Alle inzendingen over emoties

Op een plein blijven stilstaan als een standbeeld met een vaag verleden toekomst nog onbekend maar in elk geval stabiel Mist kent geen schaduw alleen gedempt licht met tot zachtheid vervormde geluiden en daglicht dat vervaagt tot essentiële contouren Gedachten worden half doorzichtig je zou er in kunnen verdwalen misschien zelfs…

De zomerstilte is een gedachte die ik je geef. Een woord en een wens die je kunt verzinnen. Een kleur die ik verzamel met jouw wachtende ogen en het licht dat alleen fluistert waar jij bent en mij zoekt. Waar een verlaten schaduw je stem teder laat vragen wat je wilt vinden. Wat je ook wilt geven als je niets meer verliest en blijft stralen…

Je last kan ik niet van je schouders nemen je zwaarte kan ik niet bepalen. Er voor je zijn, eerlijk en betrouwbaar belangstellend en luisterend, want meer Kan ik niet voor je doen!…

Wanneer de werkelijkheid zich in een droom hult, op het einde van de dag, tijdens het blauwe uur, dan treed ik in het schemergebied van de onschuld, of sta ik aan de poort naar het vagevuur. En er is ginds niemand die mij begroet, het is er kaal en door herinneringen verlaten. De gedachte alleen voldoet, aan het schimmenrijk van hen die zichzelf…

ook al oogt de lucht zomers blauw en het late groen nog steeds tot verbeelding spreekt vult mijn adem de geest al met belegen dauw; ik word deels van de hemel losgeweekt de voeten dragen schaduw zwaar als het gras in zijn lengte gaat berusten ook de ochtend die steeds meer verlaat verkort mede het licht op gangbare lusten neen, het zijn…

Ergens zomaar ligt een parelsnoer. Een parelsnoer van tranen. Oude tranen, nieuwe pijn. Schaduwen overkoepelen mijn herinnering! M'n op hol geslagen hartslag vergaloppeert zich in de tijd. Mijn geest, mijn ziel, ze hunkeren naar troost. De littekens, de hunker, verdwijnen niet. Maar in de tranen aan het snoer weerkaatsen regenboogkleuren…

zeg werkelijkheid waarom verdrijf je mijn dromen wis je het handschrift van de hoopvolle zon leg je een schaduw over mijn vlinderminnend voorjaar mijn schildering van roze en witte bloesembomen zeg werkelijkheid waarom ben je soms zo subiet zo duidelijk daar, kruis je mijn gedachten, mijn verwachten verbreek je zo vaak de betovering…

Kleine vlinder, teer. Licht, kleurrijk vol gratie. Groet op je vlucht de zon van mij. Kus de maan op beide wangen. Plaats een ster op de mond die ik liefheb. En draag mijn hart, daar... waar het hoort!…

Ik heb nog een antiquariaatje van geel verkleurde dromen op de oever van groot failliet. Veel komen er niet, maar die er komen, kopen met tweedehands verdriet. ------------------------------------- uit: 'Bandeloze gedichten', 1996.…

Gooi geen barricade voor je deur maar zet hem juist wijd open want alleen als hij niet gesloten is kun je vrij naar binnen en naar buiten lopen Gooi geen waas voor al je ramen verduister het niet met donkere gordijnen want wanneer het licht niet naar binnen kan kan het ook in jou niet stralend schijnen... Gooi je angsten overboord…

tussen spiegelende wimpers, koolzwart getint, kijken herfstbruine ogen verlegen van mij weg een broze blik zoekt dragende aarde maar lijkt er niet te geraken ook niet als ik jouw warme zucht voorstelbaar in mijn handen leg misschien door de vochtige glans uit vertedering door een glimlach die ik je schenk lippen als breekbare…

Ik wilde je zo graag vertellen, dat ik je nodig heb, maar je bent er niet, ik wilde je zo graag eens bellen, maar je telefoon, die doet het niet, ik wilde met je praten, zoals ik dat altijd al deed, gewoon een gezellig praatje, over alles, over niks, zoals we altijd deden. Ik heb je zo vreselijk nodig kan mijn ei niet kwijt, ik wil…

de klok tikt de minuten weg toch nimmer zo gestaag als sinds die dag dat jij in opging in de mist het 'tot zo' veranderde van uren in dagen van weken in maanden de stilte oorverdovend onbegrip verzandde in verdriet een onmenselijk diep gemis blijven vragen onbeantwoord het waar om een open eind…

Geluk is de kracht van de zee Je vertelt haar alles Maar ze neemt het niet voor je mee Je zoekt het in zoveel Geluk zit in het geheel Zoeken heeft geen zin Soms heb je het niet Soms zit je er midden in…

Haar gedachten zijn diep als ze naar herinnering zoekt die ze achter zich heeft gelaten. Woorden die ze spreekt de werkelijkheid niet raken in haar ogen het stille vragen. Als ze dwaalt tussen de sluier van nevel maar de weg naar helderheid niet meer vinden kan. Wereld Alzheimerdag 21 september2011…

Wolkenveld, ik trek mijn handen uit jouw grijze olieverf verplaats mijn blanke blik naar zwarte horizonnen niet minder armoedig dan ik met mijn sombere heimweeblos open ik geen lentewegen knip ik geen lintjes van de volmondige maan en in de vragen blijf ik wonen zonder antwoord of postzegel voor de onzichtbare brief die ik je nooit…

