Alle inzendingen over psychologie

Je hoort zo vaak weifelend: “Ik weet niet…” Een schreeuw om gevuld te worden Met mijn mening, mijn gedachtengang, Met mijn stroom van informatie – Belezen, overwogen, geanalyseerd, Geordend, bezonken, gekanaliseerd – Ik ben boordevol, ken ook dát gebied. Het moet eruit, mijn drommen en horden Ideeën, mijn mededelingsdrang, Mijn overzicht, orde…

Vol woord gekozen schoonheid doch met hart en ziel in diepe pijn begraaft zij het dagboek "zomerstilte" achter een laatste dunne bomenrij het treuren van kale wilgen nabij boerderijen in winterstilte leggen trage lange schaduwen zich neer over grauwe weilanden in schaduwrijk van het witte land denkt zij huiverend terug aan toen zij daar…

als het leven mij geen waarheid vertelt leef ik dan in slechts een leugen of ben ik zelf de allergrootste illusie zoals de vogel die heel dicht bij doden rust, in wonderen gelooft en rond de jongste dag zingt rond mij steeds zachter verward om de schreeuw die in mij huist omdat ik niet meer ben verdwaald in…

en dat ik jou niet missen kan heeft niemand in de gaten het kleine brokje in mijn keel of het neerleggen van woorden met deuren toegeschoven doen me afdalen in jou zoals het late middaguur dat langs de bladeren likt en poëzie laat ontstaan in de plek waar ik ben; het ademloze licht over mijn stille hand telkens zachter wanneer…

de rituelen buiten je hoofd beginnen met welk been je uit bed stapt en daarna de juiste sok welk been het eerste in de pijp gaat welke arm kiest dan automatisch een mouw welke voet neemt het voortouw waarom links gepoetst rechts geveegd en links gegeten schrijf je rechts de rituelen in je hoofd gaan meestal over kiezen doe het goede…

laat me spelen in de spiegel van werkelijkheid; verwonderd om de vogels in de lucht waar ik niet wil denken, hoef te denken en het stamelen kan achterlaten bij elke vraag die je stelt over liefhebben, dicht tegen mensen en het verliezen aan ik zie je graag, zeg ik dan maar ik hou ook van een steen -het is stil overal waar ik…

hemelwater viel in kleine spettertjes uiteen op mijn wangen zonder pose worden zorgen opgetild door deze neerslag de wereld is een spiegel in tegenwerkende krachten die de mens opvoert als wil tot macht hoe zal ik mij weren tegen schijnverrijkers zoals je het ziet ik zucht, sluit mijn ogen tussen de buien door laaf ik mijn dorst…

de spanning is eruit het is een 'slechts' geworden tussen deze dag en op een liggen sterven blaadje na zuchtje na boompje en een kermen is het krampen in een pulseren overgegaan mijn pink trilt nog wat na ik begin te geloven in fabeltjes het inzetten van de aftakeling haalt mijn niet willen geloven in mijn hart loopt leeg en de aarde…

beetje bij beetje ontdooi ik de stroom van een bevroren beek beginnend bij de oeverranden warm er strafverstijfde handen aan opgegraven bodemvuur voel oude levenstekens steken en waar remmingen verweken kabbelt later op een nieuwe wind die met voorjaarsklanken ruisend door geknakte kragen zingt de bedding vult zich met een nieuw elan…

er zijn steeds meer dagen waar waarheid zich gedraagt als een dief in de nacht en inzicht wordt meegenomen als diepgang wordt gevraagd maar de geest ongrijpbaar wordt geacht; als door een troebele leegte lijkt belaagd vaker dan ik nachten leen ontgaan mij de raakvlakken op de cirkel om me heen het lijken zwarte wakken die het…

Jouw woorden stroomden helder mijn hoofd binnen soms op warme klanken, dan weer op wit papier Toch was ik liever, achteraf gezien, aan jouw lippen blijven hangen.…

Houd je haaks fluistert de wind bolt de zeilen stormachtig voelen en denken betovering van kristal haar worsteling ze draagt op haar innerlijke wereld voortdurend aan transformatie zet je scherp fluistert de wind onverwoestbaar doorgaan zo is het goed hart hoofd en ziel In lak'ech Ik ben een andere jij Inspiratiebron"Pan…

