Netgedichten

netgedicht (nr. 47.055):

De (stijve) stilte

De hazelaartjes waren al uitgelopen,
aangelokt door zachte Spaanse lucht
en door te vroeg getjielp van vogels.

Hun lijfjes stolden tot ikoon,
want daar blies de 'bise', berenkoud.

Lieflijk zijn de zonnestralen
bij dit Arctisch geweld;
een speer-strakke wind, eenlijnig.

De zon stoot schitteringen uit de sneeuw
in tinten van de regenboog: een heller engelblauw,
een dieper heidepaars en groen zo glanzend als smaragd.
Het twinkelt tussen twijgjes, boven blanco,
zuiver als een ziel zonder manco.

In de stilte, op het hoogtepunt,
verschijnt opeens spontaan de mantra
en fonteint als subtieler licht mijn lichaam uit,
lieve energie-explosie, symfonie van binnen uit.
Hamsa. Altijd al heb ik van jóu gehouden.