biografie: peter paul j. doodkorte
Biografie – Peter Paul J. Doodkorte
Peter Paul J. Doodkorte is van oorsprong adviseur, verbinder en inspirator, vooral werkzaam in het sociaal domein en de jeugdzorg. Vanuit zijn bureau DOODKORTE advies & bemiddeling draagt hij bij aan maatschappelijke vernieuwing en het versterken van zorgstructuren in gemeenten en gezinnen. Eerder bekleedde hij publieke functies als wethouder en gemeenteraadslid in Capelle aan den IJssel.
Wat hem onderscheidt? Hij is een friskijker, dwarsdenker, kantelaar en verbinder. Met oprechte aandacht voor mensen, combineert hij empathie met daadkracht. Hij is energiek, invoelend én besluitvaardig. Mensen inspireren, uitdagen en tot ontwikkeling aanzetten hoort bij zijn kernkwaliteiten.
Naast zijn adviserende werk is hij een begenadigd schrijver — op zijn blog De Overkant deelt hij poëtische mijmeringen die hij ver-dichtjes noemt, als een reflectie op alledaagse momenten en emoties. Zijn werk oogst herkenning en rust, soms op bijzondere momenten als bij afscheid of herinnering.
Peter Paul heeft ook diverse inzichten gedeeld in publicaties over jeugdhulp, sociaal domein en transformatieprocessen. Hij schreef praktijkgerichte handreikingen zoals Verrassend Passend en Gepast Beschikken, en heeft bijgedragen aan visie- en kompasdocumenten voor gemeenten en jeugdzorg. Zijn literaire werk omvat bundels zoals In woorden gevangen, Even stilstaan – lichtpuntjes en vreugdevuurtjes en De stilte fluistert.
In zowel zijn poëzie als zijn beleidswerk zie je één rode draad: menselijkheid. Hij gelooft in kleine gebaren, empathie en het vermogen van taal om harten te raken — zowel in persoonlijke als maatschappelijke contexten. Zijn werk laat je niet alleen nadenken, maar ook voelen.
“Ik werk niet voor systemen, ik werk voor mensen — en dat verandert alles.”
Inzendingen van deze schrijver
869 resultaten.Na de scheuir
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd.
49 Wat men breuk noemt
is soms slechts
een opening
die te lang is genegeerd.
Niet alles wat barst
wil terug
naar vroeger.
Sommige lijnen ontstaan
om licht te geleiden.
Aan tafel
ligt ervaring opengevouwen:
code naast compassie,
structuur met adem.
Een mens die systemen leest
en daarin...
Aan één tafel
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 65 We dachten eerst:
kennis woont in rapporten,
in grafieken met nette assen
en besluiten met voetnoten.
Maar toen schoof iemand aan
met modder aan de schoenen
en een verhaal dat geen samenvatting kende.
Een ouder,
die zei: het gaat over míjn kind,
en ineens werd de tafel groter
en still...
Mensbeeld
netgedicht
1.3 met 6 stemmen 55 In elke mens een stille bron,
een kern die ouder is dan naam of tijd.
Mystici fluisteren door de eeuwen heen
dat wij meer zijn dan losse golven op de zee.
Het licht dat door de ramen valt
verkleurt in vormen, maar blijft hetzelfde licht.
Boeddha onder de boom, Eckhart in zijn cel,
het z...
Een heertje vol licht
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 105 Fitgirl
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 55 Fitgirl door mijn psychose, een nieuw begin -
ik til de dagen nu met andere spieren.
Waar eerst stemmen door mijn kamers dwaalden,
stappen nu mijn voeten ritmes in de straat.
Ik leg de sigaret neer als een oude huid,
adem lucht in die naar onderweg ruikt.
In de sportschool worden spiege...
Joshua 15 – tussen modder, megabytes en liefde
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 89 Vijftien kaarsjes op een rij,
en eentje knipogend, speciaal voor jou
Een jongen die groeit, met kracht in zijn lijf,
en met een hoofd dat soms sneller schakelt
dan opa’s hele harde schijf.
Bij Sparta duw je, ren je, vlieg je vooruit,
met modder op je knieën en vuur in je huid.
En zelfs a...
Reflectie
netgedicht
2.3 met 3 stemmen 86 Wanneer je leven kantelt
door een storm in je eigen geest,
moet je de draad terugvinden
die ooit zo vanzelf sprak.
Ze noemen het persoonlijk herstel -
maar het is eerder een stilte
waarin grote vragen opstaan:
Waarom ik?
