Alle inzendingen van R.E.N.S.

zelfs de poëzie scheurt bij benauwd neobloed negen/tien gloedkoppen kleuren honderd vragen gelaagde godenweidsheid kwakende nachtschapen verraden om lichtvoeten bezeten hielen op dreef zout zand zeeft handen tot de tanden overladen staande ontwapening en vleesvervangersverleden matige kantelpunttriggers in zangerig vogelondertal…

allen gekleed in ’t zwart met oogschaduw en lijntjes diep diep in de ondergrond vervlogen langgerekte haren in ijlige rook meegezogen en rammelden droge koppen staccato-hoogmis-dienende klappen op ‘schmutzige’ vliezen tinnitueuze aanrandingen gehoorverbrandend decibellevel verschroeiende vergroeide baarden en bakkesen grauwgeblakerde…

op deze gejatte tabula rasa vermomd zonnige scrupules de goden in klei inbeelden 1. in de contrawind hagunnan bij De Ander stonden de sterretjes ’t wenen ‘closer’ dan ’t schateren dito data de dato donderdag de derde quam hij voorgelogen wijdbeens als ‘n feit strijdwagens dragen ‘pluie de pleurésie’ pleurde en ’t geurde naar…

‘n heel klein feestje om toch ‘n keertje te vieren dat wij daar voorgoed verbonden zijn en ‘n half woordje dan om de korte rokjes alsnog te vergeten die ooit ‘t mooi weer speelden toen daar nog wilde bloemen bloeien wilden en de vele beestjes ‘in copula’ (niet alleen wij) met heus consent om de oren vlogen de vlinders die daar…

explosiedrietal dat garagedons en de Oriënttonale ‘hidjaz’ op woestijnwijze simuleert heersers of de koningen over de groene moedermelkplaneet van Orange tot kosmische doden help hun eigen Musis Sacrum als creatie van toendrasteen trias alcoholica voor Frankie plus de heksenvingers’ fietstax langs Willems hamburgerwacht op de begraafplaatshoerenheide…

onder de wolken zonder goden kruip je niet door de modder leer je lezen en schrijven met ‘t vuur in je schenen en schoppen onder je hol dat stinkende beetje tegenwind of zo‘n vleugje rinkelend geraas van ‘n nitwit of ‘n hekjesnerd als je niet binnen lijntjes opfleurt verandert daar niks nie’ aan alleen ’n dwaas (‘caseum…

waarom zou ik spreken over iets anders dan de oevers en de rivier de beken en de dalen van ‘t verdriet ’t vertier dat ook daar gepaard gaat met de hemeltergende wolken en de zon of de volgeschreven maan en die ellendige sterren? waarom zou ik spreken over iets anders dan de geneugten van de liefde de pijn en de schade door de jaren en ’t…

al die goden stijgen soms naar alle honderd koppen tegelijk en dat alleen om ’n stel nimfen te helpen bij ’t kwijten van hun taak de delicieuze onsterfelijkheid onbereikbaar te houden voor gewone stervelingen en andere sneue godelingen die zo nu en dan rondjagen in mytherse verhalen of sagen Herakles moest helemaal uit Almelo komen…

de loden pijl werd lang gedragen wat ’t verlangen deed schragen de zwijgende waarheid kwam opdagen en hakte vragen door de zeven plagen die uiteindelijk verslagen moesten worden die toebehoorden aan ‘t schaduwrijk van ’t onoorbare leven (40) alle mythen kunnen in de heksenpot gemieterd worden samen met de afwisselend hemelse en helse betoveringen…

de maan die vastnagelt aan ’t licht dat zoekt maar ’t huis is ontdaan wat overbleef klepperde door op laminaat op ’n ochtend van stilte niet in ’n envelop met ‘n naam die vergeten was of ’n laatste ogen- blik…

