Alle inzendingen over oorlog

altijd weer wakkerschrikken sirenes horen het vallen van de bommen in de stille straat en het loeien van de vlammen later lang er na nog! en zelfs nu nog: wakker schrikken als toch alles rustig in de straat is, vrede... ---------------------------------------- uit: 'Mijn duizendbladig boek',2005.…

onze ogen registreren verkleurde barakken wachttorens het prikkeldraad diepe barsten in droge grond kerven sporen in beladen aarde vanuit de dakgoot fladdert een mus naar de plas water in de modder een kraai ontwijkt het aangekoekte leed onze zintuigen ruiken de sepia dood…

Twee vorsten zijn in vete en des twee legers aan het kampen, twee volkeren aan het lijden van des oorlogs bloedige rampen. Maar 't schijnt vorst A is zekere dag blijmoedig opgestaan: het zal een staatsman loos en boos van vrede spreken gaan. Doch…

Het is een heldere zomermorgen Door een heldhaftig mens is het leventeken gegeven, en zijn troepen trekken even over de grens. Overal op straat en achter deuren, onder stoelen worden de vijanden gevonden. De halfslachtende soldaten slaan vreemde mannen op hun smoelen, griezelen even van hun wonden en door de gebroken ruiten storten zij…

De lucht voelt beklemmend, hun gedachten raar, hij oogde bijna als roofdier, niet zonder gevaar. Iets ver beneden hun en zijn waardigheid achten bezorgde ook hem toen deze slapeloze nachten. Successievelijk getreiterd, murw gemaakt, waarden die vervagen door niet meer te vragen vanwaar de idiote deplorabele omstandigheden oogden normen en…

deze blinde muur zag mannen in hun laatste uur heeft schreeuwen horen schallen hoorde het onafwendbare bevel VUUR! hoorde harde knallen die laatste droeve snik voelde mannen tegen zich aan en voorover vallen niemand geeft nog een kik ziet zielen zwevend uit lichamen naar hun ‘thuisland’ gaan nu voelt hij de namen die ze in z’n stenen…

zes dagen en vijf nachten lezen wij de namen van hen die uitgeleverd waren aan de vijand gisteren kwamen er excuses excuses van de Nederlandse regering dat zij zich als makke schapen hebben laten imponeren dat zij met de vijand hebben meegewerkt waardoor het kon, dat 102.000 mensen de dood vonden niet alleen zijn Auschwitz Birkenau…

De vele jonge vrouwen in Blok tien Zij hebben onbeschrijfelijk geleden Wat artsen allemaal niet met ze deden Dat moet herinnerd worden en gezien Zo was daar dokter Clauberg, klein en wreed Gynaecoloog, hij liet in grote lijnen Zijn licht vooral op kinderloosheid schijnen In Auschwitz brak hij met zijn artseneed Hij zou berekenen in hoeveel…

hoe kan men zwijgen als men schrijven moet over trage ijzingwekkende tijden in onaanraakbaar lentelicht de verre ijle tonen van herfststormen over de diepe doffe stilte in de versteende winter? hoe kan een mens zwijgen als hij schrijven moet over alle nachten waarin jouw ogen naar onzegbare letterloze plekken van het verleden…

Laten vandaag mijn tranen ook de uwe zijn, voel net als ik ook in u de loodzware pijn, die niet valt uit te drukken in woorden bij het zien van al die gruwelijke oorden, waar het onvoorstelbare zich heeft voltrokken en al luidt men nu overal zoveel klokken, slechts mijn hoofd vult zich met hun geluid, maar in mijn hart blijft de bevrijding…

laten wij ze voor altijd blijven noemen de namen van hen wiens levens abrupt, werden afgekapt het lezen van gaat met horten en stoten men schiet vol, even maar soms voegt iemand iets toe: ‘mijn moeder’ of ‘broer’ zij dragen nog altijd de littekens van deze geschiedenis mee in hun hart…

een brok in de keel bij het voorlezen van de families die nooit weerom keerden immens grote families met allemaal dezelfde achternaam grootouders, ouders oom, tantes, zusters schoonbroers, schoonzusters, broers, neven, nichten pasgeborenen het benoemen van de leeftijden hekelt de pijn nog dieper de wereld was gek geworden…

haar naam was Sanderina ja schonk haar fiets aan een vluchtende Joodse man hoera bracht verzetskrantjes rond met haar oudste kind slepend in de kinderwagen 40/45 mijn DNA was werkend als kindermeisje Joods echtpaar en enig kind Maud vader hiervan sloot angstvallig vlug de overgordijnen dicht vanwege het kletteren…

het onbeschrijflijke slaapt nooit het sluimert hoog achter bergen niemand kan er bij kraaien doorboren de stilte met metalen gekras zo droef zo wijs zijn de diepe lagen van het zwijgen deze plek raakt het hart altijd weer aan het denken moet steeds opnieuw beginnen…

In Londen wordt een NAVO-feest gevierd, Maar iedereen begint ineens te schelden, Het bondgenootschap krijgt te weinig gelden, Terwijl onenigheid daar welig tiert. Maar al met al blijkt dit tot vreugde strekkend; De NAVO is weer waarlijk afschrikwekkend.…