Wie ben ik nu?
Waarheen leidt dit pad dat zo anders loopt?
In di...
De juiste vorm
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 71 Ik leef op vijf milligram
- een vederlicht gewicht
dat mij toch draagt.
Stabiel, zeg ik dan,
alsof stabiliteit nergens knarst
of stilletjes bijt in de rand van mijn dagen.
Maar elke drie maanden
tikt een rekening als een klok
die harder is gaan slaan.
Eerst 150, nu 190 -
bedragen die g...
Een cadeau van licht en lucht
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 70 In deze donkere dagen,
waarin de maan wat lager hangt
en het land zich hult
in kruidnotenwarmte en kaarslichtzacht,
komt Sinterklaas niet alleen
met pakjes, rijm en rijmend woord,
maar met een wens
die groter is dan welke strik ook dragen kan.
Voor jou,
voor mij,
voor iedereen die Nederl...
Onder de avondzon
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 190 Onder de avondzon
gloeit haar naam na
Tussen klokslag en lantaarns
brandt een klein, eigenzinnig licht,
geen schijnwerper
maar een lampje dat je opmerkt
als je even stil durft staan.
Ans heette dat licht.
Ze keek je aan
alsof je meer was dan papier,
meer dan cijfers in ...
Eerder afbouwen
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 69 We willen lichter lopen,
minder dragen
dan de richtlijn ons voorschrijft.
In de spreekkamer
tikt de tijd anders
dan in een lichaam
dat verlangt naar vrijheid.
Onderzoekers verzamelen verhalen,
cijfers, jaren -
Wunderink die hoop vond
na zeven winters,
Chen die waarschuwde
dat te vroeg...
Tussen gangen van licht
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 106 In het hersencafé
waar wachtenden hun gedachten neerzetten
als jassen over een stoel,
haalt Jim mij op.
Hij weet de weg
en ik ook -
al is het een weg die kronkelt
door twintig jaar
van stemmen, vragen, schaduwen.
Aan de houten tafel
staan twee vreemde apparaten,
stil als dieren die nie...
Luisteren naar de stem
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 80 Stel je een stem voor
die fluistert in je nacht,
woorden als koude vingers
langs de kamers van je hart.
Een stem die niet loslaat,
ook niet als je dat wilt.
Langzaam kantelt je leven,
relaties vallen, werk verbleekt,
je zoekt uiteindelijk hulp -
soms pas veel te laat.
Dan begint het and...
Oranje licht - hoop voor morgen
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 116 De wereld kleurt oranje, iedere straat, elk plein
hoopt op een toekomst zonder angst en zonder pijn.
Licht gloeit in ramen, gebouwen schitteren fel –
diepgewortelde hoop breekt door elke innerlijke vesting.
Oranje als zonsopkomst, de dageraad na de nacht,
een uitroep, een stille sch...
We are a little crazy
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 83 In het schimmige licht
tussen stemmen en kosmische agenten,
hang ik in de elfde ronde,
murw gebeukt,
uitgeput —
een bokser op zoek naar adem
in mijn eigen hoofd.
Spoken dringen zich op,
mes, glas, kokend water —
littekenlijnen van strijd
en overleven.
Toch, daar,
op het randje va...
Ontwaken uit de mist
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 115 Dansen met het leven
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 110 Ik kwam binnen
met zachte voeten,
twijfel nog als jas om mijn schouders.
De muziek was luid,
de blikken fel en vriendelijk,
alsof iedereen al wist
hoe je leeft met open armen —
en ik nog moest beginnen.
Maar ergens,
tussen adem en beweging,
trok iets ouds in mij wakker:
het meisje van...
Het hart dat bleef
netgedicht
2.7 met 3 stemmen 204 In de stad waar straten fluisteren
en mensen soms te stil worden,
liep zij -
met een hart dat groter klonk
dan welke raadszaal ooit bevatte.
Ze raapte schaduwen op,
blies er zachtjes licht in
en noemde dat geen werk,
maar plicht,
of gewoon: menselijkheid.
Ze kende de gebaren
van gebr...
Schollebos in ochtendlicht
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 102 In het ochtendlicht ritselt stilte,
waar takken spiegelen in de slinger van het water,
en zonnevlammen het wolkenspel kleuren
met penseelstreken van roze en goud.
Rimpels trekken sporen langs het oppervlak -
een eendenpaar steekt voorzichtig over
tussen drijvende bladeren,
waar d...
