Alle inzendingen over liefde

In het verdroogde oord van dit bestaan horen mensen hun naam, en ze steken een licht aan, jaren nog van hen vandaan: gekromde stralen geven letter-bleke schijn van wat nu handig wordt ontweken. Die ster blijft staan, als eindelijk eens iets echts in dit onwezenlijk verhaal. "Past jouw hand niet in de handschoen van dat niets?". "Is dit dan hoe…

In de droom van de daden, de wilde stroom van het echte, waren de dagen nog vol zon en velden. Die verkilden onder de wet van strakke wil, jagend naar de hoogste winst, het nu verdagend tot ooit, een hier of daar of dan maar nooit. ’t Verleden dat zichzelf nu droomt was ooit daad die het vlak van nood en wet doorbrak. De schim die nu met verlangen…

De steen der wijzen is een dode klomp. Een hart van goud dat sterft, wordt weer orgaan dat in het lichaam klokt, slokt, blind en lomp. De hemel is een dunne laag bestaan in ’t leeg heelal dat ons is aangedaan. De groene nijd bevrijdt met nijpend zuur de winst uit onze lijven en elk uur verschrijft men vast tot data in metaal. De mens verkoopt…

Jij geeft niets om mij, ik hoop dat je plezier hebt -- Met mij gaat het goed.…

Noli me tangere: Bemin mij voor een avond met jouw ogen, ontketen mij, bevrijd mij van die nooit genezen pijn. Dan kan ik jou op vleugels dragen.…

gisteren nacht had ik een droom ik keek naar jou nooit wende je of werd gewoon een discussie en je zilverkrullen ik keek naar jou verstrengeld pratend nachten vullen je was inmiddels op mijn lijf geschreven ik keek naar jou bleef je oneindig liefde geven gedachtes die ik rijmend probeerde ik keek naar jou hoe je schilderde, me inspireerde…

Er is geen god die slechts voor ons bestaat. Er zijn geen wetten die ons leiden kunnen. Er is geen vijand, geen duivel die ons haat. Er zijn geen woorden die ons redden kunnen. Er is leed dat wij met wrok verdunnen. Er is nijd die nijpt in onze billen. Er is weelde die wij blind verspillen. Er is de schoonheid in de lelijkheid. Er is een zucht…

Mag ik je naakt schilderen met die gelukkige glimlach onder de halfduistere maan in het holst van de nacht Kan ik je fluisterend voorlezen uit het boek met duizenden bijzondere sprookjes terwijl je luistert Zal ik mijn adem zuiveren met de zuurstof uit het duister terwijl jij verder vertelt wil je nog een keer mijn naam fluisteren…

We waren door het dolle heen zo blij met elkaar, zo blij elkaar gevonden te hebben liefde gevonden te hebben ware liefde, voor jou en mij ...Mijn liefde voor jou is er nog ...je kunt haar zien stralen ...waar je ook bent, laat de zon ...van je bezigheden ondergaan ...en blaas de wolken van je zorgen weg ...dan zie je haar, zie je mij ..…

ik proef je nooit genoeg ik voel je nooit te lang er is iets in je armen waar ik altijd naar verlang je draagt me zonder moeite de zon zegt ons gedag duizend sterren stralen in je ogen en je lach je vult mijn hart met kussen we dansen in de nacht het gras aait onze voeten huid op huid zo zacht je handen strelen teder de droom, de…

Als de dag sterft, in de klem van de nacht, zal het als een ster verschijnen, minnaar van haar al. Rood kleurt het haar wangen, zacht. Het licht is jurk, glijdende zijde daar waar haar oker zich onthult: huid, gebaar van haar, één glimp ervan geeft het bescheid. Het laat zich door haar leden leiden, scheidt hemel van aarde, water van hel…

Ben jij een engel, en ik een hond? Kom jij uit de hemel en ik uit de hel? Of ben jij een hond, mijn hond? En gaan we samen naar de hel? Waar neem je me mee naartoe? Waar neem ik jou mee naartoe? Waarom wil je van mij houden? Wat kan ik jou ooit geven? Hoe meer jij van mij houdt hoe meer ik jouw liefde verraden moet, verscheuren moet als…

'Dag jij', zegt het en het kust de parel in de leugen die zich sluit. Het draait om en om de eigen droom, een opstand, rel, een vlechtpartij, het voelt zich heerlijk dom en slecht want dit gaat naast de waarheid om. Die ochtend dan. Zij blijkt ook echt te bestaan, haar lach is goud, de zon blijft er in staan. Er is de nevel van haar zijden kleed…

ook al ben ik hier nooit geweest herinner het zo goed alsof ik het ooit voor me zag wat nog gebeuren moet deze weg, zelfs die boom ver weg van waar ik woon ook al ben ik hier nooit geweest herken het gewoon ook al heb ik jou nooit gezien jij bent mij zo bekend lijkt alsof ik jou zo goed ken al weet ik niet, wie jij bent staat voor mij…

Thuis, geen kleren aan haren borstelen me opmaken in de spiegel lachen Toasten op mezelf: ik houd van mij na jou Thuis, geen kleren aan de gordijnen open vrij, vrij in het zicht van de duisternis In de nacht ben ik vrij in de nacht houd ik van mij na jou Laat de straten mij zien laat de nacht mij maar zien ik ga mij niet verbergen…

