Alle inzendingen over individu

Tijdens de laatste hondenronde onder een bedekte sterrenhemel, sloffend door het natte gras; over water als de wind er is, in de winter als je sneeuw vindt in jouw vlindervriendelijke achtertuin; tegen het indutten aan, gezeten op een plek in jouw leven met diffuse focus op een oppervlak. Doorgaans op dode momenten, vergeten tellen op…

ik kan alles de hele dag denken ik denk alles de hele dag door door de dag denk ik alles alles kan denk ik door de dag hij kan alles de hele dag zien hij ziet alles de hele dag door door de dag ziet hij alles alles kan ziet hij door de dag wij kunnen alles de hele dag denken en zien wij denken en zien alles de hele dag door door…

Als je de boel van het bolgewas, het kruipende onkruid en struikgewas zijn gang laat gaan wordt de biotoop van je tuin een monade een eencellige zwamdram een eenkennige heikneuter elfenbankzwam in kleur en in vorm in hemelhoogblauw in zonnebankgeel in ochtendmelange van strooigoed orange in pimpelmeespaars der zwartekatlaars…

Ik vergeet mezelf, alles is ook mij, ik ben - een van de tallozen, levend van goede afloop naar goede afloop in onwetendheid heel even happy - nog geen end waar ik blij mee was De Kracht bruist en ebt elke seconde in en uit mij - het drama van ik is wij…

Amor en Ego stonden samen bij de uitvergrootte tombe gebonden als nooit tevoren om wrekende wrevelredenen van verloren liefdes in de menselijkste uitingsvormen in beschamend retorische perspectieven bolstaande zelfspot en genenleed in volmondig besef van godengekwezel lijdzame genegenheidszucht op goed gelegenheidsgeluk op trans-atomische…

De mysterieuze dageraad is hier in honderdduizend toonaarden bezongen niet door gefluister, maar wel tachtig tongen door koolmezen en stichting Wakker Dier Zij zijn niet egocentrisch monomaan aanbidden zon en vaak de volle maan doch al die tongen hoor je, Katelijne in jouw collega's dagelijkse rijmen Zij zijn de mezen die jij stil…

de pathetiek van poëzie klinkt als juiste muziek in ‘n openstaand gehoor ’t komt dus weinig voor dat ’n heiligverklaring van ’t één of ’t andere an sich iets verandert of toevoegt aan de kern van wat ’t vermag te zijn al rollend van de Helikon verzonnen muzen of niet verbond ’t woord liefdes tot ’n stroom van beelden ’n zin gekregen…

Een onzer hier keek nimmer in haar spiegel zij waant zich altoos nog in Wonderland zij kent zichzelve niet, leeft op de rand van ademloze schoonheid dag na dag de lezer echter walgt van haar gewiegel Doch wij, de drost van Dassenburgh toe Slooten wij hebben ons bij Elim aangesloten de stenograaf uit het Insectenboek, die huttentutten slikt…

Mijn vermoeide gelaat kraakt Bij elke zucht die ik slaak Ontdaan van mijn jeugdige moed Aanschouw ik de sleur nog eens goed Ben ik dan iets kwijt geraakt Met elke zucht die ik slaak? In de ochtend, als ik weer moet En de sleur mij wederom groet Kraakt mijn zuchtend gelaat Tot ik eens - met moed ontwaak…

voor mij ligt de ruimte toegewijd en onvervuld te glunderen van leegte zonder twijfelend idee beklim ik geen vragen maar de geur van ‘n gevoel en elke stilte is welkom om verlangens te wegen in ‘t achterafgelegen zijn waar alle tijd verdrinkt in onbenaderbare schoonheid of scheepsrechtelijke liefde…

SEMPER EADEM Ik ben blij en verheugd op deze bijzondere dag - gelijk wouter koolmees in haagse sferen - om van uw virtuele herfstdoordrenkte doch desalniettemin vederlichte tabblad te mogen vernemen dat alles in u van binnen van buiten en van boven klopt en veegt en wederom, als steeds, ademt zoals het moet dat ge vroeg…

In '23 reeds schreef Theo D. een ietwat al te kort gewiekt sonnet op Sint-Hubertus' naamdag, onverlet het distichon - de laatste regels (2) Hij doopte het destijds "Dag van de Jacht" ter ere van die oude edelman die leefde in de 8e eeuw A.D. Op 3 november zevenhonderdzoveel vóór Bonifatius' dood - doch niet daarna! - trok hij (…

met hervonden élan de stramheid kwijtgeraakt onderweg van de troosteloosheid en doordrammende levensvragen naar de onverwachte Petruspoort ooit vond hij de Costa del Sol vol maar als hij toen had geweten hoe deze arme zielen erbij hebben gezeten al die tijd die hij in eenzaamheid de jazzgiganten doldraaide (uit nijd) met zijn fingerspitzengefühl…

je hoeft je zelf niet per se te vergelijken met de beeldhouwer die 's nachts tegen de klippen op het schip van zijn geheime wonderschone woordenmuze in de dageraad die raad geeft en jou in veilige haven loodst waar woorden schuilen in je daden maar soms ook ontoereikend zijn soms blind soms doof voor wat ontstaat in schoonheid van de…

alle perspectieven die je hebt ingenomen de wolken tot op het bot binnenstebuiten gekeerd tegen onmogelijke stellingnamen alle berekende lettergrepen ingeklonken tussen de straatstenen als open wonden -waar jíj zo snel mogelijk vandaan wilde! alle trillingen uit verledens klinken door in flinke wortels als verborgen verzinsels gegrond verbeten…

