Alle inzendingen over psychologie

De tijd heeft mijn bast afgepeld het verwonde vel over mijn geest, een lang verhaal in jaarringen verteld, kwetsbaarheid van onbehandeld hout door bijl en beitel menigmaal gefreesd, tot er niets te pellen overbleef, bewerkt uit ruwe staat, te lezen in de oude zonden, diep geworteld tot in de ruggegraat, in de laatste nerven wordt het koud…

misschien wordt de dag langzaam warm vandaag en mag ik in zijn navel wonen wanneer bloemen uit het veld het landschap volladen met bestemming en een open gelaat soms ben ik dichtbij, sluit stilte in een omarming, is alles gelijk in vleugelslag langs wind en oude vragen tijdloos, zoals het begin vanzelf op huid, met dichte ogen…

Mijn deel, mijn dansen mijn levensrivier zij vloeit opgevoerd als een bewerking, doorkruist zij heel veel werelden, keihard slippend door de bocht vloeiende bewegingen op samba het gevoel van hartslag in de ochtend het gevoel van slippend voetzool, een absurde manier van uitbeelden.. de achterhoek op de koude dansvloer, is al aardig…

Mijn ogen zochten glimlach, in elke lijn, in elk waar woord voelde de min-kant de rechtvaardigmaking, een zwakheid in je eigen denken de stalen geharde blik volgde het zien van ‘geen schuld’... dat jij mij zou kunnen vergeven, gedachten van beperking en angst, zo ik verzwegen was in verborgenheid in aller namen voelde ik je zucht,…

In de reinigende stroom in palm van seizoenen heb ik de mens in mij afgestroopt, leek het bijzonder om niets te hebben of te willen en alleen met de liefde onder een onbedorven hemel te staan, een zon die zich een ongerepte weg baant naar de essentie van het bestaan, het zwijgen betaald met een allerstilste klank als blote schaduw…

uit vlieringduister diep ik lichtpuntjes op en zie weer waar mijn zaaigoed is gebleven ik had het achteloos weggestopt uit het oog en verder verloren op dikke lagen trage stof herneemt zich nu gestaag een kleurrijker leven met de achterhaalde sporen het kan mij weer bekoren…

waaraan denk je met de ogen dicht wanneer ik zeg dat de tijd zal komen dat de dood me zal bergen in zeeën van tijd en, voor daarbuiten tot stilte gesloten, het onzichtbare mijn toekomst zal erven in stil zo stil zo onnoemlijk stil het glanzen van golven misschien dringt niets meer tot me door werpt het sterven de beelden ver…

Alles wat vandaag zo duidelijk is, is morgen weer vervaagd. Zo wordt de volgende dag mijn geheugen weer uitgedaagd maar het is een verloren spel. Alles wat gisteren was is vandaag weer vervaagd. Toch speel ik iedere dag weer met mijn geheugen, maar ik weet: alles wat ik speel is een leugen.…

Alleen ging ik op pad, floot me door het duister, omdat iets in mij ontstoken was, nog lichter dan het uitgedoofde avondlicht, zocht langs wanen, de snoevers in hun stijf ornaat, in rusteloos beraad, op armlengte van elkaar, versloeg gestaag de lust te luisteren naar mijn geestesoog, doorgeschoten, zweeg het in alle talen, alleen te…

was ik ooit langs die brute bergen omhoog geklommen had ik dan geweten waar wolken overgaan in water steeds breder de baan makend naar beneden waarom wilde ik hoger waar de grond harder wordt dichter bij god of goud van aardse zaken kon ik niet geraken, edoch die gedachte zal ik laken hoog en machtig striemt de kou, slaat ranselende wind…

Ik bracht een bezoek aan de dood een uitzaaiend tumor, een ernstig samenzijn hij sprak als een geleerde tot mij, die leeg was herinneringen verzuimde als een idioot die niets deed met zijn noodlot de woorden terug vormden een zin leken alfabetisch op een antwoord maar braken mij af, in een achterbuurt waar lage letteren brutaal brulden en…

het voelt vreemd aan, de vreemde die hij is ondanks het delen van de waanzin in het verleden, het slaan op ziel en huid, onherstelbaar zoals de pop die ik jarenlang in armen droeg wanneer ik het licht uitdeed om woorden met dezelfde adem te laten sterven nog droom ik, de ogen op mij gericht midden in het huis dat het water op de ramen…

De voorstelling is al lang begonnen dat weet jij net zo goed als ik, maar wij eten langzaam Terwijl jij je kostelijk schijnt te vermaken kijk ik terug, naar onze eerdere afspraak Is je familie in mijn voetafdruk gaan staan? Dan weet ik hoe belangrijk ik voor je ben en trek ik zelf wel mijn conclusie Het spookt voortdurend in…

De taal van mijn ziel is gevoel daar vind je mijn verhaal ontstaan vragen komen antwoorden gedachten van wat ik won of verloor dus leg mij niet vast op mijn woorden ik put uit een andere bron zielservaring vertelt wat ik bedoel…