Uit de fuik
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 108 Lang geleden,
toen schermen nog op bureaus stonden
en niet in onze handen trilden,
werd ik voor gek verklaard
omdat ik dacht
dat iemand meekeek
in mijn brieven van licht.
“Paranoïde,” zeiden ze,
en schreven het op,
met zorgvuldige pennenstreken
in een dossier dat niet van mij was.
...
De weg terug naar ik
netgedicht
2.5 met 2 stemmen 96 Ik stopte,
en het was de juiste keuze,
zei ik tegen mezelf,
maar mijn hoofd krabde zich achter de oren
en mijn lijf schreeuwde anders.
Een melanoom, een antibioticareactie,
een jaar van pijn die niemand begreep -
daar begon het,
daar begon het met pillen die mij stilzetten,
die mijn tran...
We begrijpen veel, behalve onszelf
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 75 We weten hoe wolken drijven,
hoe staal buigt en sterren branden,
we landen op manen,
we schrijven machines die denken —
maar niet hoe we moeten huilen
zonder schaamte.
We leren rekenen,
maar niet hoe we troosten.
We weten hoe tektonische platen schuiven,
maar niet hoe harten breken.
We...
Tussen heling en herhaling
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 79 Ik was een kind vol delen,
overgeleverd aan wisselend licht,
met handen die reikten
naar een ouder, een ander,
die soms nabij was
en vaak verdween.
Jeugd van onveiligheid,
waar verlangen naar troost
en angst voor verlating
elkaar omhelzen —
patronen geëtst in de huid,
herhaald in nie...
Vallen en opstaan
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 323 Al vroeg hoorde ik fluisteren
in een taal die niemand sprak.
Zachte stemmen, schaduwen van licht,
een wereld die door de muren sijpelde
en mij vond – nog voordat ik wist wie ik was.
Ze noemden het angst,
ze noemden het ziekte,
ze gaven het namen die niet de mijne waren.
Maar diep in mij ...
Groene muren
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 85 In een lobby vol stilte
groeit een muur van groen,
elk blad een herinnering
aan wat niet meer gezegd werd.
Ze glimlacht naar een jongen
met een naam op zijn revers,
alsof beleefdheid een schild kan zijn
tegen wat binnen woedt.
Buiten valt de avond,
licht zeefde door vitrage,
haar hart ...
Leona
netgedicht
3.4 met 5 stemmen 401 Er is een zachte bries gaan waaien,
die jouw naam draagt door de kamer.
Nog even dwarrelen de slingers
en hoor ik je lachen tussen de stilte in.
Je liep het laatste levenspad
zoals je altijd al wandelde -
met een vuurtje van lef in je ogen,
een vleug eigenzinnigheid op de wind, ...
Een persoonlijk pad
netgedicht
2.7 met 3 stemmen 233 Tien jaar echo’s van stilte,
kamers vol woorden die nooit durfden te landen.
Gesprekken over intimiteit
hingen zwaar aan het systeemplafond,
hoog, onbereikbaar, ongemakkelijk.
En toch, een nieuwsgierige drang:
wat betekent mijn lichaam?
Wat vraagt mijn ziel?
Kan aanraking een verlengde z...
De verhuizing
netgedicht
2.0 met 1 stemmen 141 Dozen stapelen zich op,
maar sommige leegtes passen nergens.
Het mandje, het etensbakje,
het rode halsbandje –
alles mee naar zolder,
alleen herinnering blijft beneden.
Een teckel die niet meer springt,
een zoon die nooit meer zwaait,
en toch ademt het huis
in elk hoekje van verdriet.
...
De dragers van stilte
netgedicht
3.2 met 6 stemmen 160 Er zijn kinderen
die geboren worden met open huid,
met poriën die luisteren,
met harten die de adem van hun ouders voelen
nog vóór ze woorden kennen.
Zij drinken spanning uit de lucht,
vrede uit gebaren,
ze vangen de echo’s van wat niet gezegd wordt
en bouwen er werelden van.
Hun d...
Van gevangen naar vrij
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 213 Er was een meisje
dat de wereld leerde kennen
via angst, via handen die geen troost kenden,
via stemmen die te luid waren in de nacht.
Ze droeg stilte als een tweede huid,
ademde schaduw,
en leerde lopen met gebroken vleugels
Niemand zag
hoe ze elke dag
een beetje meer verdween
achter ...
Meer van deze schrijver...
