Alle inzendingen over overlijden

nu de nacht zich ontvouwt zal ik je ondergaan als een vlinder in zijn liefde liefde van een dromenvanger en de lange zoektocht naar nieuwe letters nu je mijn huid verlaat valt het witte doek sterft het applaus raak ik je zonder spiegels kwijt huidhunker een killer winter verlangt naar lente hoe vermijd ik deze meligheid ik wil…

Geen griepje, nee liever steriele slangen door de neus, haperende symbolen op een schermpje, op de walkman die doorschreeuwt als ik niet meer hoor, My Favourite Things. Zo wil ik dat het gaat: weloverwogen en onopgemerkt. Anonymous, particulier verzekerd. --------------------------------------------------- uit: 'Weloverwogen en onopgemerkt…

Van hare handen die zijn hoofd namen en het wegborgen binnen haar schoot is toen het kale glanzende strelen begonnen als een ijl sneeuwen over een groot, somber land. en toen hij de ogen sloot over een leven, tot de dood toe vermoeid, was wat het donkere bloed had misdreven in een blind brandend wenen vergeven en uitgeroeid; en behoed door…

dat wat rest, ligt in mij opgeslagen geborgen in mijn dunne handen verankerd in mijn hart bij vlagen vloeibaar maar steeds warm het zandkasteel, de parelmoeren schelpen het zachte van je wang zo ver als ik maar kijken kan, wil ik je volgen, tot ik enkel nog een stipje zie samen met het witte van de wolken verdwijn je aan de horizon jouw…

ik stuur jullie liefde voor de nacht ik stuur jullie liefde voor de morgen vol met warmte vol met kracht zodat jullie Carla’s afscheid kunnen verzorgen omringt met foto’s, lieve woorden, bloemen en veel meer zullen jullie haar groeten voor de allerlaatste keer…

Meer niet. Hij is overleden, bijna 83 met de nadruk op bijna had zoveel meer kunnen bereiken maar ontkende z’n ouders z’n broers, z’n zussen De advertentie in de krant was opvallend koud liefdeloos als de dood zelf een mededeling, eigenlijk meer wat namen, dat was…

de taal om met de ontslapene te praten bestaat uit zwijgen oog in oog niet spreken in stilheid alles ondergaan ik kan huilen zonder tranen jij kon ooit lachen mét maar ik voel mijn oude winterhart en in mijn borst is het koud bij het verre noorderlicht zullen eeuwen anders zijn dagen als vervreemde vrienden voor animus en gezelligheid…

Laten we het eens hebben over die ongenode kostganger, die gast in zijn zwarte pij met zijn capuchon en zijn oeroude bosmaaier. Die uitblinker in hinderlijk volgen met zijn salpeter en zijn klapperende tanden, zijn oogschaduw, zijn holle kassen en zijn voetafdruk die nooit wordt gevuld. Ik heb het volgende over hem te zeggen.…

Goede nacht! goede nacht! ‘k Heb mijn levenstaak volbracht, En mijn uurglas is verstreken ‘k Voel mijn wenende ogen breken; ‘k Voel, o dood! Uw ijzeren macht, Goede nacht, goede nacht!… ’t Is voorbij, ’t is voorbij, Al wat mij aan deze zij Van het graf ooit vreugd kon lenen Ook ’t verdriet dat mij deed wenen. ‘k Ben aan ’t eind der woestenij…

de dood wist de geschiedenis van het leven uit je lege mooie ademloze gezicht opnieuw geboren in een ander leven dans je je danst langzaam weg…

koud als marmer de oneindigheid waarin ze zwerft zo tergend teer onaanraakbaar in de volkomen stilte van de dood uit de wolken raast de storm…

Vier orgels vertrekken tezamen Ze schrijden met slepende benen manmoedig maar moeizaam Ze hebben de hoeden van hoger gezag op Hun sleepbenen reiken naar achteren, langer en dunner Hun schouders zakken steeds schuiner naar voren Ze vallen, de hoge pijphoeden kruipen vooruit met armen zwaaiend en maaiend door slap wordend zand dat vermoddert…

Hij is voor mij nr 1 Hij zat op 1 Ze stelden vragen Niet nauwkeurig Herhalend, dus niet luisterend Zenuwachtig en nerveus Ook de aan tafel zittende artsen leken terrein te verliezen Hij was welbespraakt Hij was ook niet zomaar iemand Hij had heel veel ervaring Theoretisch en praktisch Tot het meest intieme toe Het verval van zijn vrouw…

planeten blijven blind, verkruimelen tot niets er is de vrees voor zwarte gaten nooit zie ik de achterkant van de maan nu dit huis te groot is voor zo weinig woorden onvermoede geesten de dagen verlammen de klok stilstaat, de scheurkalender onaangeroerd weet ik dat jij de sterren niet meer tellen zult omdat ook sterren sterven, omdat jij…

Het leven is een stuk saaier zonder jou Grijzer en kaler en zo stil zonder jou Je loopt nog rond maar ik zie je niet Ik voel wel je vrolijke aanwezigheid Je springt en speelt als een jonge pup De ouderdomskwaaltjes ben je kwijt Kon ik je nog maar een keer horen blaffen Aan die andere kant van het bestaan Waar alle engelenhondjes…

