Alle inzendingen over psychologie

Hij is weerloos, herinneringen komen over scherpe scherven van 't verleden langsheen de tijdspoor van z’n leven uit spleten en holen aangeslopen Ongrijpbaar als de wind enteren destructieve apocalyptische scharen van schuld en schaamte z’n bewustzijn gelaten ondergaat hij de pijn De inval voelt als eindafrekening de balans valt ongunstig…

'waar is de waterput waar vogels zich kunnen laven met vrolijk gefluit' ik probeer te kijken naar bergen, naar blootgelegde zeeën, zoiets als lucht, woordenblauw naar weggebrachte pijnen tussen dikke boeken lege kamers, steeds krommer in armen leg ogen, onbekend, in volzinnen in weerkaatsende verzen die niet verder kunnen gaan…

in onbedrieglijke stralen begint er een nieuwe dag met liefde om je heen gedachten vliegen door je heen geborgen in fluisterende warmte van het gouden licht laat goede woorden rijpen tot stilte en inkeer bij het wijken van ochtendnevels wordt gefêteerd door de muze geheel geflankeerd wat het daglicht verdraagt……

hij, de gekroonde de erfgenaam van tristesse schrijft met letters langs het licht als eeuwen nog moeten ademen in toekomst onbegrensd als zeewind waait zijn poëzie doorheen zijn brandend bloed tussen duinen en het dwalen, druppels en rozen, geknield in een keel vol tranen waar hij de liefde verheft in schoonheid tot in de plooien…

misschien doet het antwoord sterven en zijn de vele verloren woorden het alibi; de rivier naar zee die onder de zeven bruggen van waarheid gezichten onherkenbaar maakt tot hongerige dromen en waar het zout de horizon verschroeit tot een kale vlakte, verdeeld over ramen, waanzin en schuld aan beide kanten van gisteren; het halfdonker…

alleen vandaag ben ik het kind met ogen, niet vervloekt alleen vandaag behoor ik tot de toekomst en de waanzinnige visioenen die als lichtramen uit de wind vallen vraag over morgen vraag over dromen van duizend keren onschuld vraag of ik jou wil aanraken voorbij de golven, de meeuwen de waarheid en de spartelende vuurtoren vol introvert…

zij die in taal wordt herboren kan mijn bewondering ervaren zij baart zichzelf door metaforen die nog steeds weeën verklaren die Bewunderung Sie, welche in Sprache neugeboren wird kann meine Bewunderung erfahren sie gebärt sich selbst durch Metaphern welche noch immer Wehen erklären…

Jouw lopen liep een eindje mee langs randen van schaduw duistertuinen vol heimwee er zong een dove duif in jouw binnenste vrede een zoete zuinige drang tot als maar delen woordendelen soms eenzaam in een zaligheid in de diepte van een lege ziel er drong een waarheid naar binnen een gezicht zonder masker maagdelijke geheime liefde.…

onder lagen van weerloosheid rilt het uur door aangehouden kilte wanneer ik steeds meer terugkeer naar afwezigheid; een onbesliste verte waar bestaansvormen spoorloos zijn lichamen vloeibaar in ontelbare rivieren van de zon pistoolschoten in wijn geweekt worden en vaders antwoord geven om wat ze deden langs uitgestrekte zomers…

tussen woede en haat traag groter wordend in de verte de vrouw die je worden zou maar nu nog klein steeds kleiner wordend tussen mensen die jou niet zien zo klein maakten ze je ze moeten weg zodat je weer groeien kunt groter zo groot dat je over hen heen kan uitkijken naar hoe het ook zijn kan vol ruimte en warmte…

het leed speelt - zingt - juicht het geluk kwijnt - stikt - zwijgt eindeloos vertraagde tijd tot aan de dood een eeuwigheid gevuld met dansend leed en dood geluk…

dat het moet de vlinders onder zerken van vraatzuchtige dagen wanneer ze rood zijn en vingers de nachten bergen met voorgelogen zomers de stilte komt toch met het temperen van hypothesen een mond vol brandende woorden bij de adem van vroegere triomfen en het zoete gewicht, krabbend aan het nieuwe duister nog steeds verleid…

als rauwe rijp het denken schut voor kou die ’t hart zou krenken met een schrapend kille wind waarin open bijten verstillen kan bekoeling bloed betijen worden verijsde gedachten verhoed en vermeien zich verdriet en pijn in het ijskleed dat de winter liet…

in het huis spookte het maar ik was kind en voelde zo diep dat ik het niet zeggen kon wie waren het? wat deden ze? ik dacht wel eens het was de wereld van grote mensen die ik niet zien kon maar die gonsde aan de periferie van mijn volwassenheid…

