Alle inzendingen over natuur

zag op je gezicht de lichte spanningsboogjes van een aantrekkende wind nog verstond ik je maar langzaam ging het geluid van je woorden verloren samen op de dijk zwoegen en optornen tegen een aanwakkerende storm striemend jaagt regen in grauwgrijze vlagen slaat water kapot op beton wij draaien de koppen niet om nooit heeft natuur…

Groen blad, kleur, Licht en lucht Vogel van vrede Meevoerend de olijftak Die hoop en nieuw Leven brengt Dat me dit overkomen mag Aan het begin van deze Nieuwe dag Noorderplantsoen, stad Groningen, 1 november 2012…

En in het aarzlend ochtendlicht staat altijd nog die boom die nimmer voor het gewicht van haar appels is gezwicht…

op dwaze dagen gaan gedachten jagen hollen hoeven vonken ketsend snel voorbij op hol geslagen in een briesende galop oortjes in de nek ontembaar is de rug gestrekt de vrije teugel is genomen in de dolle jacht op dromen die met verschrikte blikken abrupt door chaos wordt gestopt nog dampen de flanken rollen woeste ogen in paniek…

De kou kwam voor de regen uit bij heldere nacht en volle maan een lied op de achtergrond plaats viel niet te bepalen Het meisje met de naam Berk ze was zo willig en zacht als ochtendmist met ros erboven een eenheid met haar paard Een boom omarmen, sappen voelen stromen van blad naar wortels en de weg terug een schimmel met ruiter…

voor het eerst zwiep ik uit mijn lianen waar kinderen aan zwieren en zwaaien aan joelen: als ik het zo noemen mag nimmer heb ik nog getreurd de mensheid heeft de naam verzonnen ondanks dat ik trots mijn blijheid toon nu de herfst mij rond de takken waait het laatste blad nog niet gevallen is lach ik tranen langs mijn stam benee edoch…

weet je nog diep in de bossen waar de herfst zijn entree had gedaan het knisperend gekleurde bladmatras ons lokte lief te hebben weet je nog ons traag ontkleden dromend vervielen in duizend tinten ons lichaam zachtkens deinde op vogelengezang weet je nog toen wij op leeftijd kwamen zochten naar die onvergetelijke plek hoe wij zalig kusten…

jouw vaagheid betekent niet dat je ondoordringbaar bent zolang je met gepaste tred de paden bewandelt geeft zij zich langzaam bloot…

jouw vaagheid betekent niet dat je ondoordringbaar bent zolang je met gepaste tred de paden bewandelt geeft zij zich langzaam bloot…

Bladeren vergelen, kleuren dansen in de zon het ochtendbos ontwaakt, het licht herwon ik volg de paden, fiets op golvend terrein kijk steeds rondom om hier stil te zijn De vogels vliegen, eenden in de sloot Een moeder brengt hier haar jonkies groot De schapen grazen, blijven rustig staan Laten die fietser gewoon maar gaan In dit bos kan…

ik speel al weer met sneeuw stapel de kristallen laat zonlicht uitgekiend op de facetjes vallen zo open ik een winterdag met witte pracht maar smelt van nostalgie als ik het landschap zie door koestering van handen wordt alles prooi voor dooi mij resten slechts de warme tranen het was te vroeg zo mooi…

Er groeien wilde bramen in mijn tuin en dat al vele jaren zonder handschoenen niet aan te pakken zo geniepig…

ze kan niet aarden op Drentse hei ze mist het strand, een duinenrij de waterige westenwind het lapjesland de tulpen en mei zij is de zee dit heimweekind…

De eeuwigheid Die in je ogen staat Vergaan de zorgen Om werkelijk niets Word je wakker, Landloper met Het prille ochtendlicht Glanzend in je gezicht…

de kale rots smelt aan mijn handen spreekt vloeiend over haar ontstaan de eeuwen lijken ongemerkt aan haar voorbij te zijn gegaan zij kent de oude talen heeft generaties lang zien vechten voor hun toekomstidealen majestueus verheft zij zich in de woestijn met aan de voet een lichte pijn daar verbrokkelen haar lagen door erosie…

Een lijster twee meesjes een winterkoninkje minimale kostbaarheden in mijn tuin twee duiven op het dak en op mijn raam daar kleeft een slak…

Na jaren van eeuwigheid daalt regen neer als verzameld stof uit de verveelde atmosfeer. Als de bergen stof hoger dan wolken blijken, zullen bomen boven toppen van hemelen reiken. Wat kan toch de reden zijn dat het stof zich blijft herhalen als hoogten zijn geëvenaard om uit af te dalen. En zonder vallende vaart geen stenen rollen…

