Morgenrood

geef mij geen sneeuwjacht meer
dat herinnert aan oude tijden
laat poëzie geboren worden
"hier en nu"
boven het papier van onschuld

(nog slaapt het uur, tot de krakeelnacht valt,
van eigen woord, woord voor woord)

waarin ik mij terug trek in de maand van Maart
tederheid zal genezen
in het diepe gras aan mijn mond

de stilte is mij welbekend
te middernacht waar m’n tuinpad eindigt
ook dit gaat voorbij
is verleden geworden

als de nieuwe dag begint
bescheiden, bevrijdend aan mijn borst
onder de blauwe hemel
begint een nieuw begonnen begin

(heb ik gedacht,
in dit simpele gedicht)

op mijn huid van natura
bij het morgenrood dat alles overspreidt
zwaaien mijn gedachten
terug wat veel meer kleur geeft
met meer "pit"

psychologie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 11 stemmen 381