Duisternis verschijnt op mijn aarde door kieren sluipen streepjes avondstond, woorden die zich in de minne schaarde ging in vlucht van mond tot mond, voorbij te glijden als witte zwanen, ademloos verbeeldt in menig ziel, dor en doof, verstijven we in onze wanen in de onleesbaarheid van ons profiel, zijn de blinden zieners of ben ik een blinde…

en ik zie de winter, nét anders en de liefde die niet meer komt in een huis van sneeuw houten schalen in plaats van bloemen doden die rusten, telkens langer en stamelend achteruit ik zie de maan argeloos mager, in ieder woord onderdrukt met licht als witte lijken en vogels, altijd weer die vogels de geur in een fluistermond…

mijn winterkapstok hangt hier vol van beelden uit een lang verleden als mantels van een warm geluk in deze wonderlijke wereld verdwijnen zelfs de diepe sporen van liefdes koud als ijs hoe snel verandert nu in het geheugen de kleur van de herinnering zoals de parel doet met wat ik draag zo kleurt de bedding iedere stroom van wat er was…

meesterdichters der lage landen bij de zee, waar het zilte nat en de rivier zo diep en lang samen gezond verstand bereiken. passie golft het uitgelezen gezelschap in zeebewegingen, de hotelschool deint tot orde en hoge waardering uit in het buikje vol tafelen. een afwijking maakt schipbreuk op het feest dat onbevaarbaar…

de klap die jij uitdeelde voelde harder dan dat 'ie was valse toon was gezet mijn wang kleurde rood schichten vlogen over en weer alsof de woordenstroom nog niet genoeg was deed het de gemoederen koken slaande deuren waren een voorteken van ijle rust wat me deed verstillen langzaam telde ik de uren…

diep doortrokken klankwoorden die naast elkaar bestaan totaal verschillend trekken zich los uit een wirwar van draden zonder jaloezie kleurend van wit naar hemelsblauw in het blanke licht uitgestrekt tot tevredenheid herken je meerdere signalen waar de meerwaarde zit van het leven overduidelijk……

de lucht was stil en gelijkend in ieder woord dat ik uitsprak in de golven de duinen, ooit zacht gekust waren het er duizend nog meer dan het dichten zelf of was ik slechts in verbazing om de vleugels plotseling moe je zei me waarheen en de vogel, meerduidig, stierf onopgemerkt…

Voor de zoveelste keer erin gelopen De valkuil die kwetsbaarheid heet Zolang hun woede en angsten nog welig tieren is veiligheid onder het tapijt verstopt Uitgedrukt in regendruppels storten zij zich uit Hoosbuien waartegen geen paraplu bescherming biedt Pas wanneer de luchtbel zo sterk en helder Pas dan is verdrinken niet meer…

in jou schuilt een paladijn die mij staande houdt jij laat taalschoonheid ontspringen uit wat dat dan ook het slaat niet Pruisisch blauw kopergroen uit is geen stoffig filoso-vies geneuzel omtrent levensstijl nee jij maakt dingen bespreekbaar flexibele dat maakt veel duidelijk zonder al te veel poespas jouw insteek en inzet van steun…

Ik heb geleerd dat alles gebeurt om een reden. Dat je moet leren van de fouten uit je verleden. Ik heb gezien dat niet iedereen te vertrouwen is, zelfs je gevoel heeft het soms gewoon mis.. Ik weet nu dat je soms iemand moet laten gaan, terwijl je weet dat ze voor altijd in je hart blijven bestaan. Ik besef nu dat je moet doen wat je hart…

als ik mijn dromen zou kunnen tellen van dag- tot avondlicht dan zouden duizend-en-één-sprookjes zich neerleggen in het weelderige gras misschien was ik bij leven tot poëzie gekomen nog voor de nacht er was -------------------------------------------- afbeelding: locatie beeldentuin Dehullu 2007 kunstenaar: Sjer Jacobs…

Licht stormt binnen van de schelle t.l.: de cipier opent de deur van mijn cel, zijn silhouet ontneemt mij mijn verhaal, zwart mijn blik in het verblindend portaal. Hoe komt die cipier aan zijn lamplichtmacht? Heeft hij mijn detentie dan reeds verwacht toen ik niet over mijn ik-hemel zweeg, dacht dat mijn ballon de wereld ontsteeg, daarmee…

Spreek ze ’s morgens uit, goede voornemens. ’s Avonds komt er geen klap van terecht.…

de landweg is weg het grindpad is weg de zandweg is weg snel weg voor de snelweg wij snellen weg via de verharde weg naar nergensthuis…

Had niet geschreven wat ik weten moest, wat ik niet las, heb ik op de deur gekrast ingebeelde braille op de tast, de met zorg gekozen tekst werd vergeten, voor waar ik ging, kwam ik net vandaan de tijd verteert het werkelijk zien de lamp verarmt zich in het minder, kaarsvet druipt van beide handen, geëtste beelden van een blinde, bestaan…

-druppels uit al mijn lichamen dringen het kind binnen- morgen zou het gaan varen ver weg van de grijze pantalon en het openscheuren van de donder op zolder, van de minibomen langs het treinspoor dat de seizoenen deed vervreemden van het kunstlicht, ratelend en zonder pardon morgen zou het gaan varen in de namiddag, licht en…