Alle inzendingen van peter paul j. doodkorte

Wat men breuk noemt is soms slechts een opening die te lang is genegeerd. Niet alles wat barst wil terug naar vroeger. Sommige lijnen ontstaan om licht te geleiden. Aan tafel ligt ervaring opengevouwen: code naast compassie, structuur met adem. Een mens die systemen leest en daarin mensen blijft zien. Wat uiteen viel werd geen…

We dachten eerst: kennis woont in rapporten, in grafieken met nette assen en besluiten met voetnoten. Maar toen schoof iemand aan met modder aan de schoenen en een verhaal dat geen samenvatting kende. Een ouder, die zei: het gaat over míjn kind, en ineens werd de tafel groter en stiller tegelijk. Een jongere, die niet vroeg om oplossingen…

In elke mens een stille bron, een kern die ouder is dan naam of tijd. Mystici fluisteren door de eeuwen heen dat wij meer zijn dan losse golven op de zee. Het licht dat door de ramen valt verkleurt in vormen, maar blijft hetzelfde licht. Boeddha onder de boom, Eckhart in zijn cel, het zijn sporen van één en dezelfde stilte. Niet van…

Als een kleine heer zit hij daar zijn hoed een kroon van zachte flair, het lichtscherm schildert op zijn huid een glans die alle twijfel tegenhoud. Zijn ogen, groot van verwondering, reizen door een digitale kring, alsof de wereld daar hem fluistert “Jij hoort er ook bij, makker.” Zijn handen rusten op het toetsenbord, maar haastiger…

Fitgirl door mijn psychose, een nieuw begin - ik til de dagen nu met andere spieren. Waar eerst stemmen door mijn kamers dwaalden, stappen nu mijn voeten ritmes in de straat. Ik leg de sigaret neer als een oude huid, adem lucht in die naar onderweg ruikt. In de sportschool worden spiegels geen vijand meer, maar ramen naar een toekomst…

Vijftien kaarsjes op een rij, en eentje knipogend, speciaal voor jou Een jongen die groeit, met kracht in zijn lijf, en met een hoofd dat soms sneller schakelt dan opa’s hele harde schijf. Bij Sparta duw je, ren je, vlieg je vooruit, met modder op je knieën en vuur in je huid. En zelfs als de bank soms zachtjes lonkt, sta jij weer op het veld…

Wanneer je leven kantelt door een storm in je eigen geest, moet je de draad terugvinden die ooit zo vanzelf sprak. Ze noemen het persoonlijk herstel - maar het is eerder een stilte waarin grote vragen opstaan: Waarom ik? Wie ben ik nu? Waarheen leidt dit pad dat zo anders loopt? In die vragen schuilt groei. Niet als rechte lijn, maar…

Ik leef op vijf milligram - een vederlicht gewicht dat mij toch draagt. Stabiel, zeg ik dan, alsof stabiliteit nergens knarst of stilletjes bijt in de rand van mijn dagen. Maar elke drie maanden tikt een rekening als een klok die harder is gaan slaan. Eerst 150, nu 190 - bedragen die groeien als de zorgen die ik niet vroeg. Ik leg…

In deze donkere dagen, waarin de maan wat lager hangt en het land zich hult in kruidnotenwarmte en kaarslichtzacht, komt Sinterklaas niet alleen met pakjes, rijm en rijmend woord, maar met een wens die groter is dan welke strik ook dragen kan. Voor jou, voor mij, voor iedereen die Nederland thuis noemt - en voor iedereen die Nederland nog…

Onder de avondzon gloeit haar naam na Tussen klokslag en lantaarns brandt een klein, eigenzinnig licht, geen schijnwerper maar een lampje dat je opmerkt als je even stil durft staan. Ans heette dat licht. Ze keek je aan alsof je meer was dan papier, meer dan cijfers in een rij. In haar ogen paste een stad vol zorgen…

We willen lichter lopen, minder dragen dan de richtlijn ons voorschrijft. In de spreekkamer tikt de tijd anders dan in een lichaam dat verlangt naar vrijheid. Onderzoekers verzamelen verhalen, cijfers, jaren - Wunderink die hoop vond na zeven winters, Chen die waarschuwde dat te vroeg loslaten kan breken wat nog niet geheeld is.…

In het hersencafé waar wachtenden hun gedachten neerzetten als jassen over een stoel, haalt Jim mij op. Hij weet de weg en ik ook - al is het een weg die kronkelt door twintig jaar van stemmen, vragen, schaduwen. Aan de houten tafel staan twee vreemde apparaten, stil als dieren die niets verklappen. Vandaag ben ik stabiel genoeg om niet…

Stel je een stem voor die fluistert in je nacht, woorden als koude vingers langs de kamers van je hart. Een stem die niet loslaat, ook niet als je dat wilt. Langzaam kantelt je leven, relaties vallen, werk verbleekt, je zoekt uiteindelijk hulp - soms pas veel te laat. Dan begint het andere geluid, een film van menselijkheid en macht die…

De wereld kleurt oranje, iedere straat, elk plein hoopt op een toekomst zonder angst en zonder pijn. Licht gloeit in ramen, gebouwen schitteren fel – diepgewortelde hoop breekt door elke innerlijke vesting. Oranje als zonsopkomst, de dageraad na de nacht, een uitroep, een stille schreeuw, een kracht die ons ontredderd. Wij dragen de…

In het schimmige licht tussen stemmen en kosmische agenten, hang ik in de elfde ronde, murw gebeukt, uitgeput — een bokser op zoek naar adem in mijn eigen hoofd. Spoken dringen zich op, mes, glas, kokend water — littekenlijnen van strijd en overleven. Toch, daar, op het randje van verdwijnen, vind ik zorg, handen die vasthouden alsof…