Badplaatspromenade, noorderwind. Schril als de meeuwen krijst haar stem. Nijd brandt haar zuur in de slokdarm. Het slikt haar wil die met naaldhakken klakt. Het nijpt op zand dat stuift uit de hand. De tijd is een wand met tongen aan de andere kant. Niets gaat nog open, dit licht is van kant. Iets heeft de schoonheid als van papier verbrand.…

Mijn tent heeft een gat bovenin, dat is de maan die altijd schijnt Voor mij, na mij Maan, jij hebt toch plaats? Zeg me, heb je een plekje voor mijn hart? Dan kom ik als ik sterf graag naar jou om met jou mee mijn liefde te laten schijnen ..Alles zal ik ooit achter moeten laten ..en niets ervan is van mij ..behalve dan mijn liefde…

toen het donker zich om de dag zou striemen als een zwachtel om een stomp hoe bijna geruisloos de grond onder ons bevroor en ook de lucht tussen onze monden ook de rijm nog dronken van sporen uitgeneveld wist je dat meeuwen op het ijs blijven zitten? tot krakende barsten de dooi aankondigen…

Het wil schoonheid schoonheid laten raken wimpers zien langs lippen glijden, het oog stormstil, het lichaam zee, de ziel een baken: beweging wil bereiken dit betoog. Zij is moment waarin het nu bewoog, straal waarin het licht zichzelf betekent, stroom die zich in de stroom vanzelf herkent, parel in het wak van het verlangen, geheim dat met een…

Het is als ruimte buiten elk bereik. Het is een vallen vallend zwart in zwart. Het was gebaar, het smelt als sneeuw tot slijk. Het is een woord dat niets tot lid verhardt. Het wordt gezegd, gedicht: een het is hard. Het wordt gebruikt als stoplap van bestaan. Het regent, het gaat, het wordt niet gedaan. Het zocht begin dat nooit begonnen was.…

Kamer, leeg salon. Twee zetels staan er. Aan de haak: een harnas, een nachtjapon. De keuze die zij waren vergaat er. Non Si Non La: het motto was een bron. Het schilderijtje is een liaison, hechter dan zij waren, vals voor elkaar. Het ziet zichzelf, herhaalt een oud gebaar. De haard smeult nog, dat is maar beter zo: je mag de hoop niet doven…

Onze liefde vult de kamer Het basso continuo van jouw stem plooit zich en mengt zich met de zang van de snaar die jij in mij aanslaat, die tot in de hemel weerklinkt - de hemel, de hemel Ik buig mijn takken mee met jou, ik kabbel gedachten aan jou overal over jou heen ik drink het restje uit jouw beker mijn lippen drukken waar de jouwe…

Het meisje waaiert haar waaier, waaiert de brug op, over het koele water De heren turen terloops naar boven, het vrije meisje wil zich verloven Het meisje waaiert haar stille wenken, de ruches ruisen, wat zou ze denken? De heren leiden hun blanke gade in sjieke kleren voorbij de kade De krekels sjirpen er naar het westen…

soms ben ik bang. bang om zonder jou te zijn maar ook bang om bij je te blijven want hoe mooi onze liefde ook is verdwaal ik wel eens in de eenzaamheid van mijn woorden. de woorden die niet bij jou aankomen de woorden die niet dansen in jouw gedachtes. je steekt je hand uit raakt ze bijna aan maar voordat je ze kan pakken spatten ze uit…

Een volte van eenvoud keert zich in haar. Het licht verschuift, stralen dagen het uit. Donkere tranen parelen gevaar en schaduw glijdt dreigend af van haar huid. Het git wordt wit, de kleuren breken uit, hun weelde laait op lippen, vlammenzucht. Handen doorwoelen een witte wolkenlucht, de lijven wentelen van zij op zij. De zang komt los, het…

Het is haar het, van nietigheid heelal, der stelsels sluier vliedend van het nu: het is het, een niets en van niets het al. De tijd is teken slechts, een residu, want eeuwigheid is nu, niet continu. Waarheid omarmt het als een warm gebeuren. Schoonheid zweet en danst in zang en geuren. Het is haar poort, van vrede het gebaar, het is de code…

Liefde Nu Is waar het om gaat Zit in Jou en mij en in alles wat leeft Alles Is Liefde…

Niets. Het schrijft haar weg in de geschriften. Geen pen met inkt krast door het perkament. Zo’n scherm is een kleed om op te lichten. Het typt het uit: is het zo’n nare vent? ‘Het lijf had lust’: is dat zijn testament? Lyriek is nooit wat er geschreven staat. LAIS is vrij zodra zij het verlaat. Hebben kan hier niet, dus wil het geven. Het telt…

Wanneer twee druppels water van een andere wolk voegen in hun vrije val vanuit de hemel Dat is dan liefde…

LAIS is stil, haar klank is visueel: het hoort haar met de snelheid van het licht. Het ziet haar in de klank van het geheel. De vingers typen haar, zij wordt gedicht. In tijdloosheid maakt het haar speels en licht. Als het haar voelt, raakt de tong aan kleuren, en ’t schrijft haar neer in bloesemgeuren. Het is haar lijf, zintuiglijk één met haar…