Alle inzendingen over op de rand van

Aan de kant staan Aan de rand staan Niet middenin Zovelen Er is maar één weg Het delen Dat je er niet midden in kan staan Om een bepaalde reden Is er veel geleden Je plek In de wereld Je plek in de kosmos Het pad dat je gaat Als je jezelf maar niet verlaat Want als je van binnen leeft, ben je een ziel Die de wereld schoonheid geeft…

ze dreef me tot de rand de baas, mijn moeder met haar grote dwingende ogen en haar harde stem luid en rustig zei ik 'nee' nog enkele stappen vóór de rand die laatste stappen zet ik niet niet vrijwillig en niet onder dwang ik heb nee gezegd met kracht, niet braaf maar wel terecht en hoeveel stappen kost het nu om mezelf en…

ook aan de randen van mijn naam beginnen rafels te ontstaan…

In de kroeg de stilste klant brandewijn tot aan de rand tegen alles weer bestand blijf ik zittend een passant…

Het is nog onbegonnen tijd als ik ontwaak op de rand van een gedachte. ----------------------------------------------- uit: 'Over de zee sprak het water niet', 1990.…

met een zucht laat ik gaan en stap over de rand van dromenland naar het andere bestaan.…

reizen over de randen van de wereld om niet thuis te komen…

Aan de rand van ons 'feestje', een jaar met z'n twee, is er iets wat ik zou willen zeggen. Ik heb het soms moeilijk, en voel me vaak leeg, ik hoef jou dat niet uit te leggen. Aan de rand van ons 'feestje', besef ik heel goed, dat jij af en toe best moet slikken.…

nu haar handen niet meer strelend langs zijn ongeschoren wangen gaan en de randen van zijn nagels rouwen om een kommervol bestaan leegt hij flessen, vult hij glazen drinkt hij kringen op het hout zoekt hij in het net naar mazen in een zee van vochtig zout drijft hij kansloos met de stroom mee naar de rand van zijn bestaan waar zijn grenzeloze…

Toen het verdriet onder jouw huid kroop, zag ik je wenen langs de rand van je hand. Eenzaam gevangen zuchtte je mee, tot jouw wereld onmachtig in het duister vergleed. Toen de nacht achter je aan sloop, zag ik je huilen langs de rand van jouw angst.…

Staande aan de rand kijk ik langs de punt van mijn schoenen naar de afgrond onder mij In het zwart dat mijn gedachten nadert, een oase van rust wil ik niets liever dan me storten in het onbekende Liefste, vaarwel treur niet treur wel Staande aan de rand schuifel ik dichterbij ik kon het niet want de ware afgrond dat ben…

vurige vingers glijden van de rand van de wereld gloeiend is de zon er bij lichtend op in onmacht en verdwijnt als een dief…

Een vleugje kind Aan de rand Van het bestaan Waar wind en vaandel Het gezicht beitelen In jaartellingen Die nog zijn te gaan…

langs de rand van licht donkeren de nachtvleugels vliegen schaduwen met ijselijke kalmte in evenredige vlucht…

Hollend nader ik de zwaargekartelde rand van het eikenbos, voel me een smulgrage haas bij de moestuin vol kolen.…

de nacht wacht niet kust slechts de randen van het avondrood om blozend aan te vangen langs die randen loop ik de dag nog wat te rekken tot onverbiddelijk het licht tot schemering zal doven kleuren verzoenen zich met elkaar, rode klaprozen verkleden zich in het zwart en nestelen zich in het grijsblauwe decor ik zie de vergrijzing…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw zijn staccato dans in onbuigzaam verdriet boven de huizen sluiert de meedogenloze geur van verbrande schoonheid aan de rand van de nacht slapen de mannen in watten van duisternis begraven…

manen van het witte paard dat hinnikt aan de rand aan de rand van wat ik ben wie ik ben vervreemding stilte eenzaamheid Tegen de bergen omhoog geruisloos - wat een moed! Gesel van zorgen, woedende stem die stamelt, hakkelt, schreeuwt, makker, kameraad! In de donkere spelonken van dit vreemde oord.…

Schip van zand aan de rand van de zee, altijd de rand van de zee. Vol verbeelding is het schip, maar zonder illusies: straks komt de zee en wast dit allemaal weg. Wat overblijft is het verhaal: “Weet je nog, ons schip, toen.” Dat verhaal blijft eeuwig spreken.…

aan de rand van de nacht tussen kogels en oorlogstaal wortelt een boom in het bergravijn achter de binnenkant van de buitendeur danst rouw een solodans in onbuigzaam verdriet boven de huizen hangt de meedogenloze geur van verbrande schoonheid verknipte harmonie niets komt door letter en papier aan de rand van de nacht…

Het strand, Tussen vast en vloeibaar Gaan tot aan de rand Wachtend op de vloed Overspoeld worden En geblust, vooral geblust…

afwezigheid van een loszittende rand duw ik tegen de ondoorzichtige ruit hier ervaar ik de pijn waarnaar mijn zucht wordt toegeleid…

Lichtgrijzend gebrild bruin Strikje en duur gekreukeld gepakt Schoenen hoogglanzend gepoetst Als gelakt Spreekt de R als L Nieuw vrouwtje zo`n blonde del Weet zijn behoefte wel En scoren zal hij Sneller snel De topmanager Langs de rand En Uiteindelijk altijd verder Voller meer Over de rand Stroomt Een paar miljoen In zijn gretige…

Op de grens van vandaag naar morgen Op de rand van waken naar slapen Moet ik een neergestorte droom borgen Alle duizend duigen bijeen zien te rapen Op de grens van ongeloof naar inzicht Op de rand van hoop naar vrees Zie ik de schade die is aangericht Voel de pijn die uit de puin verrees Ik zie je nog dag en nacht Want je bent met mij verweven…

tot aan de rand van nacht heb ‘k je gewacht mij het verlangen in je geuren stil gefluisterd gedompeld brand ik verder al weet ik wel dat jij ook gloeit heet en als steeds mijn hunkeren nachtwaarts in je ogen donkerzwart verlokkend rood je mond zingt diep in mij je warme bloed zich hoog over de randen één pols, één woord, één…

de vader rolt van de rand in een onbetaalbare diepte die hem kwelt levenslang…

Hij dobbert langs de rand van het betonnen zwembad terwijl hij gluurt naar een vrouw in een vooroorlogse bikini die naar haar best appetijtelijke vetrollen ligt te staren Zij raakt opgewonden van de patatgeur terwijl zij bukt en hij met gemak haar schaamlippen volgt de wuivende haren aan de randen van haar zwemslip even later waggelt…

Je moet alles Los kunnen laten, Zei ik tegen je Ik zag Dat je me begreep Pas toen ik viel, Besefte ik Dat het jouw hand Was geweest Die mij had weggehouden Van de rand Van mijn ravijn…

Was ik het die op de rand van de waterput de wilde orchidee wilde plukken? Stond ik stil onbeweeglijk in gedachten aan het eind van de verlaten weg..…

Ik zal je adem verbergen in mijn longen je ogen verduisteren je denken tot stilstand brengen en dan luisteren aan de rand van je schedel naar de echo van de dood.…