Alle inzendingen over natuur

de zonnestraaltjes stoeien over het witte winterse landschap kristallen druppels versmelten zilverend op zwijgende twijgjes onverpoosd zoeken musjes naar kruimeltjes brood met hun vleugelslag sneeuwvlokken zwerven dalen als wittigheid neer in duizendgetal…

neem mij op in je golven beukend, woest kabbelend, ritmisch wiegend, overmeesterend spiegelend, windstil neem mij mee voorbij de einder waar dromen mij overspoelen oneindige dieptes mij naar ongekende hoogtes tillen werkt vrije val bevrijdend spreid mijn geest! waardoor ik ben doordrenkt van zee een twee-eenheid *~ Duogedicht…

nog in schaduwdromen klimt bewogen schijn zich vederlicht omhoog langs bomen laat de kruinen in maagdelijk witte sluiers schoonheid prijken veel te mooi om te blijven wanneer leven zich in uitgesproken grijs zal opengooien…

De zeewolven kun je horen met beide handen voor je oren, als de dagen wat luid zijn geweest, stilte gesprokkeld tussen golven, daarin belooft een lege kokkel nog het meest om het rumoer te smoren, onder een grijze lucht waar meeuwen zich baden in nog wittere sneeuw, besluiten we hier te blijven wonen.…

ook vandaag wil de sneeuw ons wassen ontdoen van of bedekken welkom sneeuw zolang je ons goed doet…

ofschoon mijn lippen zwijgen poort een vreemde lijn zijn soevereine gangen mijn hart, mijn denken aanéén is warm genesteld in de stilte van mijn kamer aanstroomt het hart dat blijft slaan nauwer ingeweven de sneeuw spiegelt verdiept over het weideland vergezichten en ogen dromen droomstil al wat je zag laat mij in deze stilte maar…

dikke laag onschuld lijkt de waarheid toe te dekken zodat schijnheiligheid geen kans krijgt buigen velen onder druk 'n witte smet rust op alles wat voor handen is grijze wolken troebleren het vuur dat dralend dooft…

lange tijd zat ik te kijken hoe zwart zonder gezang het rood uit de boom wegnam tot het zich bewoog zwermend steeds hoger vloog in een verder weg rimpelende herinnering…

in het duizendbomenwoud heb ik een schors gevonden de boom was eruit ik trok haar aan, ben gaan staan zoals bomen doen mijn voeten vergroeiden met de aarde armen vertakten zich, handen werden groen met gevoel in duizend vingers proefde ik wind en water vervuld tot in mijn kruin schilderde ik schaduwen voor later op het speelse gras…

witte pracht in poeder vacht betovering na winternacht het groene gras verstopt als wintermantel ontpopt toverwerk in winter macht wie ben jij met deze kracht speel met mij die kou veracht zonnestralen glinsteren zacht witte wereld om mij heen boom noch plant zijn alleen een vlokje danst daar blind vredig in de koude wind vogels vliegen…

de rijm stijgt dampend uit de weidse velden dunne sluiers mist onder een flauwe morgenzon ze reiken naar het blauw van peilloze ilussies een beetje verblindt door het licht van een witte morgen die in alle kleuren verder gaat…

Heen en weer kerende sporen dragen de onrust van vogels mee laten ze zich door angst verjagen of zullen ze verder gaan tussen de kruimels als overlevenden dichter bij de mens gaan staan…

Sneeuwlicht rondom overal op gevallen geluid word witgedempt doffig onze stappen sporen door het witbos enge kale takken worden vriendelijk door sneeuw hun contouren verzacht diepe schaduwholen lijken knusse schuiling voor wild, kleindieren en vogels…. jouw handen verstopt in bont en wol Je capuchon maakt een portret van je gezicht glimlachend…

de grachten en plassen zijn ijsbloemig dichtgevroren de gedraaide wind verwacht geen echte dooi houdt haar gezicht bedekt achter gesneeuwde vlagen ze rilt de koude dichter tot aan een witte zee…

bewegende wind verklaarde dat wat brak verdonkert lag liet me achterhalen hoe het land in zijn diepe sporen leven heeft bewaard het ontbindend doodse stilaan het gelaat van verwachting vertoonde…

camelia, ik zag je bevroren in de bloei, ook al is er nu geen enkele groei; je moet eerst nog even in de wacht, en dan kom je in volle kracht tot wonderschone pracht; als de tijd daar zal zijn toon je trots je bloemen, je bloemen zo sierlijk, zo teer en rein…

