Alle inzendingen over emoties

Morgen zal ik mij onderdompelen in de stroom van herinneringen meedeindend op de rust van beeldende gedachtengangen. Om als een kind mij te nestelen in de schoot van het leven, voedend in het eeuwige groeien. Morgen neem ik tijd om uren te verdromen om te dwalen in voetsporen waarvan de afdrukken zichtbaar zijn in het stille…

Gisteren overviel mij het verleden voelde ik weer hoe het toen was de pijn van eenzaam zijn, het kind in mij liet haar tranen komen. Vandaag kan ik lachen genieten van al het moois om me heen toch zijn gisteren en vandaag allebei een deel van mijn bestaan. Het kind van gisteren dat soms even terug komthier in mij de vrouw van vandaag…

Bedriegende ogen die een moment vragen van woorden die uitwissen wat de pijn en elke ontmoeting niet kan geven of vergeven. En de stilte weer laat spreken als de scherf die haar naam krast in het spiegelbeeld dat ze wil zijn of wil geven als de mooie illusie die je wilt geloven om haar aandacht niet te verliezen en te wachten…

Het grote geheel lijkt zonder inzicht op chaos zonder uitzicht ik zou het moeten opdelen in grijpbare deeltjes maar het mes ontbreekt het is te scherp en hard voor blote handen waarvan de meeste wonden nog niet geheeld zijn…

Achter de horizon slapen zwanen en moeders in japonnen kinderen onder luchtballonnen bij het water dromen vaders in tranen die rivieren maken en oceanen zonder zon staren naar bomen die woestijnen benijden mieren die olifanten berijden in een land dat niet bestaat.…

Verlaten gedachten in de mijmering van een verlate avond schaduw die wil wachten. Stilte die niets vraagt of bedwingt dat niet kan dwalen in eenzaamheid of gevonden geluk van een man die zijn koude herinneringen aan de vroege dood van zijn laatste liefde vergeten wil, zolang de warmte van zijn gedroomde nacht hem slechts de wens om…

Wát ik later achterlaat dat kan me echt niets schelen maar wie ik moet verlaten dat zijn er toch zovelen Soms weleens bezig zijn met m'n gedachten bij de dood en hoe het zonder mij zal zijn maar dan houd ik me groot Want de dood is niet erg maar geeft opnieuw weer leven niet door mensenhand gemaakt maar door God aan ons gegeven…

jouw stilte is oorverdovend wekt irritatie op daar de investering stoelde op los zand kleurrijke uren teniet gedaan toen onze toekomst vol plannen alleen de mijne bleek…

de ochtend geurde pasgewassen net als jouw kant van het door ons gedeelde bed wij hadden de verbaasde nacht een kus ontnomen intiem boven dagblad en koffie bloosden we het donker weg van dichtbij waren we steeds dichterbij gekomen nu is er ander zicht de geuren en besef van samenwonen komen weer terug al is het in mijn dromen…

de stille voorjaarsvlinder kruipt uit haar beschermende cocon zij krijgt vernieuwde vleugels om te kunnen vliegen zich te laten wiegen op de sterke armen van de uitnodigende zon die de bloem voor haar laat bloeien daar, waar zij ze even niet zag en ze zonder het te vragen in een hart vol warmte landen mag…

jij klaagt over stekende pijn in je rug mijn neus bloedt alsof de besteklade wat leeg eet wel alleen zonder vlees vanavond…

Verstand vol mis trouw vol wan liefde vol loos Had ik kunnen weten dat had ik het willen weten alles lijkt opgelost maar blijft een raadsel Mond vol zwijgen hoofd vol leegte vol zonder zin…

Ik leg mijn hoofd in je schoot en geef me over aan de wanhoop die ik voel Ik wéét welke keuze ik moet maken maar angst en onzekerheid overheersen mijn daadkracht Vertrouwen mag groeien en stilletjes word ik geraakt door jouw wijsheid Ik voel een kracht die mij laat uit stijgen boven mijn kleinheid en mij één maakt met mijn…

Het zijn gitzwarte ze glimmen ze glanzen ze dralen zo uit de hoogte zo van wat wil je ze grazen ze talmen het eerst ze buigen ze neigen ze rekken ze strekken zo nobel als steeds…

Stel je voor, dat je niks voorstelt, hoe leeg is dan het zijn?…

de heggenschaar giert door de datum, jouw bloemen leg ik op de steen (senryu)…

Ramen tonen zich zand geregend en blauw, versierd met lage vitrages, krullen en rood. De tuin een ravage van zand en knikkers in een kuil. De lucht kijkt grauw.…

