Alle inzendingen over psychologie

's nachts... kan ik stralen.. als een ster die licht uit de maan kan halen.. Mijn gedachten verdwalen in die hemel vol sterren ...zij versperren.. al...wat eigenlijk "moet".. ja, zo...voelt het .. even.."goed"...…

De diepe kloof, de oude kritische scheur heeft een beslissing genomen, doorgebracht deze ongelijke broedertwist in een diepe bergspleet van gewoel. Stelde nooit vragen, de kloof die zo diep groeiend aanvoelde, dwingend en steenkoud.... moest incasseringsvermogen hebben voordat het moment van oordeel kwam de totale verbranding van heel…

Het lichte grijs, dat exclusief, ja zo feminien discreet gecombineerd licht reflecteerde, illusie die gecreëerd, belangrijkste grensovergangen negeert lijk strelingen uit het verleden, de liefdevolle rode draad door de collectie krankzinnigheid tot verveling volledig zonder reden, voelde het oude wijzer worden lichte pastelkleuren…

vanuit de toekomst droomt een ver verleden zich langzaam naar mij toe terug van weggeweest na een lang vergeten feest waar het dromen zag breken alsof het niets was op zoek naar het heden valt het zomaar uit de lucht in mijn schoot met een zucht naar liefde en ik wou dat ik het leven kon omarmen om het bevroren verdriet te verwarmen…

Telkens als ik denk dat voelen beter bij de lente past jouw glimlach mij nogmaals met een prachtige droom verrast kam jij jouw haar door mijn gedachten wat had ik anders kunnen verwachten je doet alsof die jurk mij beter past maar ik zeg nee, en lach naar je kom dan dichter, naar je toe kom dan dichter, maak me moe.…

Verstand heerst en voorkomt dat ‘t gevoel escaleert, maar soms staat hun ziel in brand gaan gevoelens - sterker als de leer - in hun brein te keer Even zijn ze weer het beest -dat wij lang zijn geweest- zonder besef van tijd en van vergankelijkheid, primitieve toestand van redeloosheid Hun wankele geest overgeleverd aan gevoelens…

Teleurstellend raakt de slag, geduld en beheersing, zijn betreurenswaardig arm geweldig overweegt een voorname kracht reeds tot het kookpunt verhit. De zweep streelt beheersing, het gezicht vertrekt de kaak ontvangt de klap van het leven overwegingen ondergebracht terwijl licht bedrieglijk dikwijls, tegenvallend op het voorhoofd schijnt…

een lange rij mensen. telkens ik mijn ogen open, sta ik weer helemaal achteraan. de grond is ongevoelig, mijn tas zwaar, op iedere plek. het komt in golven, ook het vastklampen. misschien vergis ik mij van plaats en sta ik naast een koorddanser. de vraag verdwijnt; het touw verandert. de tas staat voor mijn voeten. dode hoeken krijten…

het duurt vast niet lang meer de terugkeer naar mezelf vaak zo stil als vogels die naar de nacht vliegen en daar gaan luisteren naar de vreemde adem van de dag soms vergeet ik dat ik er niet ben en schrijf muren vol met schuimende woorden lees gedichten op lippen die bewegen en raak zacht jouw haren wanneer een strofe onsterfelijk…

Samen moeten we er uit zien te komen, ik vertrouw er gewoon op Ondertussen kunnen oude kwalen langzaam genezen Nu nog woon ik bij het volk van het noorden en kan ik Uw terrein zien liggen, Het is niet half zo lang als mijn verlangen Zonder vrees zullen we bruggen over moeten gaan Ik zal me wel eerst moeten onthaasten en U zeggen wat…

Hij begrijpt haar wel, maar zij hem niet Is ze het dan vergeten? Ze zou hem toch helpen? Jankend en vloekend schikt hij zich Zijn gevoel voor eigenwaarde tot nul gereduceerd Dat ziet ze niet, maar ze zou het kunnen weten Als ze maar zijn binnenkant had gelezen Dan had ze het geweten…

Kale muren en het leven vergelijkt zich. Gezichten zijn verdwenen. Een houten vloer draagt de echo’s van wat ik heb geschreven; het laatste geloof en een paar druppels van verwerping, een overbodig bericht naar mezelf. Het weggaan gebeurt voortdurend, ook wanneer ik rustiger ben. Wat er rest is dan een afdruk; een vereenzaamd…

"Soms voel ik zoveel droefheid in mij. Dan vraag ik me af hoeveel levens ik al geleefd heb" misschien ben ik dronken door de leugen van het leven misschien ook niet misschien zal ik het verzonnen deel van uw waarheid worden, gelijk een vloot van vlinders aan een denkbeeldige hemel of een losse lijn in een langere gedachte waar…

Soms ben ik zo boos dat de grond onder me lijkt te trillen. En af en toe ben ik zo lief als het maar kan. Soms voel ik zoveel haat dat ik de wereld zou opofferen voor wraak. Soms kan ik net verliefd zijn als een kind. Soms ben ik verlegen of trek ik me terug. Soms durf ik dingen te doen die anderen niet durven. Soms ben ik slim.…

onzekerheid maakte zich meester waardoor de kameleon draaide en draaide haalde uit als 'n kat in het nauw om het vege lijf te redden van de dreiging de dreiging op te gaan in haar betovering waarnaar hunkering verscheurd toekeek…

zeg niet dat ik me mijn dromen verbeeld ze zijn er, levensecht zeg niet dat ze uitzichtloos zijn als antwoord op een eigen teken maar beschrijf het onophoudelijke, het ongerepte stromen van de maan zelfs als ik hier zou sterven in zwarte kleren van de nacht of in de scherpte van mijn waan ik zie de vele harten het vuur er dwars…