Een stem in mijn hoofd vervulde ooit de ruimte met lente, maar werd drukkend – één woord: mislukkeling, golvend door de dagen als een schaduw. Ontwaken in een lijf dat niet meer van mij was, koffie smaakt naar bitter en kruidig maar kon mijn hart niet bereiken. Kinderen glimlachten – de zon scheen onbewogen voorbij. Was dit alles – beton…

Ik kwam binnen met zachte voeten, twijfel nog als jas om mijn schouders. De muziek was luid, de blikken fel en vriendelijk, alsof iedereen al wist hoe je leeft met open armen — en ik nog moest beginnen. Maar ergens, tussen adem en beweging, trok iets ouds in mij wakker: het meisje van acht dat lachte om handklapspelletjes, dat danste…

In de stad waar straten fluisteren en mensen soms te stil worden, liep zij - met een hart dat groter klonk dan welke raadszaal ooit bevatte. Ze raapte schaduwen op, blies er zachtjes licht in en noemde dat geen werk, maar plicht, of gewoon: menselijkheid. Ze kende de gebaren van gebroken handen, hoorde het trillen van stemmen die niemand…

In het ochtendlicht ritselt stilte, waar takken spiegelen in de slinger van het water, en zonnevlammen het wolkenspel kleuren met penseelstreken van roze en goud. Rimpels trekken sporen langs het oppervlak - een eendenpaar steekt voorzichtig over tussen drijvende bladeren, waar de dag zichzelf losweekt uit de nacht. De lucht ontvlamt…

Lang geleden, toen schermen nog op bureaus stonden en niet in onze handen trilden, werd ik voor gek verklaard omdat ik dacht dat iemand meekeek in mijn brieven van licht. “Paranoïde,” zeiden ze, en schreven het op, met zorgvuldige pennenstreken in een dossier dat niet van mij was. Maar nu, nu noemt men het ‘computervredebreuk’, ‘datadeling…

Ik stopte, en het was de juiste keuze, zei ik tegen mezelf, maar mijn hoofd krabde zich achter de oren en mijn lijf schreeuwde anders. Een melanoom, een antibioticareactie, een jaar van pijn die niemand begreep - daar begon het, daar begon het met pillen die mij stilzetten, die mijn tranen droogden, mijn vreugde verdreef, mijn kleinkinderen…

We weten hoe wolken drijven, hoe staal buigt en sterren branden, we landen op manen, we schrijven machines die denken — maar niet hoe we moeten huilen zonder schaamte. We leren rekenen, maar niet hoe we troosten. We weten hoe tektonische platen schuiven, maar niet hoe harten breken. We bouwen raketten, maar geen vrede met onszelf. We…

Ik was een kind vol delen, overgeleverd aan wisselend licht, met handen die reikten naar een ouder, een ander, die soms nabij was en vaak verdween. Jeugd van onveiligheid, waar verlangen naar troost en angst voor verlating elkaar omhelzen — patronen geëtst in de huid, herhaald in nieuw vertrouwen. Ik leerde me hechten aan afstand en…

Al vroeg hoorde ik fluisteren in een taal die niemand sprak. Zachte stemmen, schaduwen van licht, een wereld die door de muren sijpelde en mij vond – nog voordat ik wist wie ik was. Ze noemden het angst, ze noemden het ziekte, ze gaven het namen die niet de mijne waren. Maar diep in mij trilde iets ouds, een weten zonder woorden, dat zei…

In een lobby vol stilte groeit een muur van groen, elk blad een herinnering aan wat niet meer gezegd werd. Ze glimlacht naar een jongen met een naam op zijn revers, alsof beleefdheid een schild kan zijn tegen wat binnen woedt. Buiten valt de avond, licht zeefde door vitrage, haar hart klopt te luid voor een plek die bedoeld is om zacht…

Er is een zachte bries gaan waaien, die jouw naam draagt door de kamer. Nog even dwarrelen de slingers en hoor ik je lachen tussen de stilte in. Je liep het laatste levenspad zoals je altijd al wandelde - met een vuurtje van lef in je ogen, een vleug eigenzinnigheid op de wind, en een lichtheid die het zware tartte. Jij liet…

Tien jaar echo’s van stilte, kamers vol woorden die nooit durfden te landen. Gesprekken over intimiteit hingen zwaar aan het systeemplafond, hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk. En toch, een nieuwsgierige drang: wat betekent mijn lichaam? Wat vraagt mijn ziel? Kan aanraking een verlengde zijn van voelen, in plaats van een doel dat nooit bereikt…

Dozen stapelen zich op, maar sommige leegtes passen nergens. Het mandje, het etensbakje, het rode halsbandje – alles mee naar zolder, alleen herinnering blijft beneden. Een teckel die niet meer springt, een zoon die nooit meer zwaait, en toch ademt het huis in elk hoekje van verdriet. Ze lacht bij het beeld van opspringende oren, bij…

Er zijn kinderen die geboren worden met open huid, met poriën die luisteren, met harten die de adem van hun ouders voelen nog vóór ze woorden kennen. Zij drinken spanning uit de lucht, vrede uit gebaren, ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt en bouwen er werelden van. Hun drukte is geen stoornis, hun storm geen tekort — het is…

Er was een meisje dat de wereld leerde kennen via angst, via handen die geen troost kenden, via stemmen die te luid waren in de nacht. Ze droeg stilte als een tweede huid, ademde schaduw, en leerde lopen met gebroken vleugels Niemand zag hoe ze elke dag een beetje meer verdween achter ogen die ooit zongen. De dagen werden jaren, de…