Alle inzendingen

Energie die nergens heen kan gevangen als het ware wachtend op ontsnapping klaar om uit te varen Maar niet geheel gevangen Soms geeft iemand een gil of ontstaan er zomaar golven uit het niets, buiten je wil alsof er iets naar buiten wil Bewegingen, geluiden, een storm pal na de stilte Het valt wel te proberen Het valt te overwegen Maar…

Ze zeiden staalhard en licht unverfrohren: 'wat tekenen zijn van veroudering zijn op zichzelf an sich nog geen bewijzen van incapabel zijn, althans mentaal minder goed denkend, ofwel onbekwaam', aldus oud-medewerkers van Joe Biden vertrouwelingen naaste adviseurs Dat wat voordien een kwestie leek te zijn van half seniele senioriteit…

Waarom zou ik boos op jou zijn we hebben niets meer dan onszelf in ongeschreven woorden onmisbare gesproken taal troostend en zoekend vriendschap, zielsverwantschap en het zijn op zich geen wanen omdat werkelijkheid anders toont het begint bij de onuitputtelijke bron op een plek tussen hemel en aarde daar schat je alles op de juiste…

Ik houd hem niet bij, zo snel loopt hij, een lichaam -- gemaakt voor krukken.…

De zon zei: "Dit is zonneklaar!" De kleine eikel lag er onhandig bij door een vreemde vogel uitgekotst dit alles guitig gade geslagen door een luie uil. "Niets is helder als de zon, de zon niets dan een felle flits in de lucht - 's nachts zijn er duizenden zoals jij - niets zo helder als het water klaterend in beken, het bekken…

Ik ga vandaag naar Rotterdam vanuit de Amsterdamse Jordaan Rotterdam, de stad waar ik ben geboren op het Noordereiland, de Maaskade midden vorige eeuw: 12 februari 19552 ik ben een kind van het Rotterdamse puin een kind van de pijn van het bombardement dat ga ik plechtig herdenken samen met Henk Vermeulen componist van het theaterstuk i.h.k.v…

het is merkwaardig hoe slim en gluiperig de dag naar nacht verandert door zich donker te kleuren terwijl de uren dezelfde value houden ik ben lang meegegaan vroeger opgestaan eerder naar bed gegaan maar ik kwam mezelf weer uitgeslapen tegen heb de strijd opgegeven zit nu aan koffie en brood voor anderen lijkt dit een veeg…

De weg naar Eden. Na de bocht het Paradijs. Eenzaam is de tocht.…

In Zwitserland heeft hij zijn lied gezongen, ’t Ging over hoe het leven soms kan gaan: Soms zit het mee, soms tegen, af en aan, Ook zanger Claude is goed daarvan doordrongen. Wie won er vorig jaar, wil ik nog weten? Maar dat is iedereen al lang vergeten.…

Wat van der zonne doortinteld de rozen de paarlende dauw is, Wat op het zodentapijt glinstrende sterrekens zijn, Wat diamant en karbonkel, vereend in der krone des vorsten, Dat is liefde, gespreid over een maagdlijk gelaat. Liefde is lavende dauw in der brandende hitte des levens, Liefde is een geurendste bloem, welke de bane versiert, Liefde…

Ik hou van deze veel te lage grauwe lucht boven dit nog eens zo lage land. Kom kameraden, klim eens op een krant en jubel dat we Holland willen houen. Of ga eens juichen aan het vlakke strand en waai van Callantsoog naar Westerschouwen. In vijf minuutjes ben je al verkouwen met natte voeten en een neus vol zand. Al scheppend zag God neer…

het is merkwaardig hoe slim en gluiperig de dag naar nacht verandert door zich donker te kleuren terwijl de uren dezelfde value houden ik ben lang meegegaan vroeger opgestaan eerder naar bed gegaan maar ik kwam mezelf weer uitgeslapen tegen heb de strijd opgegeven zit nu aan koffie en brood voor anderen lijkt dit een veeg…

Claude met 'C'est la Vie' niet door naar de finale Bijna ondenkbaar maar stel dat het bewaarheid wordt dan vergaat de wereld toch nog niet blijft Europa bestaan en het Songfestival en de vrede de vrede gaat die dan naar de finale???…

Riethalmen trillen: twee waterhoentjes vechten; de meerkoet beslecht.…

Het wortelen van onze vriendschap kost de nodige moeite nu de weg naar dichterbij plaatsvindt via jouw hart maar op het dromerige slingerpad naar jouw vergeten niemandsland verbindt zelfs mijn meest eenzame stilte de eenvoud van jouw dromen met een nauwkeurige werkelijkheid die ik met mijn beladen verleden als onbestaanbaar had…

