Alle inzendingen over verdriet

Gekneveld verdriet, niet te verwerken. De mond gesnoerd. Het hart ontroert. Beelden vereeuwigen, op het netvlies van een vorig leven Troosteloos verloren, in diepe kloven van een ontaard gevecht. De schijnbare wrevel is onnodig berecht. Blijven geloven kan niet meer. Het is zelf verboden één druppel herinnering op te…

Over te lange wegen zwierf ik door Stappegoor moe en alleen Er was een korter pad naar huis, dat wist ik zeker als verkenner maar twee te grote jongens van de boerderij schopten me terug, stadskind in uniform en dreigden met de hond Het werd al donker niemand zag mij niemand om te helpen Ik was moe en alleen in mijn verdriet…

Ween aan mijn borst den schat der tranen die rijk me maken van uw leed, ik die van wankelende wanen als gij het talmend smeken weet; ik die, mijn kind, op andre schouder om eendre vreze heb geschreid, maar van elke onmacht oud en ouder, weer om een nieuwe hope lijd; ik die het goud van alle transen voor de as van oude zonnen ken…

Het is een zware tijd voor jou, maar woorden geven moed en kracht. Liefde heb je nodig. Verdriet heb je zeker en dat valt niet mee. Het is te zwaar om alleen dit te dragen. Het is fijn dat er zoveel steun is om je heen. Mensen geven om je en er wordt met je meegeleefd. Natuurlijk wens ik je veel kracht en liefde. Liefs…

Als tranen voorzichtig wellen hou ze dan niet tegen ga ze laten ze willen overduidelijk iets vertellen dat heb jij dat heb ik dat hebben we beiden in de gaten Over iets van waarde iets van geluk iets wat je zorgen baarde? over een liefdesrelatie die heel wat was maar nu echt stuk? O mijn schat mijn kind laat ze wellen laat ze voluit…

Wel de pijn, maar niet de tranen Niet de woede, wel de wanen Proberen zich een weg te banen door de afgedankte gedachten in mijn overvolle hoofd Wel gezien maar niet gehoorde Niet de daden, wel de woorden Blijven hangen en doorboren alles wat standvastig is mijn uitgehongerde hart Wel de illusie, niet wat zal lukken Niet de leegte, wel…

Melancholie van scheiden en hervinden, Stadig verliezen en verloren gaan, Van binden en gebonden zijn; beminden Aan dood en leven eeuwig af te staan, Hoe komt ge mij, waar bitse winterwinden Hun ijzige gesels op de woning slaan, Door leed geboog'ne en door liefde verblinde, U weer te melden met Uw oud vermaan! Altijd in 't leven…

Je ogen rijmen, maar een harmonie lees ik achter een mist van netvlies. Je verdriet giet je uit tot regenpijpen, zij zenden een rooksignaal. Je ogen rijmen, parelen ervan zoals het enkel 's morgens kan.…

Soms is zwijgen beter Woorden maken het alleen maar erger De stiltes leggen intuïtief uit wat ik bedoel Want weet je Spreken is zilver en zwijgen is goud…

Ik heb u nooit gezien, ik ken u niet, Uwe ogen noch de ovaal van uw gelaat; Maar nu gij raaklings langs mijn leven gaat Wekt gij, waarom?, een onvermoed verdriet. Zij die 'k met de uitverkoren namen noem Stond naast u, toen een doodvermoeide vrouw, En uit de plooien van haar kleed van rouw Hing haar hand neer als een verlepte bloem.…

Ik zie je staan Je haren zijdenzacht Als een engel op aarde In al haar macht Als een engel op aarde Sta je daar En ik denk bij mezelf Is dit echt waar Jij bent de mooiste Dat zie ik direct Want alles aan jou Dat is gewoon perfect Een stap dichtbij Maar het lukt me niet Ik ben gewoon niet dapper En ik keer in immens verdriet Jij…

Ik weet niet wat er met me is, niemand weet wat er aan de hand is. Ze maken zich al zorgen om m’n keiharde gevecht, maar ondertussen gebeurt er zoveel meer. Ik kan het niet meer aan, ik wil niet zonder hen zijn. Ik wil alles kunnen uitleggen, dan kunnen ze misschien beter van begrip zijn. Als een dood vogeltje lig ik hier, niet wetend wat…

abrupt ontwaken of nooit geslapen in illusie van minimaal gedroomd hoe dan ook de pijn verdragen van niet zo, nooit zo, niets van wat geen moed om 't eerste zonlicht van morgen alweer te vangen liever geen wijn maar woorden drinken uit de tranen van een dichter- bij gewild te zijn. Veel dichterbij gewild geworden, ernstiger nabij dan niet…

Met onze en mijn neergeschreven wensen gaan we aan de slag, branden een kaars wat heeft het voor nut te schreeuwen. Leven is net als de remmen van een trein zelfbeheersing kan ons staande houden. Vrouw zijn is soms zwaar, 'n moeilijke taak kinderen en mannen en de anderen hun wensen, rekening houden met. Hoe ontvouw je 'n dag, tij definitief…

toe droog je tranen ik ben er steeds nog zwevend op vleugels om jou heen toe huil niet meer ik blijf jouw liefde zoals in elke herinnering jij de mijne bent toe stap uit de leegte die jij met tranen vult terwijl het boek vol is dat wij samen schreven toe laat je niet pakken door de kou van eenzaamheid warm je hart en handen…