Warmte en geborgenheid, de basis van mijn bestaan 'k Wil er totaal voor gaan! De zoektocht van mijn ganse leven, Het werd me zelden gegeven. Dat gemis is met geen pen te beschrijven Het kerft messen in het hart, moeite om te blijven. Een gemeende kus, een warme handdruk, een brede glimlach Utopie of niet... eens komt die dag!…

blijf maar thuis fluistert de wind in mijn beide oren vandaag kom ik niet meer langs denk maar aan mensen die je toe behoren ze vertellen over het weer en meer regen, kwellen of de zon en maan die iets over liefde vertellen het eelt op hun ziel de kinderen die bellen mij zal je niet horen vandaag ik word elders verwacht op velden…

Het is iets wat ik zoek, op elke plek, in iedere hoek wachtend op dat ene wat misschien nooit komen gaat wat me toch steeds weer in die waas laat alsof ik het bijna heb het ligt op het puntje van m´n tong en het haalt alle lucht uit mijn longen het blijft komen en het blijft gaan het blijft in mijn hoofd bestaan maar ik heb geen enkel idee…

De ochtend zo vers als een dampend brood boven de gulle velden koeien op een rij alsof God ze daar heeft neergezet…

mijn oude huid ontving de wind, rusteloos vervoerde ze een werveling- ze ging en meegetrokken door mijn kind beschreef een lenteboom haar dag met meizoenharten binnen waardigheid bereid het lot te tarten wat ik kwijt ben hoor ik wel, het brandt in grote kringen rond mijn hart maar wat ik heb beschrijft mijn rijkdom, mooier dan een oud…

Hoe kun je zo jezelf verliezen en tot in oneindigheid, dwalen in het universum de kern van jezelf zijn helemaal kwijt? Hoe kon je dan toch zo verdwalen in een duister labyrint, van gedachten en van woorden tot je nergens meer antwoord vind? Hoe kon het dan toch zover komen jouw dolende ziel in lijdzaamheid en geen geworstel en niet vechtend…

In het portaal van de laatste nacht doemt het lot dat onafwendbaar wacht. Het is als schaduw in het dal, of ginds het klare licht van sterren in het heelal dat blinkt in het verre zicht. Bij de gedachte die dwaalt smaakt bitter soms zout, dan weer zoet. Voor wie over lotgevallen verhaalt van glooiend gemoed.…

Zout en helder duizenden druppels glinsterend als diamanten lopen tergend langzaam langs mijn wangen vinden de weg over mijn kin. Met mijn tong proef ik de bittere smaak van het eindeloze stromende verdriet van verloren liefde. In de weerspiegeling van mijn tranen zie ik jouw gezicht en alles wat ik zo liefhad in jou. maar dan spatten…

ik staar naar de letters die stemmingswisselingen beschrijven, de snelheid is een raadsel want mijn pas is louter traag verheugd euforistisch, ontdaan van alle moed de schans te hoog de hemel zwarter dan zwart soms in mij een chemiepark weliswaar zonder witte pakken maar het beeld ervan splijt mijn spiegelbeeld in twee, hoe verder draagt…

Geluk is als een vlinder die stil zit op je hand, haar vleugels zachtjes trillend als zij is aangeland. Eens in een cocon gevangen wachtend op de dageraad, rustig, stil en vol verlangen ingekapseld in zachtzijden draad. Plots met het eerste zuchten van een warme wind, is daar de schoonheid geboren van het nieuwe vlinderkind. Geluk is als…

achter woorden geschreven woorden zaten meer tranen verborgen dan dat je zo op het eerste gezicht kon bevroeden…

Jou ontmoeten, Bevrijdend en bijzonder Je lichaam, je ogen, je lach Langzaam leer ik je kennen, Niet alleen je lijf maar ook je ziel Jou ontmoeten, Het verlies en eenzaamheid Je passies, je liefde Ik voel en begrijp Sneller zak ik weg, Mijn gedachten zijn van jou. Niet te stoppen geen controle Jou ontmoeten, Ik gebonden, liefdeloos…

Jij wees me hoe ik moest leven alles wat was gebeurd vergeten het deurtje dat zolang goed was gesloten ging toch weer open. Aarzelend kwam ik naar buiten emotie in mijn handen gedragen gaf het mee aan de wind,waar het verwaaide tussen de wolken. De last van het verleden verdween mijn hart voelt nu licht en vrij.…