Verdwaalde gast boven de plas. Verdwaasd gegak. Hij moest rechtsaf, vloog uit zijn baan en zag ze gaan. Hij grijpt zijn kans en sluit zich aan.…

Wollige wolkjes scheren het groen onder gegolfde lucht, gouden gloed verteert in bermen. Tussen klavers sterft oktober in bladvormig bruin. Drassig staart de aarde de laatste grassen na. Schaapsgewijs nadert het grijs, de herfst is zacht dit jaar.…

Waarom terug naar de kust? Heb ik daar iets te zoeken? Het waait en stormt er nu... En doet zijn best me te plagen. En roept "zout op"! Het blijft me plagen.... in de hoop me te verjagen. Een gevoel van onbehagen. Maar, lief strand, je hebt me al zo lang verwend, het kind werd een vent. En nu kun je niet meer stuk. Jij bent nu eenmaal…

De hei ligt te huilen, Ruig opengeborsten Aan kieren en kuilen En schrompige korsten; Met plotsige schokken Uit gaten en naden; Met bonkige nokken Uit narvige paden. En boven, de wolken, Die drommen en draven, Als donkere volken Geklonkene slaven.…

Ik hoorde verborgen stemmen in de toppen, orgelpijpen in de storm, bespeeld en gewogen door het ritmisch gorgelen van het riet. Gedirigeerd door wind en - wat men alleen maar horen kan - maar nimmer ziet, laat zich foppen in het kreunen van onstembare instrumenten in ‘t ven en in de grienden. Wat voor echtelieden als concertzaal…

Het veld bedekt met zilveren deken in nachtelijke glans over nevel slechts hier en daar contouren van een boom de wereld gevat in vale licht der volle maan boven dit decor zie ik nog geweien van een roedel herten staan.…

Langzaam zie ik kleuren leven naar een nieuwe jaargetij een eenzame vlinder fladdert nog in mijn tuin snoept nog de laatste nectar uit de laatste hemelsleutel. Een roos staat nog in bloei en hier en daar herinnert een gele plant nog aan zomer tijden gaan door en seizoenen volgen in gestaag tempo op in jaarlijks wederkeren. Het stervend…

als de bazuinen schallen knallen de kurken komen de dolende ridders bijeen voor het grote oktoberfeest moe van het oogsten willen zij net als vroeger verpozen in de koele kelders van het kasteel te midden van fusten die liggen te rusten geen paarden en maliënkolders maar op de tafels de glazen en kleurrijke folders met de trots en geneugten…

De zo sterke boom Aan de zwaarste Storm ten prooi Gevallen, meedogenloos Omvergehaald en Ogenschijnlijk om 't Leven gebracht Heeft, O wonder! Nieuw leven voortgebracht En aan het leven dat Afgesloten leek is Een nieuwe loot ontsproten…

Een boom lag op de weg waarover wij liepen jij en ik. Er zaten kleine gaten rondom in zijn gepelde lijf en toen wij op hem stapten barstte hij tweemaal open. Door de kieren kwamen imago's aangekropen hemelsbreed, de stroom in hem een zwerm. Wij konden geen kant uit, stonden in het ongetemde verhout, iets maakte ons van oor tot oor eetbaar…

als ik ooit dood ga als het dan per se moet… dan wil ik onder de grond geen vuur maar aarde liefst zonder kist zodat zonder enig beletsel maden wormen microben schimmeldraden nematoden doodgravers en pissebedden mij verkleinen en verteren tot hapklare moleculen in mijn dode hand houd ik een kastanje die ontkiemt terwijl ik verteer die…

ik lig wakker ik lig te luisteren het is stil in de kooi stil vredig hoor ik stilte - mooi ik luister beter verder dieper door de diepste stilte heen en daar ... daar is de stilte Alchemistisch dichtbij plotseling voorbij ineens hoor ik bloed kloppend suizen in mijn oren belletjes blij borrelen in mijn darmen mijn voeten vertellen…

gele bladeren dansen wild over de straten bomen kreunen onder de hevige wind weer een nieuw seizoen dat arriveert ik kijk nu al uit naar een windstille dag, waarop de zon schijnt in milde herfstglorie bladeren in geel, rood oranje en bruin kraken zachtjes onder mijn voeten witte lichtstralen schijnen bescheiden door de torenhoge…