Uitgesteld rouwen Soms weken later, soms maanden, zelfs jaren Omdat het niet eerder kon Te onverwacht Of juist verwacht Te pijnlijk Geen ruimte voor de pijn En is die ruimte er dan wel, een tsunami aan verdriet waar alleen de donkerblauwe zee troost biedt…

Zijn laatste adem op de golven van een wind voorgoed in mijn hart.…

Het leven is passen en meten En dat geldt zeker in een klein huis 3 hoog Met 2 mannen en veel heel veel spullen Alhoewel we heel af en toe opruimen toepassen Het meeste wordt geordend, gearchiveerd en op geborgen En daar vind ik zelfs de kleinste gaatjes voor Ik heb een timmermansoog voor Plekjes, plankjes, plaatsje voor diverse spullen Maar…

De dood zal helemaal helen gaan, hetgeen het leven breken moest. Zal helend terug gaan nemen, wat bij geboorte werd gegeven. Nieuw leven baart. Opnieuw. Ik zie het gezicht van moeder weer, toen zij haar lijden gaf aan hem, die haar lichaam liefde schonk. Vandaag voel ik de blijdschap weer, toen de dood haar tranen droogde. Het verdriet…

ben je daar daar waar de zon de zee kust in dat ene stukje waar ik net niet bij kan al reik ik nog zo met volzinnen in de naam van mis ik je iedere dag dichter…

Kijk hem grijnzen met z’n knuppel, minnende mensen die liefde geven, hij is de laatste druppel maar hij wacht nu nog even. Minnende mensen die liefde geven, hij zou zo toe kunnen slaan, maar hij wacht nu nog even, laat ze hun gang maar gaan. Hij zou zo toe kunnen slaan, iedereen lacht, zingt, speelt en vrijt, laat ze hun gang maar gaan…

‘Kat in ‘T bakkie’ Ongebruikelijk Zelfs licht onfatsoenlijk Om dit gezegde te gebruiken In relatie Tot een gestorven kat Maar ik gebruik deze toch Omdat de pijn die ik voelde Zo hartverscheurend was En tranen zich aan me opdrongen Toen ik mijn buurvrouw Met haar kleindochter En de gestorven Kat in een bakkie Naar buiten zag komen In…

Het was nog maar eventjes geleden dat zij besliste, dat als het zo ver is, ze dan in een vlinder gaat wonen Zodat zij, de haar dierbaar gekoesterde vrijheid, denk ik, vooral goed kan borgen En om, natuurlijk, die fijne dagen hier, en dat waren er veel, nog eens weldadig te bekronen Zoals die vlinders, dat had ze echt wel goed gezien, in…

Ik ben moe En de dagen zat Ik wil in de nacht Ik wil slapen en dromen Ik wil in de nacht blijven en Eeuwig slapen en eeuwig dromen Over het mooiste van het mooiste over het schoonste van het schoonste Over het liefste van het liefste Wat ik niet dromen kan overdag ben ik vooral toe aan de nacht Dus daar ben ik aan toe!…

Dierbaar leven van mijn leven! ziel van mijn verlaten ziel! met wie rust en zelfbewustheid aan mijn dorrend hart ontviel! De Almacht riep u tot die hemel, naar wiens heil gij smachtend waart: rust volzalig; en (zo ’t zijn moet) blijve ik sterven op deze aard! Doch vanuit dat schittrend lustoord, zo de keurlingen van God nog met deernis mogen…

Ze was al heel erg oud. Daar riep een meisje: 'Kijk, oma, het is winter!' En zij zei: 'Ik zou zo graag gaan spelen, weer spelen in de sneeuw.' De lente kwam, een lente later zou ze sterven. Maar ze zei: 'Ik zou zo graag gaan lopen, lopen door de regen, al die druppels op mijn gezicht.' De zomer was voorbij, voorbij. Ze zei: 'Die appeltjes…

met een niet eerder gehoorde hemelse stem dankbaar weet ik jij bent zeker bij Hem ik denk mij in eindelijk een Vader die je eeuwig niet in de steek laat een paradijselijk begin Hij die jou oprecht lief heeft nooit eerder werd jij zo bemind lief kind in mijn aardse gedachten hoor ik jou zingen en dansen…

Wie het aardse tranendal heeft verlaten Zal best nog een traantje laten in de hemel Want wie je zeker verwacht te zien, die zie je niet wie je wel ziet, daarvan had je het niet verwacht Vrede hebben bij het verlaten, bij het sterven Is de beste garantie voor mogelijk geluk In datgene wat een mens niet kan bevatten Omdat noch het leven, noch…

Laat mij één keer in water met mosgladde keien waterwindsels om mijn middel Van een zwarte stoel van Thonet, het touw door keukenlicht, mijn spijt die kokt Klassiek in bad, met lemmet aan de pols, dressed to kill, mijn dood stinkt niet Alsjeblieft geen trein, zo mannelijk, niet klein genoeg Ik zou drie keer willen doden Een kind, een volwassene…

Ik hoor niets meer van haar, en vroeger Was ’t ruisen van haar gewaad al vreugde; Leeg en stil staat haar zaal, Stof hoopt zich op, ongestoord, Blaren ritselen verlangend langs 't raam – Hoe kan ik haar dan missen? Daar dat gordijn, Gleed haar schim er niet langs? Ruiste haar rok niet? Kom, kom toch terug!…