Soms is verdriet zo erg, slechts bemoedigende woorden en een arm om je heen, houdt je hopelijk op de goede weg. Natuurlijk wil je graag liefde, want zonder dat is er geen bestaan. Een mens met verdriet wil ook graag aandacht, van een ander persoon. Het lijkt zo gewoon, maar zo simpel is dat niet.…

Het was al een week vol schokkende dagen, de seizoenen zijn in de war onbegrijpelijk overweldigt het getij me dus mag het echt wel lang sneeuwen. Al zie ik ook de groei, veel bloeien hoeft niemand echt perfect te zijn, alles mogen ze gebruiken uit leven, geniet jij daar maar de geneugten. Warm je gerust in koele nachten elders in het tegenovergestelde…

Je keert je om uit herinneringen neemt me mee naar het gedaagdenveld waar de oorsprong ligt begraven we lonken voorzichtig naar de wolken het lijkt wel of de zomer verlegen is we kijken schichtig naar de vogels verzoenen ons niet langer met hartstocht die we eens voelden in bijzonder verlangen nooit zonder elkaar…

In mei hoorde ik iets, dat was onvoorstelbaar, maar toch was het echt waar. Ik had tranen in m’n ogen, het was moeilijk om ze te drogen. Elke dag mis ik hem, in m’n dromen hoor ik soms nog z’n stem. De klap kwam hard aan, om de minuut voelde ik een traan. M’n klasgenoten zaten om me heen, dat het logisch was dat ik huilde, wist iedereen.…

niet meer hier woont de liefde nu met de tijd weg gegaan jij bent oneerlijk voelt het koud dit lege huis waarin niet jouw liefde mij warm omhelst onze liefde immers het doen of het laten huisde in samen zijn met en voor elkaar mij regent nu herinnering die uit de dikke tranen de warme dekens breit die jou weer om mij slaan…

telkens als ik uit echte liefde ween weent Gij dan ook met mij mee? Gij die stierf uit liefde aan het kruis droogt Gij tranen vanuit 't hemelhuis? uw doornen hebben mij diep geraakt en rozen heb ik voor u uitgestrooid ik ben u gevolgd in woord en daad en mijn hart met uw liefde getooid al moest ik van uw doornen dragen kreeg ik wonden die…

Een moeder bleek zij huilt een beek die striemend stroomt naar het zuinige licht kronkelend en droomt haar gevoel eindigt in oneindigheid van oceanen van in lange tijd verzamelde tranen zon en zee en zand begrenzen de wereld iedereen een kant grenzen van de wereld huilend leegt haar hart Ideologie vervormt denken en verstart…

jouw stem hoeft mij niets meer te zeggen ik hoorde je al jouw blik hoeft me niet te begrijpen dat voelde ik al jouw hand hoeft niet op mijn schouder te rusten hij lag er al jouw lippen hoeven me niet te kussen ik proefde ze al wees er en het is goed…

Het is vaak moeilijk om dingen te moeten veranderen , en om er voor elkaar te zijn. Vaak besef ik dat niet als alle anderen, en deed ik velen met m’n veranderingen pijn. Ik voel een leegte in m’n lijf, het lijkt alsof ik elke dag meer verzwak. Ooit zal ik terug denken, aan de dag dat ik aan dit verhaal schrijf, dat ik er super veel tijd in…

Een leven zwarter dan een kille nacht zonder sterren voor een greintje hoop Uit haar mond kwam nooit een klacht ze liep nooit met haar verdriet te koop Druppels bloed, ze gutsten als tranen als ze ’s nachts in haar lichaam sneed Teneinde zich korte tijd blij te wanen ’t leed kwam weer toen het haar speet Sterven kan droevig zijn ‘t leven…

Verwarrend, denk ik toch Goed of niet Zwart of wit Koud of warm Haat of liefde Maak niet uit Het is een opkomend besluit Die rijpt in mijn geest Misschien in mijn hart het meest De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

Aan wie ik ook maar dacht vandaag was dood, terwijl de landerijen en de steden gestaag langs het beslagen treinraam gleden en het om beurten miezerde en goot. Al menig lief is langer overleden dan dat ze mij verdriet of vreugde bood. Ik reis alleen en mis mijn reisgenoot, met wie ik elke windstreek heb doorsneden. Zo'n dag. Ik deed het niet…

Ik ben alleen gekomen En ik zal ook alleen weer gaan Maar ik hoopte en ik dacht Dat jij langer naast me zou staan De dagen na jouw dood Vervult van tranen, van eenzaamheid Ik word omarmd door dierbare mensen Maar jouw omhelzing ben ik kwijt Ik wil mezelf ook niet verliezen Ik weet dat het leven verder gaat Maar de vraag is hoe ik dat…

Nog snel een tedere aai dan de ommedraai een wanhopige zwaai een brede rug een afscheid een traantje pinken heel stiekem heel vlug kom je ooit bij mij terug? Een arm waaraan een vol gevulde tas de deur zwaait open naar het weten je weet weer waar ik naartoe was een intense welkomstzoen ach je was het even vergeten dat ik enkel boodschappen…

wachtend op iemand die glimlacht naar mij als de zon mijn gezicht verlicht wacht hier niemand gisteren nog hoorde en voelde ik jou dacht en zag ik jou waren wij samen’ in alles wat wij deden nu is dat een schaduw waaraan ik zonder jou alleen nog denken kan terwijl het hart schreeuwt jou weer hebben mogen vertel mij daarom dus…