Ik wil niet dat je ruzie maakt want je bent zo lief Toen die nacht jouw stem gedempt en vervormd door de broze tussenmuur Ik volg je silhouet Je gelaatsuitdrukking Traag, je gaat weg En met het sluiten van de deur ben je er niet meer Mijn kopje koude thee Je bent zo lief zo lief [Opgenomen in de bundel "Dicht in de Buurt" (Groningen…

Aan de horizon breekt de nevel als in een sprookje Zonnestralen besprenkelen licht als feeënstof over golvend water In de verte verschijnt een loper Stap voor stap betreedt hij dit theater. Het verhaal vertelt zichzelf Van die wonden van de oude boomstronk die zich angstvallig vastgrijpt in moeder aarde. Van de magie…

het is fantastisch dromen in de pijp van een brug intrigerende takken bevroede bomen op grasgroene bermen ze leunen als een beschutting op de schaduwwand een schuilplaats, hol maar warm waar ik stille dromen koester in de schutting van beton omsloten en onbeduidend knieën onder mijn kin gesteund in de rug ik zou hier kunnen zingen de…

jaardag eenendertig jaren later vraagt jouw kinderhand om kleine daden, kleurrijk in de glimlach van een mooi bestaan er vergaan geen lieve ogen, die hun spreken in mijn hart hebben gelegd ze kleuren nog als toen en geven alles wat je wilde éénmaal, tweemaal rondt de maan haar kleine kringen maar de zon verlicht je haar in zacht…

0 ! Ik denk zo innig aan je, ik verlang zo innig naar je !... Zeg, voel je 't niet komen, van verre niet komen als geuren van bloemen naar je? Mijn ziel staat open voor je, mijn armen gaan open voor je... Zeg, voel je 't niet branden, niet tintelend branden, zengezacht op je handen, op je schouder, je lippen, je tanden, op je boezem,…

Inspiratieloos achtend door de dagen heen Ik kan niet lachen zonder besluit Ik Luister naar het gefluister in het duister Het wordt nimmer stiller als dingen doorgaan Stop de trein Houd hem tegen Want voor je het weet is hij niet meer te stoppen…

De nacht is geruisloos overgegaan in de morgen Het zachte licht kleurt de randen van deze dag Vogels ontwaken en doorbreken de stilte Ik kijk door het venster en glimlach Deze dag is weer een nieuwe verschijning Uit het kleurenpalet tovert een nieuwe kleur Een tint die de aanwezigheid van getijden verraad Ik kijk door het venster en ruik de…

het dorp waar ik kort na de oorlog geboren ben is niet meer wat het ooit was, verloor van jaar tot jaar zijn vertrouwde glans oude huizen lijken nu droefgeestig gestemd alsof zij moeizaam leunend tegen elkaar naar lang vervlogen tijden te hunkeren staan naar geluiden van rinkelende flessen op de kar van de melkboer achter zijn stapvoets…

De regen valt in de nacht in het dal, tussen donkere bergen; uw haar en uw handen zijn zacht, maar waar, waar moet ik mij bergen in die laatste verwilderde nacht als de hitte de overmacht zal verkrijgen op al het zijnde en de dood in de vlammen ons wacht. nu kan ik nog wel bij u schuilen maar hoe zal het zijn in die nacht als de winden als…

de weg waar iemand liep loopt nog steeds op de diepste stilte op aard de lucht was zo blauw vanaf de bovenkant alles werd anders met de rook naar de hemel vlinderde dood een duizend harder van de torens op volle snelheid we zullen herinneren geliefd, herinnerd, gekoesterd altijd in ons geheugen vandaag, morgen we zullen altijd…

nu vijvers gevuld zijn met namen roepen hun geliefden dat de wereld weent torens blijven schaduw dragen maar het licht zal schoner zijn, aan elke kant in ieder raam en waar gezichten leven uit één naam kussen doden hun zelfbeeld, immer daar waar terreur de adem nam van velen eeuwig zingt herinneren uit kelen krachtig, door het samen…

Op zwijgzame momenten vervaagt het gezicht. Later, dan komt het verlangen naar weerzien. Of vergeten, wat het verleden heeft aangericht, in het licht der eeuwigheid, misschien. De honger naar heimwee is nooit gestild. Het leven is voor mijmeringen veel te kort. Gedachten dwalen af naar nergens, ongewild. Een toekomst die nooit geschiedenis…

Ze strompelt daar, die oude vrouw, met weemoed in haar ogen; haar man al dood, nog in de rouw en wachtend op wat mededogen, maar niemand die haar groet of ziet; de herfst glimt in de straten. Wat ligt nu nog in het verschiet, met wie kan ze nog praten? Zo voel ik soms mijn eigen ziel heel erg verdwaald in zorgen alsof plots alles tegenviel…

Hij zei dat zij zei dat hij zei - En toen, en toen, en toen? Het was in de tijd dat de padden dansten. Het was in het Jaar Zoveel. Met meer voeten in de aarde dan je dromen kan verenigt de verteller nonnen en stieren, hermelijn en geweren, karren en kentauren, en wekt bliksem in de melk. En zet een weerhaak in het vel van wie alleen vermoeden…