Alle inzendingen over tintelt

Dat je zomaar ineens iemand niet meer ziet Nóóit meer ziet Een lach die nog zo levendig in je oren klinkt uitbundig of fluweel zacht en als herinnering in je hart zweeft dag en nacht Een kus op je mond die niet meer tintelt, na klinkt en smaakt naar meer Nooit meer Dat zomaar ineens iemand is verdwenen als op de vleugels…

Een warm gevoel tintelt door mijn buik, mijn armen, mijn hoofd, En blijft hangen op het topje van mijn neus waar jij net je allerzachtste afscheidszoen hebt geplaatst. Het leven is hard, zeg je, En ik hoor hoe je de deur achter je dichttrekt, De koude windvlaag breekt de stilte. Het leven is hard, zei je.…

Als ik aan je denk, als ik chipolatapudding eet, bitterkoekjes, gevulde chocolade en roomsoesjes en vooral slagroomtaart en ook als wij samen aan tafel zitten en we drinken dan een glas rode wijn en ik asperges op mijn bord zie liggen dan bekruipt mij een gevoel dat ergens onderin mijn voeten begint, naar boven tintelt tot aan mijn rok…

De kogels van het esthetisch venijn verheffen zich fluitend tot een refrein van een gezang dat tintelt in mijn maag. De vlinders fladderen van bloem tot bloem en zorgen voor nageslacht in mijn geest. Te lang als dode taal absent geweest: de schoonheid waarmee ik me zelf verzoen, komt van binnen.…

Gehouwen naar het water Alleen de maan zwemt nog In rollende golven: verstomd In haar vertrouwen wie zal om pijn In borst van een dichter rouwen Waar golft het graan en kraait de haan Kukelt een hemelse vonk in de harten Boven dat wat verlaagt opgejut door 't Donker gevoel wanneer wordt het Dwaallicht gedoofd bloost het hoofd en tintelt…

Terug reizend in een lege trein Laat ik mijn gedachten vrij Ik proef nog je zachte tong Van onze zalige vrijpartij… Vannacht was ik van jou Je liefde was zo puur Ik voel nog je vingers Brandend als vuur… Terug reizend in een lege trein Beleef ik opnieuw deze nacht Mijn hele lichaam tintelt En voel je weer in mij...zo zacht… Vanmorgen…

ik stap voorzichtig van steen naar steen kijk rustig om me heen de lucht is licht doorzichtig geladen met wat zon er tintelt spanning van een wachten op iets dat dadelijk komt heb mij omgedraaid zag verleden tijd toen de jaren werden teruggedraaid het water stroomde woest heb hem toen zien vallen begreep niet hoe ik helpen moest…

als de donkere dagen zijn gekomen, en de kerstboodschap voert mij door het holst van de nacht; tintelt het licht van het wel bekomen van wie weer zoveel wordt verwacht.…

De grote zomerdag staat open En bouwt zijn weelde over de aarde, Het malse moes lacht in de gaarde Bij 't sappig groen, met dauw bedropen; Het ruiselt in de weke hagen, Het gonzelt in de bloesemstruiken, het tintelt in de groene pruiken Der berken bij de zoete vlagen; De kool brandt op de peerse kluiten, De blonde brem bloeit welig tegen…

Tot de donkere tuin als een ijle beker Tintelt vol licht, dofgouden wijn, En als slaapwandelaars onzeker De rozen ontwaken in de schijn... Ik weet niet wat ik meer moet vrezen, De nachtegaal met haar luide klacht, Of de stille maan die droomt volrezen Over de witte rozenpracht...…

Tussen de nieuwe sneeuw en kille sterren tintelt de winterstilte, maanlicht schijnt eenzaam over het witte dorp; er deint mensengesprek hoog en helder van verre.…

vervaagt langzaamaan het lichtje wordt steeds kleiner nog net zichtbaar met het blote oog verdwijnt en laat mij achter donker omringt me in de buik van de nacht de sterren spelen verstoppertje ogen nemen waar oren spitzen zich spreken gaat over in zwijgen hartkloppingen overstemmen mijn gedachten zintuigen staan op scherp mijn huid tintelt…

steeds naar zeewier, zout en zand ook al zijn er oceanen aan jaren voorbij gegaan toch is geen waarheid hier ooit hetzelfde vandaag schrijft de hemel in een nieuwsoortig ijzig licht waaruit sneeuw in welwillendheid neervalt vanuit rondbuikige wolken de meeuwen zweven in grote bewondering of kijken toe van op de golfbrekers mijn ziel tintelt…

als bij toverslag door de wind, die even zucht wat laatste bladeren aan takken kaal, bijna bloot kleuren nog eenmaal op van okergeel naar herfstig rood het water kabbelt al in grijs de lucht weerspiegelt laag het zweemt al naar schemer schaduwen worden lang en traag in vlammengloed neemt de zon afscheid van de kortste dag de lucht tintelt…

