Netgedichten

netgedicht (nr. 86.932):

radicale ridiculiteitserupties

Autobaanverlichting bij nacht,
op hoogste snelheid achteruit,
voorbijflitsend met daartussen
wolkpartijen als vertragingen,
zijnde lange- en kortetermijn-
gedachtenflarden; stortbuien
van verval manifesteren zich
als zenuwslopendste stormen.

Was het maar wat tegenwind:
als kind van de genenrekening
is leven op onvoorspelbaarste
radicale ridiculiteitserupties
van de heersende opperbaas,
kracht bijgezet met de dwaze
vlagen van gedonder, bliksem,
razernij in velerlei waanvormen,
de allesoverkoepelende cultuur
geworden, door traag sudderen
in de stilte van het zelf denken,
de schrijnende tijd doorademen.

Geen van de goden, of de streken
van mismoedige sneue aftreksels,
noch een virus, verzonnen of niet
in fabrieken van namaakkwaliteit,
voortdurende kwellingen: breken
gaat niet na die verheven sterren
één voor één uitgekauwd gelezen
en in één zucht bereisd te hebben.

Door de harde overgave gewonnen,
gedolven als de waardevolste traan
uit in-het-heden-verbonden ogen,
van de Helikon in verzwarende ijl:
Euterpe, moge zij het onheil keren.