laten we beginnen in de takkeherrietijd die snoeihard nasuist en de nu verguisde millennianachten geleden stofwolkfeesten op industrieterreinen in dit logistiekland (4) de snelheid vloog rap door de grootneuzen verstopt als de hoekjes van de zware mist waarneembaar in flitsen van zilver en gloed voorgoed door de gesloten oogleden heen (8) de…

de verkeerd klinkende lente zit verborgen in ’n boom op de smet na te kauwen ze probeerde zo hard op klanken vertrouwend gevoelens te verwoorden die haar slaap verstoorden die jarenlange winter is voorbij eindelijk, dacht zij dus alles mocht weer bloeien toch? de ware koekoeksbloem ’t Jakobskruiskruid struiken als de laurier langs…

weten welke ogen je zien wilt in dit tweede leven na de dood als tegenwicht voor al ’t lelijks en ’t duurde even voordat de leeuw- achtige echt in de luwte was verdwenen en de leegte toch niet leeg bleek te zijn zij die niet schreeuwt of verwart maar luistert is de onbeschreven status voorbij met ‘n frisse herstart destijds nog verdrukt…

zou ik ooit ook lyrisch kunnen schrijven over mijn verloren liefdes, hoe hun lijven destijds kronkelden als zij zich bevrijd voelden, in mijn armen verzonken? ’t kan dan de regen zijn op ’t tentdoek of de plakkende benen, de blote ruggen onder mijn verzoekende vingertoppen de vanzelfsprekendheid van lekkere billen op weg naar ’t toilet…

Als ik volledig mijzelf mag zijn, alle ruimte inneem die ik mij wens, alles zeg wat ik wil, alles doe wat ik wil, alles eet, alles drink, alles tot mij neem, hoe ik wil; als ik nooit meer iets moet, alle dagen leeg voor mij liggen, geen verwachtingen, geen verplichtingen, als ik alles zelf kiezen mag, wanneer ik wil; als ik overal…

de fles is nu helemaal leeg die kan de glasbak in dan is die ook weg BAM de bijbehorende glazen staan nog ongebruikt in de kast met de piepende deuren ‘t koolzuur knispert in de oren ze fluistert lieve woorden [ik weet ‘t dit is niet echt] ze fluistert lieve woorden woorden die ik graag wil horen maar ik weet ‘t ‘t is niet echt…

ik waardeer de ledige cirkels gebouwd op wrokkige grond waar polderkoppen zingen in ‘t dagelijks lommeren dat is de ‘status vitae’ en steeds vitaler de weerklanken Freudiaans ‘as fuck’ moordend en plunderend zonder pijn in ‘t hart ‘my name is nobody’ als ‘t wilde dier dat heur haar verloor onbekend met platonisch geluk maar bezeten door…

je zonlicht brengt verlichting in mijn dagen waar ik mijzelf in stilte terugvind in gevoel uitvergroot leg ik dat bij jou te drogen of laat ’t hangen in de storm die ’t losmaken kan waarna ik ’t alsnog laat smeulen tot ’t allerlaatste restje in rook opgaat in definitieve sliertjes welke ik dan vang als ’n tovenaar van niks om…

ik stel mij zo voor ’n dichter in ’n kamer op ’n stoel aan ’n tafel de blik gericht op de ruimte in en buiten zichzelf met zicht op ’n raam of door de wisselende drang om op te staan tegen de tintelingen de ontwrichting van de wereld tegen ’n achtergrond van muziek of de schreeuwende stilte (waartegen ik niet…

als je groot en klein vergeet grijp je zo maar naar de zon of sta je op ’t puntje waar alles echt begon dan kun je op je eigen verwekking neerkijken als was ‘t de oerbron voel de kille streling weer van die ene hand door jouw lichtjaren heen of knikker de sterren in ’t zwarte gat van ijdel heden waarschijnlijk ga jij je dan wel…

