Alle inzendingen over zin of waanzin

Dat bord ligt daar in stukken weer een aandenken kapot ons samenzijn tot op het bot verrot maar de angst voor het niet-samenzijn heeft bij ons de overhand wij zwijgen alles weg maar het is een waanzin waarin we zijn beland ons huis brokkelt af het tekent ons bestaan ik laat het begaan.…

Er zit waanzin in mijn hoofd Dat komt omdat ik in mijzelf geloof Nee, het is niet naïef Ik denk ieder moment positief Soms is het geestelijk een strijd Dan ben ik mijn eigen lichaam even kwijt Omdat, deze dan staakt En de pijn mij teveel raakt Waanzin nee, dat is niet het goede woord Ik ben ik, de enige in mijn soort.…

De zon haalt de vorst van de daken De mollen bezetten de dijken De wind tracht een geest te bereiken Die los is geraakt van zijn baken Die duivels ziet, monsters en draken Die alles opnieuw moet bekijken Er zullen veel maanden verstrijken Die opgaan aan smerigheid braken Totdat hij volkomen genezen Het leven weer weet te omarmen Verheugd…

Het regent woorden in zijn hoofd hij laat ze vallen maar niemand wil ze horen hij heeft ze eruit gelaten terwijl de wind langs het venster giert water vliegt en ogen schuilen in het donker drift poëzie langs morsige muren.…

voeten, bloot waden door slippend zand verdwaalt mijn geest ongrijpbaar voor de klauwen van de dagelijkse orde wanorde grijpt naar de macht en ogen vallen in donker romantiek van kaarsen die gifgroen branden aan iedere zijde vals licht geven aan zwambegroeide muren waarin de echo van het onweer schuilt sluipend waakzaam tastbaar waanzin…

Geen enkel leven gaat alleen over rozen Maar de lange, diepe, wrede doorns die de levens verwoest hebben van alle Joden, Roma, Sinti, homoseksuelen, psychisch zieken, verstandelijk zieken, en alle overigen die door de nazi-waanzin als niet menswaardig werden bestempeld, rechteloos werden gemaakt, naamloos werden gemaakt, tot nummer werden…

Er is een oorlog gaande verderop, En alles wat we doen is die verlengen, Door wapens, kogels, tanks daarheen te brengen, Waarom hoor ik haast niemand zeggen: ‘Stop!’? De afloop is op voorhand al bekend: Wéér een herdenking bij een monument.…

Ik stamel poëzie naar het einde van Mijn zinnen, wanneer ik smachtend zing Aan de waanzin van dit bestaan. Ik rijg prachtig dit alles vol zin aan Mekaar, nagelaten als een slangevel Voor de gelukkige vinders van zeldzaam Wrakhout. Of een handgranaat. Ik denk ook wel eens dat het anders is, Maar dat hoef ik niet te schrijven.…

ronddwalende zielen op zoek naar kleur wit vertekend strompelend verder, vastgeketend in de mist der waanzin. vervagen zonder tijd in grauw stuifmeel...…

is schoonheid alles wat zinnen voelen maar niet omvatten door de kijkgaten van onze realiteit verken ik werelden die waanzin erkennen de zwarte engelen breken hun vleugels om zonder hemel oneindig te vallen holle mensen verstenen in luchtledig schreeuwen zodat mijn beeldenstorm verheven zielen spaart is de realiteit niet de waanzin…

Plukte mand vol paddestoelen voor omelet op boterham ging me toen zo anders voelen mijn gedachten leken gezwam zette van papavers toen thee om weer wat tot rust te komen nou, het stopte mijn diarree maar had daarna vreemde dromen vrat hortensia's uit mijn tuin mekkerde daarbij als een geit hersens drukten tegen mijn kruin vlogen toen…

Er zijn dagen dat ik naar beneden kijk, mijn schoenen het enige rustpunt zijn. Iedereen om me heen denk ik weg ik moet wel want ze vertrekken steeds. Onverzettelijk onverbiddelijk te blijven staan waar ik sta te blijven zitten waar ik zit de tijd nemen die vertraagd is. Geen treinen razen me voorbij nee ze kruipen voor mijn voeten ze smachten…

mijn kwetsbaarheid deelt in oorsprong waar tijd als ballast wordt ervaren, het sterft voorbij de reizen die ik nog had willen verzamelen ergens spint de hemel nog wat garen sproeit de kater zijn water als kaneel over het verdorde gras, schuift de zwerver aan bij het ontbijt de zee blijft het gras maar maaien en kolft haar borst als nooit…