Geest van de mens, als sociaal wezen, is deel van ‘n collectief z’n clan vormt mede zijn aard beperkt de individuele vrijheid als elk mens heeft ook Jozef zijn verborgen donkere kanten Hij is heel aardig, zegt de buurt Miljard jaar strijd op leven en dood binnen wrede natuurlijke selectie creëert niet de mens uit sprookjes waarin…

ik loop je achterna je bent de wind te vlug af het zonlicht heeft zelfs geen vat op je, hoe kan je zo ijl zo rap zo watervlug zijn? ik probeer een afdruk van je te vinden een blauwdruk die bewijst dat jij bestaat dat ik niet tegen windmolens vecht, maar ik word belachelijk ge- maakt, hoe kan het bestaan dat ik je overal vind, in de…

gedachten verstarren via inkt van een pen waarmee het is afgedrukt al verder en verder maakt deel uit vanwaar het over gaat de boog lijkt gespannen aan het trefpunt de lucht kleurt grijs langzaam drijf je weg tussen gedachten en denken stilte neemt toe…

laat maar ik wil niets meer bezitten dan de kiezels die ik uit eenzaamheid raap langs een veelvoud van rivieren, onzichtbaar voor hen met dode gezichten niet dichter dan jij al weg voor stilte in mij vloeit en dichtklapt tot gevels met luiken gesloten zoals mijn woorden die ik tel en bevochtig wanneer uit de dakgoot…

Buurman’s hoofd boven de heg danst tijdens lopen op en neer rijst op uit de heg en zakt weg stuitert frequent keer op keer voor m’n venster heen en weer Dat beeld beheerst m’n leven geobsedeerd wacht ik bekaf tot het weer…

de laan wordt allengs smaller bomen stappen kleiner langszij wanneer het oog blijft puilen is het waas der waan nabij geen vogelkreet bekrast de lucht er zijn slechts wolven, zij huilen vlucht, vlucht, ijlt de noordenwind verdwijn uit dit verdichte woud in de ruimte sluimert het kind zijn bed voelde nooit zo koud…

Zonder ogen maar toch alles kunnen zien zuiver vanuit zijn ziel levend met heel zijn hart Zo'n mens met gevoel voor alles wat er leeft blind is voor hem geen handicap maar een gave Door te voelen beleeft hij het leven door zijn muziek geeft hij het door En kunnen wij meegenieten van de puurheid en de reinheid zoals het leven bedoeld…

een kwelgeest vecht met mij in een doodlopende straat die het waarom steeds dieper uitholt zodat mijn denken het gebroken wezen niet verstaat en in het hart lijkt de hoop gedoofd, wordt vreugde gelaakt de dag weet zich al jaren van vrijheid beroofd (fictief)…

ik droomde dat ik bleef kom binnen, zei je en vanuit mijn stille kamer stapte ik dichterbij raakte je armen in een niet te herhalen licht voor de eerste keer geloofde ik in jouw stilte schrijf dit gedicht, zei je morgen wanneer een vogel, spiegelklaar, langs jonge twijgen gaat ------------------- illustratie: beeldentuin…

Het letterbos beweegt met vlinderzachte schreden voor mijn ogen langs. Tropisch hout, warme woorden van bezinning droomregels gesponnen in fluisterend wit. Het landschap dat zich al vormde voordat de inkt haar verhaal deed nestelt zich voorgoed in mijn herinneringen. Op papier, knisperend verlangen verloren nachten sluimergedachten…

onverwacht hoorde ik de nacht gewillig, boven alles uit getuigen dat de dag mij drie zonen zou baren ik was onwetend en keek omlaag naar m’ n zwellende meisjesbuik en de donkere vlekken die ik als zwarte vlinders verborgen hield achter een dode stem; ontroostbaar in ieder sussend woord van onschuld…

Gevoel is de taal van onze ziel onze oudste wijsheid het is ervaring van de mensheid in genen geschreven Voelen en denken is één bij onze verre voorouders en instinkt genoemd als denken en taal losgemaakt van ‘t dierlijk instinkt en de leugen is uitgevonden zijn we mens Gevoelens leiden en gedachten volgen in de oerdans…

Hij zuchtte wat van de zijkant op weg naar beneden, de berg af worden huizen keelgaten met daarin dikke lillende huigen van weer dezelfde mening op het uiteinde altijd komt er een moment dat je hond wordt zoals in mijn geval de palinghond, het midden net voorbij, overal tussen, in horen en zwijgen tussen de guppyhonden wil ik nog wel eens…

een kleine luchtbel in mijn hoofd werd een knikker, en zo kwam ik van mijn depressie af.…

Zou ik er een wens ingooien dan zou ze de zon herboren zien blauwe vogels verleiden de horizon bezingen glazen schelpen bevrijden onbreekbaar geluk vind ik haar als de helderste ster in alle uithoeken van mijn universum.…

Ze omfloerst mij met haar kussen als ik mezelf weer eens niet in het zachte palmen kan houden Ze teent mij een beentje in de goede richting schuift mij uit vanaf haar borsten, contactloos ze wil niet weten van een afladderen en even ben ik weer mezelf vergeten ze is een tuimelaar houdt het behang op de achtergrond waar het thuis…

poesie…

Je er thuis te voelen stoel en leuning te kennen Haar zitting stof of leer het aantal poten het evenwicht Niet te hoeven wennen aan bed of bank kussen of deken Niet bang voor behang of schilderijen uit een donker verleden Je nauwelijks los kunnen weken uit je favoriete hoek waarin louter licht Geen hoofdpijn weltschmerz…