Alle inzendingen over natuur

Dichte mist als een wollige deken, beschermende bedekking, maar de onbekende verte verschuilt zich, laat zich niet kennen, verborgen, maar toch aanwezig. Als een dreiging, onbestemd, of een onvervulde belofte... De verste verte, haar kop naar beneden, haar kont omhoog, spieren gespannen, loerend, klaar om onbezorgdheid af te straffen, om…

Het kleine rupsje buigt en strekt zijn lijf Snel…langs het blad en over de rand omlaag de haartjes op zijn rug zijn hard en stijf zal hij het nog redden.. lukt het nog vandaag? die grote appel daar aan ’t eind van de tak daar moet hij heen, dat is zijn doel eventjes rusten nu… even op het gemak ademrust, hartkloppend benauwd gevoel… snel…

Soms heel even stilstaan bij het moment van nu een kleine adempauze pas dan weer verdergaan korte stop van het draven een ogenblik van bezinning rustig op dezelfde plek genieten van alle gaven die de natuur ons vrijelijk schenkt onvoorwaardelijk in haar pracht laat haar je hart betoveren hoor, het is de stilte die je wenkt kom tot…

Een doodgewoon klein vogeltje zijn borstje als een kogeltje staartje rechtop gelijk een speertje gedroeg zich als een vief jong heertje Hij kon niet anders, het was maart had al zijn energie gespaard nu moest het er maar eens van komen gezocht het vrouwtje van zijn dromen Zij was bedeesd en wachtte schuchter bekeek zijn druk gedoe wat nuchter…

Lieve lage late landse luchten lonken levensleegtes leeg. --------------------- Toelichting: Augustus 2005 reed ik met mijn camper uit Midden-Zweden terug naar Nederland. Voor op de weg springende reetjes en in de verte, die bijzondere 'ruimte'..dat uitzicht van en op Zweden. Een opgeruimd geestelijk gevoel als gevolg van het spontaan…

Als zilveren lint tussen bomen, Ruisend, als zingt het een lied. Door dalen tussen heuvels stromen, Waar menig dier van zijn frisheid geniet. Stromend langs eeuwen oude bomen. Een waar festijn voor ’t oog, Waar hij klaterend komt vallen, Vormt in het zonlicht een regenboog Tussen ’t groen stroomt hij weer verder, Een verkwikking voor hert…

Stilte vult de avondgloed. Eind van de dag door zon gevoed. Horizon van einder tot einder verguld. Toekomst, die zich in het donker hult. Over donker water een witte zwaan, Zoals gedachten door ’t duister gaan. Een schim die in het duister licht. Een gedachte, zich naar de toekomst richt. In al haar gratie, haar schoon bewust, Zwemt zij…

je streelde 't zonlicht dat kuste lief je wang verleidde je zo de lente dat duurde niet te lang bloemen gingen blozen bomen spontaan in knop je danste en vierde jouw schoonheid daar ten top je omarmde de zomer wat bruinde zij jou verlangend naar de herfst kwam zij toch al gauw daarna volgde de winter ijskoud streek ze neer betoverend…

Zacht water, rietkraagbehager, vissenkomvuller, voortdurende kabbelaar bij zwoel namiddagwandelen: zonvanger in avondrood, luchtbellendrager. Nooit iemand zo mooi dood gezien als zwevend in jou. Begeleider van gewijd leven, wijdverbreide aarde-omhuller, dorstlesser van de bovenste plank, oceaanstomer-medium. Wolkenvormer, regenpak- bestormer…

Uit het westen komt bijna altijd de wind. uit het noorden als deze het wil uit het oosten droogt hij je lippen uit het zuiden komt de zijden wind. Als alles stil staat heb je geen naam laten alle bladeren zich hangen. Het wordt donker dus ik kan je niet meer zien. Als de bladeren spreken in hun eigen taal heb je weer naam. Achter het diepgroene…

pluk niet verdraaid de dag voordat je ontmoet tijdens het flaneren buiten in seizoenen echoot de lente met vrolijke beat vogelgefluit geprent tot aangenaam allround luisterplezier waar een mens blij van wordt wordt je steevast enthousiast begroet door de onvervalste natuur…

lang is de schaduw die onafgebroken over het tafelkleed gedrapeerd ligt de avonden lengen daar de zon alsnog weet door te komen en de lommer te niet doet, omdat zij zich langzaam maar zeker overgeeft aan het licht…

timmert vang aan massaal schrap binnen splijt het barre klimt in bloei koelte vliegt in vlokken aan flarden luidkeelse waai welt op in grasmaand storm van groen bestemde kleur blij aangeland…

