kon ik maar

kon ik maar
knielen voor
de leegte van het kruis
bidden voor
‘me, myself and I’
mijn lichaam als kluis
een zuiver gewelf om
mijn onbesuisde ik in te huizen
daar waar mijn geest rondwaart
tussen gezond verstand
en menseigen gekte
zal ik nooit
zwijgend leven kunnen
dus gooi ik mij
tegen de steilste bergen op
om de kop
van elk godsbeeld
schoon te schrobben
tot het bloedt
het bloed
onder de nagels vandaan
over vingertoppen stromend
in de palmen staan
blijvend, klevend aan
handen vol spijt
maar het is de tand des tijds
die als enige
eeuwig doorschrijdt
waar we in verzanden
waar we in vergaan
in verstoffen
stilaan

en ik weet
net als jij
maar al te goed dat
het zinledig niets
niets is dan de leegte
geen geloof
geen houvast
geen hogere macht

mijn gevoel en verstand
zijn
mijn kompas

het zinvolle iets
daarentegen
is stilte waarin ik
mijzelf hoor
en zie
wie ik ben
die zekerheid biedt
hoe de ander
mij ziet
die mij
laten weten kan
hoe ik ben

... met grote dank aan M. ...

Schrijver: R.E.N.S., 28 september 2025

RENSgedichtenoutlook.com

Biografie van deze schrijver

Op Eigen Kracht

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

Er is nog niet op deze inzending gestemd. 7