Netgedichten

netgedicht (nr. 35.549):

Als de wereld overweldigt

Als de wereld overweldigt
en je het telkens niet meer weet
dan wil je soms gewoon niet meer
de hoop is ijdel die ik meet
aan woorden die ik snel verteer

Eén huidje maar heb ik te weinig
gewoon een huid als iedereen
daarvoor blijk ik niet geboren,
want ik mag alles zien en horen

Heerlijk dat alles binnendringt,
in theorie heel wijs en mooi,
maar als je niet de aarding hebt,
is het een rare, rotte zooi

Het slachtoffer in mij weerklinkt:
''ik wil gewoon zoals hen zijn,
kunnen doen als iedereen,
maar helaas het lukt mij niet,
niet met of zonder medicijn''

'Je kan het, je bent groots met kracht'
dat helpt me dan de week wel door,
geloof weer dat ik leven aankan,
maar toch verlies ik weer de macht

Als op de verdieping iemand loopt
en het voelt als een verbouwing
als de tafel wordt gedekt
en de messen snijden mijn gehoor
als een muziekje wordt gedraaid
qua tekst mooi en qua zang te hard,
hoe moet je dan iemand zeggen:
'van dit lawaai word ik steeds bang?'

ik ben niet gek, gewoon begaafd
hoe vertel je dat een psychiater
die in haar medicijnboek graaft

Binnenkort heb ik een feestje,
mijn hoofd denkt spontaan 'oh wat leuk'
dan begin ik al snel te huilen
hard geluid geeft mij een deuk

Een vriend die binnenkomt,
zijn energie die binnendromt,
het overvalt me en maakt bang:
'is er iets wat hij bij zich draagt,
misschien al wel een leven lang?'

Wat moet ik met die informatie,
veel erger nog: waar moet het heen?
door al die prikkels en die angsten
stroomt er niets meer dan geween

Vroeger keek ik zoals velen
maar nu ik het ook zuiver voel
is en wordt mijn binnenwereld
een overweldigende boel

Het is impact, ja de impact,
ach, niemand snapt wat ik bedoel
snappen misschien, goed gebekt
maar mijlen ver van mijn gevoel.