Alles wordt fris, jong en ook weer kersvers Mijn huid tintelt, zindert blij, weg met de stress. Het leven in de heftigste geuren en kleuren Passie ten top, bruisende krachten ontwaken en fleuren. Zonnig warm klinkt een fel en meeslepend opzwepend lied Galmend en doordringend juicht mijn lichaam, ik geniet.…

tik tak de wereld draait om mei tik tak de zomer waait in mij tik tak ik stuur de wolken aan tik tak alles raakt mij aan tik tak zonlicht vangt mijn haar tik tak mijn hart klopt en tintelt maar tik tak ik roei van heg naar steg tik tak boot en water drijven me zachtjes weg tik tak de zee wast mijn oren tik tak alles…

Soms, ineens, tintelt het van binnen, de hele wereld lijkt dan goed. Ik lach naar alle mensen, verwarm ze met mijn gloed. Het lijkt of gouden vleugels me tillen van de grond. Mijn pas is licht, mijn hart is blij, een glimlach om mijn mond. Ik wil, dat dit gevoel zal blijven, maar ik val zo snel terug.…

alle tranen rollen naar aarde mompelt ze en haar vingers verbeelden regen kijk paddenstoelen in een kring nou ja een halve kring zou de heks hier dansen bij nacht en sterrenkrans dansen en zingen en kabouters vraag ik waar zijn de kabouters die wonen niet in bruine maar in rode paddenstoelen rood met witte stippen haar lach tintelt…

Ze ligt en lacht en tintelt, wonnedronken, Totdat ze smelt en slijk maakt op het land. De witte sneeuw, waarvan de bergen vonken, Wanneer de hemel stooft en staat in brand, Die zonnelach weerkaatst, en zonnelonken, Blijft eeuwig hoog en eeuwig diamant.…

Jij tintelt al mijn zinnen raakt mij woordloos aan maakt mij warm van binnen laat mij tollend naast je staan neemt me mee in draaiende wielen kijkt door mijn ogen om je heen samen een gedachte, twee zielen verbrijzelen we steen voor steen al is het pad soms slingerend raken wij elkaar wel eens kwijt boven aan het duin is het end vinden…

onverwekte kind ligt guitig te fluiten in mijn kop de glazen toverstaf strooit gensters over jouw huid ik leg mijn oor aan jouw bloedarme borst de rikketik van een pomp, de goudklomp die klopt in een kier, een koor van blikken de dorst naar het lis van jouw steile oever de regenboogflard drijft in de iris de papil van de fijnproever tintelt…

En hij, het zand nog schurend langs de tong Kneedt en knijpt en grijpt De vacht van het blakend beest Vindt de malse dij Zij klieft de stam Met een bijl van was Tot de vloed tintelt in de liezen.…

Lief kind, jij tintelt nog van levenslust 't is of iedere nieuwe dag je kust blijf jij maar rein en onbedorven leef jij maar verder zonder zorgen. Maar ik benijd je zo, lief kind omdat ik steeds weer in je vind wat nimmer meer van mij zal zijn.…

De maan beschijnt de nachten feller Zonlicht tintelt sterker licht Op mijn zoektocht naar herkenning Ontdekt de spiegel een vertrouwd gezicht. Dan stap ik dapper uit de schaduw Durf te tonen wie ik werkelijk ben Niet louter leven maar béleven Wat ik van mezelf, stiekem, al wat langer ken.…

Mijn bloed gaat nog niet langzaam In trage lauwe rust Het tintelt in mijn aadren Van louter levenslust Ik zie veel duizend dingen Op mijne levensbaan Het goede en het schone Het trekt mij krachtig aan. Goddank! dat nog mijn polsslag Niet even snel steeds gaat Goddank!…

Een lange trilling loopt door al haar leden, De gloed des levens tintelt in haar oog En met een kreet verbergt ze in beide handen ‘t Gelaat en reddend stroomt de tranenvloed... Lang weent zij, dan zet wijd zij het venster open “Mijn kind! Mijn Bertha!”…