Haar witte haren zijn als golven klimmend uit de horizon. Een blauwe zucht laat rimpelingen zomaar zijn, papieren bootjes in de oceaan. Het vroege herfstlicht danst over oneindige verten, tekeningen van dag en nacht. Vanuit sterrenogen flitsen uit een ander leven, zicht op onbedekte spiegelingen.…

Stuurde je me vele nachten weg liet je onze ringen koud worden: het maakte mij alleen maar sterker Als ik weer een boosheid van je te boven was gekomen hielp ik je doodleuk een verleden te herbeleven Is je woede nu op mij gericht: alle beloftes zijn weggewaaid in een mistige wind Ik stond er bij en heb het geloofd ik keek er naar…

door de spontaanheid van je natuurlijke ik als vrouw, als kwik in blauwe ogen ben je gastvrij daardoor is je stilte veranderd wanneer een onbekende glans zich mengde in dat blauw zonder stem tot metgezel net als ik…

De lagere school Denk vaak aan m’n jeugdliefde Ik bezoek haar niet Liever de pijn van weemoed Dan pijn van teleurstelling…

hier voel ik dat ik ben, hoef ik links niet met rechts te verwisselen of het einde met het begin hier zijn schaduwen als een reis die je rond en rond draait wanneer ze wachten op herfst zoals bomen, nog groen op een negende horizon almaar milder en waarvoor geen naam meer bestaat hier ben ik verbonden onverklaarbaar met beelden door…

We gedijen niet in vrede, het gelag is hard maar waar. De mens leeft op in strijd, conflict en in disharmonie. Te streven naar een evenwicht, niet meer dan een gebaar. Correctie van een onbalans of megalomanie. Tevredenheid is dodelijk, gelijkheid utopie. Geschiedenis herhaalt dus wees niet wijzer dan de tijd. Vernieuw uzelf voortdurend, blijf…

Ik slenter somber zonder inspiratie op de pier de zo vaak helende zee werkt niet mee, een man met ‘n gezicht als ‘n donderwolk passeert, alsof ik mezelf tegen kom en schiet in de lach in mijn hoofd klinkt het lied ‘Stormy Weather’ ik draai me om, de pier is leeg er is niemand heilig vuur brandt weer als ik huiswaarts keer…

afscheid nemen van de oude pijnboom doet zijn bast rillen naalden op het klinkerpad steken hem, weg moet hij, ver weg van de opgefokte straten in een zieke stad waar dood normaal schijnt bloed en blauw door aders razen vogels met een scalpel de nacht opereren weg moet hij, ver weg, op zoek naar die plek waar witte windveren wedijveren…

vandaag droeg de aarde mijn hemel laag zoals een horizon vol meeuwen je keek naar mij opnieuw en nader vertraagde de zee rondom tijd en diepliggende duinen slapend in elkaar geen vragen over onbereikbare plaatsen of landschappen anders dan mezelf het waren momenten van volheid met bloemen overal…

Waar de paden kronkelden wezen bomen ons de weg dieren waren niet in ons geïnteresseerd, totaal niet en luidkeels Wij hoopten tegen beter weten in nog op een wonder dat het water ons zou dragen zou opengaan en onze achtervolgers zou verzwelgen, maar niets dan dat! Onder de grond hadden we achteraf gezien nog de beste schuilplaats…

leen me jouw handen kind om te vouwen de mijne werken niet meer mee en af en toe leen me ook je voeten kind om te rennen langs riet en vaart behouden bovenwinds dichterbij mijn eiland leen me dan nog je ogen kind om in te zien de wereld is van zoethout maar jij, mijn kind, van klei…

middernacht de wereld zou donker moeten zijn onder een lantaarnpaal staat een man alleen hij rookt een sigaret laat zich vollopen met duisternis zonder angst glimlacht en wandelt tot de stenen op hetzelfde pad waar ook seizoenen veranderen ik draal nog even, keer dan terug naar vertwijfeling verdwijn…

Wolken kennen het antwoord niet op vragen die zij elke nacht tussen de sterren ziet vertaald...in woorden omdat schrijven haar altijd ademen liet zij werpt haar netten uit, vangt verdronken zinnen verhalen van vroeger woorden die drijven op golven van verdriet laat los wat nog wil blijven in haar nachtelijk schrijven waar…

II. tussen jou en mij is er een oorsprong en een waarheid die ieder heeft gezien; een bewogen fabel bovenop het verlangen of door het aaien van een roze balsemien in beroezing en voltooiing van zinnen zijn talloze namen reeds eerder geschreven wanneer ieder ogenblik in liefde zich door het leven heeft omgeven het raakt je…

’s avonds schreef ik je naam in mijn hart diep van binnen kwam ik je tegen liefde bleef hangen daar kon ik bij uitrusten om te slapen als dauwdruppeltjes zacht liet jij mij hoog zweven op de snaren van mijn hart gloeide fluwelen magie boven mijn verstand ja 't is voorbij de wind is gaan waaien op het gewicht van einde het water…

I. laat je ogen in ruimte dwalen er is plaats genoeg voor ieders verhalen zie de vlinders, vanwaar zijn ze gekomen misschien uit muziek in nog net niet verlaten bomen gonzend door losgeraakte momenten die als zwermen naar het onverklaarbare zwenkten ergens halverwege het zandpad van de wind bezongen door verbeelding en alles…