Alle inzendingen van Pama

Wanneer het in een gedicht over de muze ging, dacht ik in dat smachten, dat dit de enige liefde was. Maar tussen de zinnen door, staarden mij de muzen aan, brachten mij ontgoocheling. Te twisten als zwermen bijen, vol ijver met de taal hun raten te vullen, om tot een lyrische hymne te breien. Een lofzang op een vluchtig epos, waarin…

Als men dalend plots het vergezicht verliest en tegelijk geen merel meer hoort zingen en de wind de valse tonen kiest, waag ik toch de stap, ook vandaag blijft de regenboog buiten mijn bereik, op het pad dat naar de hemel liep, langs een haag van molens in het vochtige gras. Mijn afstand onttrokken aan het oog, wijst het niet…

Als ik gaandeweg anders dicht is dat verwijtbare onschuld, wachtend op het licht vol ongeduld wat mij vervuld. Ik stel mij geen vragen meer, aan de rusteloze muzen die ik dien, ik denk niet dat ze mooi of aardig zijn als ze niets meer in mij zien en weet ik ook niet wat zij willen, - trouweloze makkers, om mij in hun val te lokken…

Ik ben bereid te duiken in de fuiken van de dromen, alleen ik aarzel voor de steile rand, bang dat je me achterna zal komen , en te springen in het zelfde diepe ledikant, vrees niet, we springen op gelijke wijze met dichte ogen, met vaste hand, gericht op angsten die verwijzen naar de verdwenen vrienden uit de jeugd, waarmee we zwierven…

Ik dacht, heb ik daar jaren voor geleerd, verweerde waarheid, waardoor de dichter zich bekeert, het proefde bitter in de keel, doorstak de zinnen op de tast, te lang gevast, versproken tijd, de gal verdeelt, het baatte iets, de twijfel voorbij, niets zonder immateriële averij, een zwijgend boek, waarvan het begin en einde te…

Ons lot ligt gevloerd op straat, lantarens werpen hun lichtend teken, en schaduwen de monden snoert, van wie het gezicht niet plooit, blijft in gebreke in de spotlight van het bestaan, lazen de half gevulde glazen in beider ogen, om die te laten staan, van onszelf vervuld, waarin we de liefde hebben voorgelogen, met…

Een vlinder vindt met geloof en intuïtie de juiste voorgeschreven kleur, ter verlichting van de muze, een troost, wat draden meel op stampers samensmelt, waaruit z’n voorkeur zich in het juiste ritme laat raden, vermeldt samen met z’n kroost de zaden van z’n daden. Zich voedt met het ambrozijn, zonder ooit te zijn vergeten, waarvoor…

Je spleet de taal je penetreerde het water, je hield het in je handen zwervend, je gaf je over en zei dit is mijn lichaam, dat gedompeld werd, wat mij raakte, een mismaakt gevoel zonder averij, getekend door verval, eroderend in getal, vergaan tot in de schoot van dat bestaan. Je geeft niet meer om te geven in de lijnen die je trekt,…

Eigenlijk leun ik in je armen staan we in het leven als een boom uit de kroon schieten wortels uit schaduw - volle monden, met jaarringen verbonden, genieten we van deze rijpe vrucht, waarvan de levenssappen overgaan in een bedwelmende zucht, verkoelen we de mossen met de kracht van blote voeten, gedanst door elfenkinderen in de…

Het gevoel is met de pen te beschrijven, een vage schaduw, levensgroot naast pragmatiek en rede en op eenzame hoogte lijkt te staan, de spreuken bij de snoeverijen in te lijven, kritiek betaald met gelijke munt en op de blote borst te slaan, met een sloep vol passies, op een dichterlijke meer, in tegenstroom te bevaren, geroeid met riemen…

Na de verveelde winterslaap ligt de polder weer open, gekapt door tijd, en stalen ploeg, wat in het verleden lag, in staal naar boven joeg, en aan de oppervlakte, vers besneden, verslapt de aandacht, wanneer de uitgebeende huid, zich openlegt in arbeid, mechanisch voorbereid, vervalt de aarde tot rust van eerbaarheid, in…

Je hebt je bewezen in een volmaakt wezen, gekleed of naakt, ik weet niet wat me het meeste raakt, een schoonheid, de eenvoud van het ‘ zijn ’, verleidt mij tot stilte, dieper dan al de kleren van de pauwen in hun drachtige veren, zich uit als alle vogels te samen, in vrije vlucht van bonte specht tot Vlaamse gaai, veel herken ik niet…

Je werd getest, veranderde van religie en van naam, ging op in vreemde kleuren, in de schaduwen van de universele geuren, daar bleef de waardigheid bestaan, als dichter niet gekwetst, je gaf niet op, liet zwaluwen hun roep niet schuwen, als aanzet tot een oorverdovend orkest, om zich in alle uithoeken te laten horen tot een tijdloos…

Hoe verder ik dit pad zal gaan, hoe meer ik eelt verzamel op het bot. Een gewaagde reis, waarbij de huid, mond en de schouder lijken niet van deze tijd en lichtjaren ouder, het frame gelaagd tot rond skelet, de ziel in tijd gewet,zal buiten het willen tot voortbestaan, in hardheid ingeboet, als ik door die zandstorm raas, wast mildheid…

Nachten vloeien rond het huis en door vensters je slaapkamer in. Vergeten blad, kleeft op een verlaten pad, dromen maakt het glad. Rode kruiwagens, vernist door regenwater torsen bloesems. Bij gevaar, kruipt de krab alleen maar weg, hij is geen lafaard. Door de wind gestuwd, schaatsen pluizen over gestold water. Ochtendzon…