’t opgetrommelde beertje (uit energetische analen) maait de scherpe kantjes ervan af en ‘t zuigt ’t gras diep in de zak met geperverteerde vracht ook is ’t vijgenblad te nat om verdraaid in de wind aangetrokken te worden al herhalen de naalden hun roterende ballade met contrapunctie en appels met noten collationerend diep…

of als ’n borsttatoeage van Rembrandt laten klepelen door klokslagen zo’n voorjaarsuitje spoelt verrekkeste weinig weg vereenvoudigd tot ’n kunstig streekstamppotje in onze eigen portretfabel van de dag wanend wandelend tot waggelend en swaffelend zelfs de dag die wederom begon als ‘n bedinsect eindigend onder de verbruikte lakens met zij…

de ongewisse tijd voordat hij verdwijnt uit de gewraakte lichtvlekken wil hij zijn tong voor ’t laatst branden aan de verleden schoonheid gedienstig zal hij ’t beëindigen al blijft ‘t ver van zijn bed ‘n showelement en de godverdomse grote bekken in de kerk vallen verstandig stil in ‘n oogwenk ‘n papaiea fluisterend in haar oor die hen…

Voordat keizer Hendrik de vierde op blote voeten, het boetekleed aangetrokken, de sneeuw zou trotseren om de paus, Gregorius de zevende, drie dagen lang, op de rots te fêteren, zal hij zich toch wel hebben gekeerd tot wijzen of geleerden? ‘Hoe moet ik naar Canossa gaan!? Wat moet ik ermee aan om de ban te doorbreken?’ Het eerste…

‘t licht heeft zich nog niet aan ‘t zicht onttrokken als de droge lippen van deze dag staan tot boven ’t aanvaardbaarste dus belach dit (non)sentiment voordat deze diep gegronde momentopname op ‘n onaannemelijke lotsbestemming ‘als wortel opgepeuzeld’ wordt onverkort in de universa-incompletus-hutspot… …gesproken over kruisplanten in kwaliteitsaarde…

op zo’n typische paasdag waar niks verdachts aan kan zijn met zo’n zin begint de ellende dus de wende ontwikkelt ’n opstapeling en verdere ontrafeling van ’n thema in as- en bi- en triosociatieschema’s met vrij rijmgevoel als doel ’t vinden van eerdere blinde vlekken in zinnen en constructen die stukken verbinden langs mythisch hobbelige…

geslagen in ’t triootje heksenbollen als toverbrouwsels in ’n beslagkom kreeg hij zijn ronkende plagen niet door die keeltjes gedouwd er werd vlijtig gestookt tot de stoom zou opstijgen van de doorgekookte wrevel [zes tepels die rijzen in zijn verbeelding] zijn hoorns trilden door de overvloed van zijn natuur zijn jagende vingers…

overvloed zit ‘m vaker in ‘t gebrekkige van de weinige woorden waar tsunami’s meestal tot in elke lettergreep overlopen van verzwegen gevoelsoorden iedere geplaatste strofe ieder beloofde land roept vragen op roept zeeën van ideeën op zwart en rood en… de dood ’t einde van ’t lot de pijnlijke liefde en de verdwenen schoonheid van…

zonder aangeleerd geloof behoor ik tot de ware ongehoorden der aarde als ik vrijuit spreek over de waarheid namelijk dat wat wij met elkaar delen dan moet ik vrezen voor oordelen en afwijzingen als ik vrijelijk schrijf over míjn gevoelens of letterlijk dat wat ik goed gelezen heb dan ben ik onwetend en moet ik mijn klep houden…

‘t was op ‘n toxisch geglazuurde zonnestraal dat hij op vleugels van gesferoïdiseerde taal tussen pfas-plassen als verstampte muizenissen van easter-eggs met enige mazzel matses vond die hij onder zijn tenenkaasvoeten bond en stond tegenover ’n menigte flink gedaalde pisa-scores en opgeschaalde hoogvliegers in zeer exclusieve externaliseringsmode…