Als een weerlicht in het donker, verstikt en zonder klank verstijft het wapen van de machten valt het edele doek der wijsheid ongehoorzaam en soms bang. De rivier van het leven, lijkt zoveel op zigzaggende snelle bliksemflitsen proeft sprankelend de wil van een spetterende tijd. Alles wat men ooit wilde verdwijnt als een plotselinge…

mag ik zien hoe de zon het landschap wast en betast haar ziel met vonkend licht wit glinsterend blootlegt genieten van zo’n zeldzaam mooie dag vooraleer ze terug achter de horizon wegzinkt…

Druppels, druppels, regendruppels langs een glazen ruit Druppels, stille regendruppels lopen langzaam uit. Met hun spel van fijne ranke lijnen glijden ras druppels, stille regendruppels langs een spiegelglas…

Wanneer de wouden hun takken stil houden en de wolken gedachten dragen van vergetelheid wandel ik langs paden van tuinen, langs bosschages jeneverbes en dolle kervel, over heuvels met hyacinten waarvan de blaadjes gouden randen hebben in het vallen van het avondlicht, waar weelderig groeien de duizendguldenkruiden. Wolkenvelden gaan…

in deze schemerige bossen waar de geest van ‘t verleden zelfs huist in de ruwe schors van eeuwenoude statige eiken wind raast in de toppen verschuilt zich ruisend in ‘t eeuwige groen van statige bemoste sparren zwijnen spoken hier rond zwart smakkend knorrend elke geest vlucht jammerend tijdens hun nachtelijk maal in de morgen resten…

Neem me mee naar de plaats waar alles verdwijnt en is vereeuwigd. Waar alleen de dans van tevredenheid wordt gedanst. Waar bloemen bloeien zoals het leven bloeit zonder dat je ze ziet. Waar vogels zingen die je niet kunt horen. Waar het leven vormloos leeft als een lief onzichtbaar zomerbriesje…

op de valreep voor de Kerst takken plukken van klimop versierd met ijskristallen…

Verborgen achter de schaduwen van 't witte land lopen knarsende voeten in blinde sporen. Witte voetstappen vormen zachte kraters in het blanke aardekleed. Zuiver blinkend stil is de verenpracht. Sneeuwbomen vormen met grimmige takken lange witte lanenbogen. Gekleurde sneeuwdropparels hangen te glinsteren aan ijspegels, schitterend…

wat een plezier om de vogels te voeren ik dacht zelfs een duif te horen koeren slechts een klein stukje van onze stoep is sneeuwvrij voor de gemengde vogelgroep voor alle maten die er duiken en dalen is er plaats genoeg om hun eten af te halen als de vogels er zijn en zo gretig gaan grazen is deze plek zogezegd als een omgekeerde…

De Witte de Withstraat doet zijn naam eer aan vol met poppen stralend in vol ornaat zie je ze daar staan de kou overwonnen steenkool ogen en wortelen als reukorgaan hoed van opa die heel goed staat dikke lijven met of zonder armen zelfs één met oorproppen maar eensgezind allemaal als sneeuwbal begonnen…

het hemelsblauwe op deze nieuwe maandag het wintergroene vermengen zich met vele andere kleuren in het sneeuwwitte…

verwonderd en speels kronkelt het witte landschap om zich herkenbaar te maken hallo hier ben ik dan uit mijn 10 vingers waaien witte kristaldeeltjes langs ademtochten van ruimte bestaan stapwiegend achter mij een spoor dat kleur vertoont zonder dromen zo maagdelijk wit rijst er uit het niets een sneeuwjacht der stilte op mijn ogen…

ik neem wat beweging in een stilstaande wind ik vertrek vanuit traagheid in dit witte wonderland ik volg met een blik het zijige blauw de engelen schudden opnieuw hun kussens uit ik herken de glimlach van goden die overwinteren…

ze gaan reeds groen ademhalen terwijl de winter doorgaat hen met kristallen te behangen als een spoor van licht zonder vlammen die spinragt in schemerende nachten om dromen te verhelderen waar lente met helle kleuren de natuur verwarmen…