Onberoerd als het oppervlak van een meer bij de avondstilte, zo proberen we ons gemoed in alle omstandigheden te onthouden. Lentepassie laat een bries ontsteken, rimpels stuwen water voort tot voedingbrengende beken, waarvan de roerselen ontbreken, blijven we in een verloren kilte steken, en gruwen we de februariwind.…

Zozeer op de kern van de kosmos gericht, dat ik naam en stand van sterren vergeten ben, maar ik herken ze aan hun flakkerend licht wat in een ogenblik verdween, worden werelden uitgeluid, zonder te weten waarheen.…

Ik stierf en er was niet van ver mij vandaan een stronk, een kussen voor mijn houten hoofd, waar ik de bedding vond, waarin ik rusten zou, ik zocht snakkend zonder adem naar een stem, die nu voorgoed zou zwijgen. Ik stierf en er was niet ver van mij het hart, waaraan ik in volle geest, de laatste kus had willen geven, geboorte van de…

Een woud van zwijgen, rijgen zich in twijfel tot een toverbos, onder een kalend dak, waarin de bladeren zich herkenen, iets geleerd en zeker niets verteerd, pompt vuur door aderen, te denken dat ik straks niet meer ben, dat blijft vaag, licht gevoel in de maag, de kwaal van een dogma die ik langer ken, iedereen kent het, niemand kan het…

Mededogen voor jezelf betekent, dat je de ander accepteert zoals hij is en je hem hebt vergeven. Veel mensen reizen de wereld af op zoek naar vrede. Bij thuiskomst blijkt, dat zij die de hele weg met zich hebben meegedragen. Men hoeft dus niet zo ver te zoeken. Een mens in balans kan van buitenaf niet beledigd worden. Hij weet, dat enkel…

In plat geschoeide velden klappen rozen open, bewijs van argeloze plicht, de wereld zich met het licht zal voeden van te vroeg gestorven helden, waar de koppen blijven bloeden, om gemorst zaad een kans te geven, te aarden aan beide zijden van een tere grens, zich steeds weer de ultieme wens te beleven en hoop te laten ontkiemen…

Alleen ging hij op pad, floot zich door het duister, omdat iets in hem ontstoken was, nog lichter dan het uitgedoofde avondlicht, langs wanen, als snoevers in stijf ornaat, in rusteloos beraad, op een straatlengte van elkaar. Gestaag verrees de lust omhoog, traag luisterend naar z’n geestesoog, misschien doorgeschoten, dus hij zweeg…

Zonlicht laat zich te water, stralen die met koetjes komen, de kalfjes kennen elk hun plaats, de leegte houdt het praten braaf, de zalfjes brengen zoete dromen, spinnen garen om de wol te baren, tijdens dutjes onder lindebomen,luister was het de nachtegaal of zwarte raaf?…

Tussen lippen van de eeuwigheid, smart gestort in rijpe morgenstond, uit mond en schone luit vloot zelfbeklag, gedoopt in Orpheus smart, tot de veerman immer als terugkerend zelfverwijt, smeekt in bittere klacht, slechts éénmaal z’n hand over hart te strijken, het meest beminde uit de onderwereld terug te halen, blijft geloven in dit ultieme…

Spinnenrag vangt beelden uit de verste hoeken, opgerakeld door mijn adem, hoewel ik al vertrokken ben, van dat luxe matras, die dag hoef je mij niet meer te zoeken. Op de beslagen ramen verschijnt nog eenmaal de wasem van mijn stem, één voorjaarbeurt en de kamer maakt zich vrij van stof of spoor in waar mijn schaduw snel verscheen, in…

Met gesloten ogen keer ik terug naar een diepe slaap maar de weg is treurig en vuil, een halte tussen de dag en de nachtmerrie, gedichten lezen zou mijn oeverloze gedachten tegenhouden, die labyrinten overstijgen en naast mij een kussen een leeg omhulsel, waarvan de veren in onschuld lichter worden, om deze te vangen kost geduld,…

Bewijs van afgedraaid verleden, verbannen op schreden tot de zolder, verslaat de grammofoon de kolder, van oude blijdschap in treurige toon, zwijgt de doorgezaagde boodschap en gekraste trappen van de tijd, gekerfde groeven in geschonden staat, zwart geverfd in geperst vinyl, draaft en zwoegt door in ziel en zaligheid, vergrijsd,…

Verstrikt me in mijn nachtbedrog, de waan als korte droom, heb ik mijn schroom in reine slaap verkocht, het blind zijn als een tweede klacht, de eerste verschuilt zich in beloften, en achter maskers, van aangezicht, in lot volbracht, te mogen troosten aan je borsten, die vind ik in mijn lege dromen, verzadig mij met het verloren zijn…

Zend bloemen naar je ergste vijand en hij zal niet terugschieten. Met medelijden sta je ver van mensen, met mededogen kom je dichter bij hen en kom je samen tot een eenheid. Om al het overtollige uit het leven te verdrijven, daarvoor is moed nodig, de beloning is onthechting en de innerlijke rust. De kunst is, de harp ook zonder de snaren…

In haar mandje korstjes brood opwinding kleurt haar wangen rood, oogjes glansen van driftige spoed, klamme handjes in haar bonte schoot vertaalt de sterretjes in haar regenboog. De zon komt haar tegemoet, naar het park in ijver onbevangen, een dagelijks feest, de dag verloren, als ze daar niet is geweest zilveren kringen in de vijver, kinnetje…