Wie is B? O die...nee! Wij noemen geen namen Zij waren vrij rond hier Zij hebben vrij spel hier Maar zijn intussen wel vogelvrij Zij doen hier nada Nul komma niente Zij leveren niets dan kulkritiek Miskend als zij zijn voelen zij enkel elke maand driemaal daags jalousie de métier!  Maar intussen zijn WIJ het die ons HIER inlaten…

Al ‘t fijne dat ik met mij draag, elke blijk van verlangen, ieder vleugje van een spoor op weg naar een toekomst na vandaag, gezekerd door ’t vrije denken, de klimgordel in de dagelijkse wanordelijkheden en plagen, vlagen verstandverbijsterende misdragingen der vaste grond. Met een verleden van bergen ervaring met de diepste dalen,…

Als een herfstblad, te worden of niet, plotseling omslaan, zonder aanraking; veranderen omdat ‘t geschreven staat. Zoon van Hypnos, waker over de slaap, breng mij de angst, krioelende beesten, vleesverslindende geesten, als de dood, fobisch wil ik zijn, onder ‘t horen van uw naam: Phobetor. Schoot voor scheut beukt, op de eikenhouten deur…

Treurnis kleurde het dal in vervagende tinten voor ingedroogde ogen van weggegoochelde dromers. Zij waren met te weinigen tussen de sterren geweest. Nu rolden zij met de stenen mee, door de rivier tot in die ene zee, met namen die klonken onder het gedonder: het bijzonder gewelddadige der breed bewierookte zonden. De angst…

Gedachten vallen uiteen onder volheldere manen, draaiend rond de grond waarop men zou willen dat pseudoverwisselingen niet meer voor kwamen. ‘De schrijver toont diens ware gedicht in woorden, herhalende dramatische wendingen door thema’s verbonden in de zinnen, -met onbevlekt gezicht.’ Bewegingen over liefde: door de dievegge voorbij…

De steen imponeert ligt al tijden verloren en alleen gedragen door de tijd volgt hij de bestendige loop van voorbije jaren ijzig koud zijn verleden zo vredig hier nú gelegen doet zelf van huis en haard verdreven de naamloze gedenken deelt samen met ons de overledene.…

Persoonlijke dissonanties hebben iets van verwildering en achterdocht woeste, nachtelijke ademtocht drang naar vrijheid om te leven er is geen weg terug heimwee dient slechts illusie we weten allemaal beter tijd heeft ons onthecht door een troostvol warm verleden verdwenen natuur klimaatzorgen en oorlogen ze komen samen in de ochtendkrant…

[klotemarters] woorden die de werkelijkheid pijnlijk objectief agenderen onder de geopende motorkap met ijzige handen in de verders schitterende herfstochtendzon als de haperende mitochondriën en onstilbare zenuwbanen achter gesloten oogleden niet-helpende ijlgedachten der langdurende raddraaier dan maar te paard naar de villa waar…

Ik weet niet of ik spreke of zwijgen zal, Mijn woorden zijn als dwalenden, als blinden, In 't donker tastende om licht te vinden, Dat voor hun blindheid licht ontsteken zal. Zijt Gij het, God, geweest, die ze op deed staan Uit duistre zielsgewelven, uit zeer diepe, Stille vertrekken, waar ze veilig sliepen? En kunt Gij wensen, dat ik ze uit…

Anderen knippen met hun vingers, zie: Er valt vanzelf een wonder uit hun hand. Ik zwoeg gestaag, verbrand mijn energie, Maar wat ik opdelf is wat grint en zand. Anderen eten graag, ik kauw met pijn. Fazant! en ik verslik me in een luis. De hele kosmos smaakt ze zoet, op mijn Verhemelte proef ik slechts as en gruis. Anderen hebben ritme,…

Nee, ik zal niet liegen als je mij vraagt wat ik ervan vind, ik draai niet graag om de zaken heen om jou te besparen; als je mij vraagt, door je knieën gaat, mij smekend aankijkt, krijg je een antwoord, het eerlijke verhaal, wat ik ervan vind. Als je mij vraagt, wat ik verwacht, als ik dan luister, dan zou ik spreken, zonder…

kon ik maar knielen voor de leegte van het kruis bidden voor ‘me, myself and I’ mijn lichaam als kluis een zuiver gewelf om mijn onbesuisde ik in te huizen daar waar mijn geest rondwaart tussen gezond verstand en menseigen gekte zal ik nooit zwijgend leven kunnen dus gooi ik mij tegen de steilste bergen op om de kop van elk…

Het verlangen naar de woorden voor optrekkende nevel op zo’n zonnige vroege herfstochtend en de vraag die hangen blijft welke het eerste kwam, dan; wat ik mijzelf gunde, voor mijzelf zitten zag, wat ik haalbaar achtte voor het leven als nevel in de blauwe lucht, dat zachte zuchtje, verdwijnen zou.…

Zie je de zon en zie je de maan? Zie je je vader en moeder daar staan? Zij wachten op jou tot je weet wie je bent. Zij hopen dat jij straks de wereld kent. Zie je de sterren en voel je de wind? Iedereen hoopt dat jij wel iets vindt. Iets dat verstopt is, dat niemand kan zien, Enkel wie jong is die vindt het misschien. Heeft het te maken…

Ik sprak mijn woorden niet uit. Ze werden gezegd. Ook ik hoorde ze En, min of meer verwijfeld, probeerde ik de bijbehorende bewegingen. Ongeveer het omgekeerde van hoe een partituur werkt: niet eerst schrift en dan spel, maar eerst gespeeld en dan pijlsnel, vrijwel vergeefs, geschreven. Of een piano: de toetsen bewegen, en mijn handen zijn…