Betula lenta, als muziek klinkt dit in onze oren, nu lente weer herboren en vreugde alom vrij. Betula lenta, warme blik en teder ademhalen, de lichtglans in verhalen en schaapjes in de wei. Betula lenta, kinderzang en katjes aan de bomen, het voorjaar weer gekomen en wij zo zonnig blij.…

lente lente lente Deo Volente dan springen de knoppen open nog sterker ik zie ze al het groen ontworstelt zich aan cocons in verlengde vingers van uitgestoken armen dik en dun lang en kort sprietig of uibollig * ik trap in hondenpoep vers gelegd op paden die door de nieuwe toekomst slingeren met een reuk zo pril…

ik gaf haar de naam zilveren bloem gewond lag haar koude huid op de te warme stenen, zelfs de zon spaarde zijn stralen, schoonheid lag te sterven, een sculptuur vormend waar was haar bloeiakker gebleven dat massief met de witte weiden, de uitzichten over gebroken landerijen schip met steven en grote diepgang donkeren bergen omhelzen het…

schaduw schuift over de muur bloemen sluiten zich in schemer donker schurkt een oude boom takkentaal schampt verlichte ruiten…

-I- Het woud sluimert nog in sneeuw en mist wanneer het lofgezang der wolven staakt als hun geliefde -in haar peignoir volmaakt- door dagen van de hemel wordt gewist een wijfje jankt zacht na bij het vervagen voor ze zwicht voor het eisende secreet dat hongerig aan haar maagwand vreet en aandringt om het stillen na te jagen de jongen…

door een waaier van spinrag ontvouwen zich ragfijne draden in het gouden zonlicht zilverachtige dauwdruppels spiegelen als diamantjes daar midden tussenin uit de verte komen mooie vogelklanken ze fluiten blijde melodieën op hun eigen wijsjes schetst over al het aardse leven pure poëzie in beeld en klank op verschillende tijden…

Midden-Zweden, 29 december 2004 In het midden van de stilte zit ik met mijn naakte ik en het suizen in mijn oren vormt een koele kille kick en de vlakten en de verten ijzig lang en luchten leeg doen mijn lichaam gloeien doet mij beseffen: ik leef.…

Toeschouwer aan de zijlijn staat de wind gevestigd zonverwarmend stralen gericht op de grond Nieuwsgierig kijkend en zoekend naar het licht en lucht de aarde herleefd weer op Gedierte en bloemen tonen zich, in schijnwerper van licht en zon Lente, is geboren zal groeien doet ontwaken.…

zoutpannen allemaal vakjes het water verdampt de zee schenkt zout opzouten…

wanneer de zon door takken breekt valt schemer in scherven op de grond…

Je weet van de flora en fauna precies niets. Ergens loop je met me mee, 't Zal wel in mijn gedachten wezen 't Zal wel In mijn gedachten zijn. Want echt met me meelopen, Zo heb je gezegd, is er niet meer bij. Je bent me niet meer bij. Ook goed, geeft niks, kan ook best alleen en zonder wie dan ook. Ook al ben jij het. Ergens liepen…

Hoewel de maan al wacht Op de aftocht van de zon Is de nacht nog niet begonnen En ergens tussen deze oerkrachten Kijkt een jongetje omhoog Gespannen wachtend op de eerste De tweede, en volgende Want wijsheid leert hem Geduldig te wachten Tot de kracht van de maan Haar kinderen om zich heen heeft Verzameld in vele prachtige vormen…

In ’t oude park ligt als een ark ’t eiland in ’t water. Zilverlicht van de maan, fantomen gaan over het water. Mijn bootje zacht drijft in de nacht op ’t donk’re water. Hoor, ruisen fijn van de fontein, ’t is zingend water. Hoe wonder dat droppengespat stuivend in ’t water.…

Ik wil weer naar mijn meer waar de eenden en de kluten paren in de stilte-eeuwen gaan de meeuwen futen zwanenscharen waar de wind het water klotst waar het riet groeit naar verschiet van kleuren de wind het water en het riet meer wil ik niet…

Van de frisse ochtendgeur vervuld, paarden schrapen hun hoeven van ongeduld, loop ik langs de bedauwde weide, ik breng het voer, ’t is voor hun beide. Ze duwen ongeduldig met hun mond, zwiepen met hun staart vliegen van hun kont, en hinniken, misschien als dank, ik ruik de paardenmest met warme stank. En voor de zon hoog aan de hemel…

vandaag een voorzichtig rondje door zonbegoten wintertuin het allereerste lentezwemen roept mij als een magneet de knoppen in de heesters vertellen van het komend zwellen het mos dat zich verspreidde negeer ik met mijn ogen de puntjes van de krokussen houden voorlopig de adem in…

wild opgestoten rotslagen zijn teder toegedekt met mossige tapijten rijzig afgetopt door slanke dennen immer ongerept tot in de hemel ingebed in een stenige schoot wringt een woedende slang zich schuimbekkend in bochten zonder aflaat een penetrant voertuig remt juist op tijd een ever zwijnt welhaast onopgemerkt onder de onervaren…