De begraafplaats van de Tweede Wereldoorlog, een herinnering aan De erfenis van helden is de herinnering aan degenen die hebben gestreden. De onbekenden en bekenden, je weet alleen niet waar ze precies liggen. Sprakeloos en verdrietig raak je als je de geschiedenis leest. Voor altijd blijven jullie voorbeelden in die enorm…

in ieders belang hebben ze gestreden ook zij waren bang toch hebben ze de strijd niet gemeden samen met een ‘vriend‘ die hun vriendschap niet had verdiend een broedermoord dichtbij het heilige land nadat ze samen een valse godin Isis vloerden waren ze weer in oude verhalen beland en het was voor het laatst dat er duiven koerden…

Hoe neem je straks uit ze weg waar ze zij aan zij met ons vochten dat mes in hun rug het ultieme verraad? als een gezwel door de geschiedenis zal het verworden en blijven roepen om wraak kinderen en kleinkinderen zij zullen opgroeien met de erfenis van ontelbare doden tegen volkeren van Judassen staan zij in geschokt ongeloof als…

ik vouw mijn handen en sla mijn wimperbogen op naar 't licht van Zijn ogen gedenk de wolken van doodsangst die boven de bergen hangen ruik de doodsgeur dat met zijn schaduw door de geschiedenis van het ontheemde volk gaat onder het gewicht van bloed dat zinloos is weggestroomd…

mijn oren werden bedrogen door gillende sirenes mijn ogen door verwoestingen verblind in hun leugen kon ik niet geloven wie is het die zoiets nu toch verzint leiders maakten ons tot lijder leren leerden verderf en dood vernauwde blikken keken niet wijder niet verder dan de leer hen gebood lamgeslagen door despoten gedreven in het nauw…

ik heb de oorlog niet gekend kan ze alleen nog lezen in gebroken oude ogen en van jong getekende verweerde gezichten en slechts raden wie je was en nu bent op die manier kom ik het te weten ik las hun in muren gekerfde berichten wat oorlog nu werkelijk is uit verslagen en nagelaten gedichten al hun vragen waarom ging het mis uit foto’s…

Iemand verzint een verhaal iemand bedenkt een symbool en verbeeldt dit verhaal in een vliegende vaan van kleuren en kruisen of met een halve maan in totale overgave aan de macht van de mythe aan de macht van het woord iemand maant in naam van deze machtige mythe de massa hem te volgen achter dit vliegende vaan van kleuren en kruisen…

Zijn beide oogjes staren twee handjes in zijn schoot verdrietig geraakt zonder gebaren zijn blik zo goed als dood onderweg heeft hij zijn kindzijn verloren al had hij geen deel aan deze strijd zijn wanhoop is geluidloos te horen je "voelt" de pijn in het leven dat hij lijdt zijn wiegje stond op de verkeerde plek geen dag geleefd zonder…

Uit de hemel duiken snelle stippen naar een niemandsland vleugelloos weggeworpen zachte tassen, stoelen hard metaal, ledematen ook mijn hart staat stil van ongeloof toch ligt daar een lakschoen toch lees ik opengeklapte levens mijn vertroebelde ogen en mond vol gedachten vragen om woorden voor de leegte Dit veel te grote gebeuren…

We hadden een transportbedrijf Fokten biggen in stallen En met mijn lenige lijf Deed ik aan voetballen Totdat ik een blessure ondervond En maandenlang niet meer kon spelen Meer pijn deed dat dan de feitelijke wond Want wat als de knie niet meer zou helen? En toen het met het schoolgaan was gedaan Nam mijn vader me onder zijn hoede En leefde…

hij heeft het hart niet als hij het zand ruikt de hitte voelt dicht naast hem het lachen hoort van de jongen hij heeft het hart niet als hij de roerloze jongen ziet en hij de dokter zijn handen tot vuisten balt…

Als ze voor je deur staan weet je het al, is het al te groot om te bevatten De hemel helpt mij niet het hogere doel van de oorlog begrijp ik niet, ik kan slechts hopen op een afloop die er zin aan geeft Zacht vruchtvlees wordt ons beloofd maar we krijgen stenen te eten De kansen keren, coalities wisselen en wij schieten over, zonder…

De homeopathische verdunning van de herdenking van ook de holocaust wordt vanzelfsprekend ingegeven door de verbreding van die herdenking wie in de harten zou kunnen, mogen kijken van de mensen op de Dam en die van de duizenden op honderden andere herdenkingsplaatsen in Nederland zou een mengeling van gedachten, gevoelens en verdriet zien en…

De stoere stilte van verzwegen zaken Is telkens terug hard lawaai De slappe stilte van niet vernoemde zaken Is een oorverdovend in slaap wiegend kabaal Rust in vrede is er niet bij, al is de oorlog gedaan De dodendans ontsprongen Herkerende herinneringen wegen Stiltes vallen ... uit balans…

Mijn moeder staarde vaak de schrik van bang verleden luisterend naar het vervagen van een overronkend vliegtuig och, mijn vaders stem werd broos als hij over de oorlog sprak dan streden in zijn ogen tranen met onuitwisbaar rauwe beelden zij, en alle anderen met ervaring dat een oorlog het diepste draagt van menselijk leed zwijgen tijdens…