Negeren, negeren, negeren... tot haar hersens exploderen! Kan een man een vrouw erger kwetsen, dan haar ziel te bezeren en haar daarna stráál te negeren? Vertel het mij maar ...…

gedachten, tot de pigmentcellen dringt het door, het kleinere alledaagse versterkt de hardnekkigheid karakters, komen chaotisch tot leven, meerstemmig onder de huid gekropen krassen de huid tot bloedens toe open vrij makkelijk het minst schadelijke kiezen doorgaan, verder op de enge smalle weg, waar wij niet passen en wij niet horen,…

Tussen antwoorden van stilte onder invloed van liefde onzichtbare vriend, door ervaring wijzer in jeugdig verlangen naar diepere dromen schud je de boom, nooit in woorden gesproken in verzoeking onder het kader van de maan kom je bij me in zeldzaam proberen aan de rand van het meer probeer je stilte te vinden heruitvinden, voelen probeer…

Zie je hier nu staan naar adem happen al het argeloze vastgeroest op een hoop wijsheden als een blok aan je been het zien en zwijgen gedachteloos geworden op te rapen als een pagode van verloren gelegde tanden al het snedige stukgevallen op je voetstuk van het geijkte gelijk dat niet verder meer draagt dan een geringe schaduw van wat…

Er knerpen kiezels in mijn hoofd. Ik wankel in het knarsend grind op zoek naar rust die ik niet vind in taal, in denken. Licht gedoofd omdat de schemer mij belooft dat hij zal troosten wie hem mint en ramen dicht opdat de wind geen schilfer uit mijn denkpad rooft. Het duister kent dit broze huilen om struikelstenen, hobbels, kuilen…

Een mooie man die zichzelf aanbad in schoonheid geen concurrentie had zei spiegels zijn overbodig ze vertellen maar wat genezing van deze eigenwaan werd heel hard nodig want in alles wat hij had of ooit bezat zag hij zich steeds veel minder mooi in de spiegel staan soms was het beeld te breed te groot hij ergerde zich dood verhuisde…

alsof we druppels zijn jij en ik uit de ochtend geboren in wit en blauw zei ik we kunnen door de velden waaien en weer huiswaarts keren ons uitstrekken tot zee en strand ‘of tot twee vogels in volkomen stilte’ zei jij ‘ik zal de zon op jouw lichaam zien en alle dagen je ziel’ en ik glimlachte om wat jij zag daarna…

Door duistere dalen moet ik gaan, duistere nacht naar de morgen van het licht terwijl het licht daalt en de adem stokt, zo dool ik zonder angst op duizend bruggen moet ik staan wankelend zijn mijn treden, compleet misplaatst, belofte steelt het evenwicht, rivaliteit, helpt hoge toppen vertrouwd groen te kleuren, de harten met kleine eikenlooftakjes…

ik stuur je pepermunt rozen als een ballade dans medicijn op lichte voeten en oren is een souvenir voor jou (is geen prullaria) nee, is meer dan dat ik dicht het je toe in een poëem vanuit mijn hart zachtmoedig dek ik de tafel met stilte schuif maar aan er is plaats genoeg (lentebeelden wijzen de weg voor jou en de jouwen) dit…

Vermoorde onschuld in beschonken bestaan goed georganiseerd en twijfelachtig. De hele wereld gemotiveerd, even wordt nog nagedronken, in glansrijke luxe en eeuwenoude stijl, de grootse weg rechtvaardig en geschetst, op karton in plaats van op papier. Ultieme keuze, ongeloofwaardig en wildvreemd, laat op niet mis te verstane wijze merken…

er is hier en er is nu maar ik vraag me af hoe ik later de stilte kan herinneren zou ze spoorloos verdwijnen of zou er plaats zijn om ze als meeuw te verwekken om ze uit het niets te schrijven bovenop de seizoenen en de vergane hartslag van de tijd er is hier en er is nu maar maak me wakker als de stilte me ten dans vraagt…

zeker van zijn zaak was hij niet treuzelend stond hij op de rand onhoorbaar met zichzelf in discussie totdat hij die vertrouwde hand op zijn schouder voelde, wist hij dat het goed was en sprong…

Ik denk soms al weet ik het niet zeker dat zij die zich het minst vaak schrijver noemen, meer te vertellen hebben de weemoedige vreemdelingen die geen tijd hebben om te schrijven ze beleven pure poëzie en ademen het leven, waarover schrijvers schrijven en het zal mijn eigen pen niet zijn die woorden herhaalt, van wat ik hen niet heb…

ik weet niet hoe jouw wind meer waait boven het klipklepper gebral van letters tripperij ze beuken, draaien als cirkeltjes rond ergens onderweg heeft kop nog staart op de uitsnijdag aan d' oeverkant wie blijft hoog en droog om niet weerloos aan te spoelen in het heden (dringen indringers binnen aan de plaats van stilzwijgen waar schaduwen…