te bewaken, en in eigen flexibiliteit verstrikt geraken, zal stikken in verlangen, vrij te ademen, denk niet dat ik mijzelf al ken. Onafhankelijkheid ingebed en gewend aan ruimtelijke vrede, verlaat…

Wijnranken in gelid strelende zoete winden waaraan gemoed is ontpit, grond gedeukt, in kalk verstrikte horizon, een zon die aan de hemel likt, cypressen , metaforen van groen, geërodeerd om een droge dorst te lessen, stilte van gehooide akkerland, mengt in het gedruis van cicaden, een bedwelmende achtergrond op het grafschrift van dorpen…

Brokstukken van tijd originaliteit verpakt, morgen weggegooid. Hemel maakt theater doek valt voor het bijgeloof, toch geprolongeerd? Onderhuids zaaisel façade achter gevoel, dichterlijk maaigoed. Voetbal Guru preekt, gewonnen, verloren is welke kant je kiest. Spoor in morgenlicht schokkende kar met dromen je hoort ze kraken.…

Twijfel zaait onnavolgzame schaduwen over stoffige paden, doelen die in de loze engten van de verten lagen, bleven verscholen achter luchtkastelen en onbereikbaar bleken, zorgeloos was ik vertrokken, met gebonden handen aan weerszijden van de akkers, strijkend langs goudgele aren, verwaait het stuifmeel van rusteloze zielen tot waar…

Door het stopgat van mijn woordenbad blazen resten schuim een laatste adem uit, eisen hun tol op als de dag de nacht doormidden breekt, als het duister zich verslaapt in greppels, beroering van ruimte in de morgen,zich te bruskeren met beelden,die ik reeds al zo lang verzon, me te voegen naar de dynamiek van vrije forellen, voorwaartse…

Lawines van de wolken, slagbomen van de horizon houden dromen niet tegen in de opwaartse beweging van een luchtballon, verwarmde woorden in nieuw gedicht, naar de oorsprong van het onbekende in een vlucht van akkoorden om het inzicht te verspreiden van herinneringen, te kiemen tot waar de stilte is geland, een bevlogen ruimte te vullen…

Dauw op de jasmijn, sterk en broos, de tranen opgedroogd, je liet de schoot los, om niet in vooroordelen te worden gewogen, je streed in de boezem van een eeuwige bruid, wit gesponnen draad in jouw gedicht, brokaat van kiemend zaad, te vroeg geoogste vrucht, tederheid met een ruggengraat, vermeed wat iedereen dacht, koos voor…

Stapelwolkenlucht, zwarte schapen van een jeugd, niet te begrenzen . Na een natte tocht verwachting op de bamboemat, wast z’n voeten. Voor de boeddha glimmen duizend vuurvliegjes, in een lotuslach. Zonder te springen buigen ze voor hun prooien, de tijgerlelies. Sumoworstelaar, meditatie, zijn adrenaline, beheersing van macht.…

Oceanen liggen rimpelloos te wachten in witte en oranje gewaden, verdrukt verleden die ze niet af kunnen gooien de loden mantel van de hetze en de haat, om de overkant te bereiken, hun Nirwana betreden, gebleekte waardigheid van gouden tempels die men liet, weerspiegeld in kwetsbare oases zover men ziet, als vreemde meeuwen de hand…

Onder een monnikskap, waaronder de kleuren zijn verschoten,waar door tand des tijds het bloed langzamer doet stromen, aanvaardt alleen het zaadgebruik, te strooien met getaande hand uit realiteit, zonder wachtend spoor van bitterheid in hart op horizon gericht en de scoop wat kleiner wordt, voorbij de gulle zomer blijven zoete herinneringen…

Kan nog steeds niet wennen, getijden gaan vluchtig, ik vermijd dat ik hang aan een onvoltooide tijd, waar meisjes onbetaalbare kransen halen uit de lentezon, getooid met gekleurde linten, geschetste aquarellen van hun vragen, waarin schuld en schande is ontlast,toch zullen dragen, de kleine danseressen op de spitzen, stelen dansend…

Bij gevaar, kruipt de krab alleen maar weg, hij is geen lafaard. Lentezon spreekt aan, hoog meten ze hun krachten, mijn leeuweriken. Een bonte specht, kiest slechts een simpele stam, ver van de bloesems. Bosviooltjes in bloei wat klinken ze klaar en helder, kinderstemmetjes. Bloesem dwarrelt neer, varen steekt z’n handen uit,…

De dag ijsbeert in kille regen, marcheert over druilerige perrons op een vroege, bleke zon gericht, gedachten boemelen naar lege horizons, passagiers tot niets verplicht, lange stramme ijzers en gevoelens smelten samen in een optisch bedrog, uit synergie een eigen doel beramen met de losse eindjes in hun zog, strakke teugels in luie…

Choreografie van angst, het falen, een trein net niet te kunnen halen, mand vol levensschalen, uitgegleden op de medeklinkers, uiteen – gespat in zinnenloze verhalen, steeds voor gelijke droom te betalen, een spoorboom die niet open gaat, vandalen op de hoeken van elke straat, talrijk zijn de klinkers met een eigen gelaat in de…

Vanuit een verloren stilte, boren miljoenen zielen zovele gaten in gordijnen van het paradijs, steeds meer licht priemt door onwrikbare schaduwen, waarin de onmacht wordt beleefd. Wanneer het verloren bloed door de mazen van de schijn is weggevloeid, kleeft smart van arbeid aan ieders handen, geronnen de harten van rechtvaardigheid…

De dag dat hij ging varen voelde hij zich lusteloos maakte tussen gele leliebladen met beiden handen een doorgang in het kroos, er lichtte een bekend gezicht daar beneden uit zwarte moddergrond langs onversneden plompeblaren,zag een donker trappenhuis, alleen betreden, de jongen die daar doelloos stond en nergens thuis. Verbond z’n…

Paarden uit sagen voeren kinderen mee weg langs bamboebos. Kleinste boom in wind, helpt mee in ruizen, in de betekenis van macht. Om gelijke te vinden naar natuur gemodelleerd, nooit met eer strijken. Stilte boort gaatjes in de torso van de beek, regendruppels gemorst. Hoog vertrapt gras, verbuigt zich niet in schande, goudgeel…