Sorry Giraf, het ging niet om jou maar om je genetische komaf, iets van doorheen de eeuwen er was namelijk iets met Europese regels en zo begrijp je wel, Marius? dus daarom maken we jou nu af en daarom voeren we je in stukken aan de tijgers en aan de leeuwen het was niet persoonlijk bedoeld, giraf en ik voel best wel…

Ik was vrij Van al mijn zorgen Ik liet ze varen Met de wind Ik was vrij Maar ook zo kwetsbaar zoals de onschuld Van een kind Ik was vrij Maar veel te vrij Ik liet de aarde Onder mijn voeten gaan Nu ben ik geketend Aan mijn vrijheid En bevrijd Van mijn bestaan…

verdragen, loochenen als non-existent Door het krijten is mijn zicht beloken Langzaam vervagend schimmig bestaan Gedachtenflarden resten, haast tastbaar Achter iedere deur vermoed ik jou Blijvend verloren, alle sporen gewist Een schreeuw gesmoord, een snik verstikt Door ijdel vermoeden verzwolgen In de golven der waanzin…

Zoeken naar 'DE ZIN VAN HET LEVEN' heeft geen zin en kost mij als schrijver maar 1 zin!…

Dorpsmussen kwetteren op het grasplein de avondvlinder valt van een bloem het regionale nieuws valt zwaar op de maagdelijkheid de waanzin van de schemering is de waanzin van de eeuw geworden over de natuur niets dan goeds.…

Het heeft geen zin om op te roepen tot alertheid en waakzaamheid. Niets of niemand verijdelt dit soort aanslagen. Ook geen vingerafdrukken, geen grens, geen wet, geen superministerraad houdt die waanzin tegen. Daarvoor is Allah in het hoofd van de daders een maatje te groot.…

Letters als messen in een scherpe tekst kunnen ten diepste gewetens kwetsen, door ideologen tot waanzin behekst als voorgangers die gewetenloos zwetsen. Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden voor het begin is zaad van de haat in de nieuwe frontlijn. Wat is de waan daarvan en wat is zin?…

Nimmer viel Oranjebitter zoveel bitterder verloren als toen op die ene dag die er met glans viel van de stad waar een oranjezon in smoren lede ogen zou doorboren daar waar iemand in de waanzin zo die ware zin vergat die ooit een Vijftiger - zo schoon in dichtersinkt had neergestreken maar nu weerloos was gebleken ín de waarde die het had…

Dirigeert de waanzin naar verre uithoeken van gedachtenwerelden waar verborgen lijken wachten op hun kans om spokend te herleven Mist één dode hoek waardoor ze er weer zijn grijnzend in de spiegel klaar om in te halen af te snijden van de weg Steeds harder gaat het in de waan te ontsnappen aan de zin van het lot de zekerheid van eindeloos…

Ik krijg weer zin!…

Ik heb geen zin, dus doe ik niks, ik heb geen zin, ik hóef ook niks, wat een luxe, als ik bedenk, dat dit eerder had gemoeten, toen m'n kroost nog aan m'n rokken hing, tóen had ik moeten zeggen, ik heb géén zin, ik dóe ook niks, maar toen is toen, en nu is nú, ik heb geen zin en hang lui op de bank, niet tot meer in staat!…

Het hoofd rust moegestreden in de stralen van de nacht het hart warm en zacht leeft, oneindig tevreden.…

hij gaf zijn leven zin tot ook dat geen zin meer had omdat zijn hersenen het begaven jaren bouwde hij zijn ego tot de tijd dat hij alles vergat nu wordt hij voorlopig begraven een rusthuis duldt geen vragen je hebt, opa, jaren tijd genoeg gehad om je stellingen te staven zit hij daar, belangrijk specimen hoog opgeklommen en…

Echt ik weet niet waarom ik niet schrijf als er te schrijven valt dichtdag woordendag verlichtingsdag en liefde schijnen brooddichters angstig te vermijden geen zin populisten in lijden geluk schrijft geen brood.…

doe geen moeite ik reageer toch niet doe geen moeite ik schrijf voor geen meter doe geen moeite u kunt mij niet kennen het woord toch niks…

Eventjes niet ff geen zin even laten gaan geen plus maar min. Nu even niet laat alles maar op zijn beloop, ’t komt vanzelf goed is tenminste waar ik op hoop, dus laat me maar.…

Wat zijn mijn zinnen opgejut Hoe gaan ze weer hun gangen En je bent er zelfs niet opgetut Als ik al aan het plafond ga hangen Ik zweef dan heel de kamer door Duik joelend naar beneden Mijn lieve schat ik ga ervoor Wijs me de weg naar Eden Maar mijn duikvlucht spat uiteen Als je heel afwezig zegt nah schat misschien een andere keer Je…