Netgedichten

netgedicht (nr. 31.693):

Bij het krieken van de dag

Wittig blauw kleurt de lucht over
de grenzen van de morgen, die nog
verscholen ligt in dunne mist, met daar
bovenuit, zo lijkt van alles los, halfslachtig
de stam en kruin van het berkenbos,

langs water, diep en donker met
lange grijze rimpels van de nacht
staan dun de stengels diep dicht bijeen
met hun fluwelen pluim als wachters
roerloos verzonken aan het oppervlak

verwaaid met losse vlagen zwaait
de wind, de weg soms kwijt, uit streken
onbekend, zijn adem naar alles wat hij
tegenkomt, brengt beweging aan de
dood gewaande stramme struik en boom

bij het krieken van de dag, gloort
in goud geel de ochtendzon, haar stralen
met held,re gloed, zuiver gericht op alles
wat warmte wil ontvangen, verdrijft de stilte.
Gejubel breekt los, de dag komt tot leven.