‘k Voelde me ‘s morgens niet zo’n goede moeder wilde er een gedicht over maken maar te negatief, wie heeft daar wat aan? Heb wel goede kinderen Eerst kwam dochter en omdat ze vol en niet goed geslapen samen even zitten mediteren in tuin Toen kwam zoon met bos tuin inlopen ‘Wat stil is het hier’, zei hij nu zaten we binnen te praten…

Je vraagt me zachtjes in de avondschemering of en waarom de mens een dronken ziel heeft volhouden zeg ik maar het keert steeds terug die zwarte mystieke roes bij iedere druppel die ik tot me neem en ik blijf je voorlopig het antwoord schuldig in een landelijke sfeer schenk ik nog eens in onder bewolkte mysteriën wil ik uit jouw…

Ik ben de mier die van de stroom is afgedwaald De mier die het allemaal zelf denkt te weten Vanaf een afstandje kijk ik toe naar de zwoegende kolonie onder de zon Hoe zij dag in dag uit onophoudelijk werken Hun korte levens hebben toegewijd aan een koningin ergens diep verscholen Die haar harde werkers niet eens wil (er)kennen...…

In deze wereld vol nimositeit is 't mensenlot de schuld van mygdala in zië is dat anders dan in frika en laska, rabië en merika waar mohikanen, sioux met de pachen de vredespijp rookten op de palachen en MLK nog 'men' zei in labama dat weerklank vond in de 'b' van obama…

Met plezier wens ik hem toe dat hij mag slagen in zijn opzet. Natuurlijk moet je haar nageven dat zij stevig heeft volgehouden. Ze heeft het grandioos verdiend: haar trawanten hadden het nakijken. Het feit dat ik hem nomineer, toont niet alleen mijn loyaliteit. Het zou buitengewoon gierig zijn hem zijn perspectief te ontzeggen. Na zware…

ik schilderde zachtjes een appel rond maar hij keek op, hij had een mond een lichaam viel in nat papier verdween in kleur, bleef niet bij hier een stem achter glas zei: verdriet is traag, maar nooit voorbij ik voelde hoe het adem nam als stilte die van buiten kwam een hoed dreef traag, een deur erin ik deed hem open, stapte in…

Afvallen: zeven draken bevechten, zeven -- soorten van honger.…

Wereld, Geloof niet in de leugen van een Palestijnse ministaat met een bevolking vol trauma’s en een buurman die hen haat Nu al overbevolkt, verhakkeld, afgesloten van de zee is zo’n staat een waanidee Palestijnen, Handel naar bevinden Laat de Westoever en Gaza zonder wrok aan Israël Emigreer naar broederlanden Denk en doe, verlaat de…

en ja hoor tis weer dinsdag een geweldige dag om te beginnen..en zeker zoals nu midden in de zomer na een verdwenen lente die nog moet komen.. waar we altijd over hebben lopen dromen zelfs in ons slaapdronken zijn rijkdom is dat.. en buiten wachten de stilstaande files tot jij instapt om dan het landschap in beweging voorbij…

Vervloekt de kankerdampenindustrie Van nicotine in de hipste smaken Om efficiënt de jeugd verslaafd te maken Ik wens de makers chemotherapie En denk je: Wat is Theo aan het razen Het spijt me, maar ik móet wat stoom afblazen…

Achter glazen muren het cirkelend zingen van duizendjarigen en laatstgeborenen; vanuit dieptezuchten een innerlijke keuring, wat zal verzinken in hoog biddend lijden.…

onder de wolken zonder goden kruip je niet door de modder leer je lezen en schrijven met ‘t vuur in je schenen en schoppen onder je hol dat stinkende beetje tegenwind of zo‘n vleugje rinkelend geraas van ‘n nitwit of ‘n hekjesnerd als je niet binnen lijntjes opfleurt verandert daar niks nie’ aan alleen ’n dwaas (‘caseum…

Stilte na de klap in kinderschoenen groeit weer iets wat niet verdwijnt De lucht stond stil die middag, ramen schreeuwden zonder stem, de straten hielden hun adem in. Een fonkeling van feest sloeg om in vuur, rook en ijzer, en ineens was alles verleden, terwijl de klok gewoon doorging. Speelgoed dreef tussen puin als gestrande herinnering…

Dit is haar graf, onder de jonge linden vergaan haar handen en haar zachte ogen. moet men geloven dat wie haar beminden haar eens hervinden en herkennen mogen? ----------------------------------------------- uit: Tweede periode (1929-1933) VII…

De koude tegels spreken geen troost, de afzuiging zoemt als een gedachte die niet wil zwijgen. Een grijze wasmand staat als een stille wachter. Dit is geen thuis. Tot het water stijgt. Tot ik me laat zakken, in schuim dat mijn lippen raakt. Een zucht. Lang, diep, alsof mijn rug het eerst ademhaalt. Mijn ogen sluiten zich voor alles…