Alle inzendingen over tijd

niets gooit zich weg en bewaren is geen optie plastic en blik op maandag verzameld werk in een spoor van achterlaten; lege dozen een notitieblok zonder aantekeningen een gedicht aan de rand van taal twee helften van hetzelfde potlood bossen zonder uitgang een huis dat zich ruimt voor een dood die wacht…

ik verdwaalde toen iemand een ladder voor het raam van vroeger zette de zee werd donker en de kou sneed als een schaar door mijn lijf ik verdwaalde toen ik naar de lege hemel keek en liedjes van lange regens hoorde ik dacht aan verdwenen dagen de ladder kon me gestolen worden…

We draaien rond......rondom de zon en al wat draait, .......om wat dan ook dat wordt vanzelf......ook zelf iets ronds Mijn hoofd is vol, .....mijn hoofd is ijl het bed is groot........en wij zijn klein we zijn wel echt, ......maar snel voorbij We draaien rond, .....rondom de zon de sterren draaien...om elkaar een echt heelal........rondom…

het heden is aan mij verschenen, in ‘t openbaar op een verloren moment voor het raam in gespaarde ruimte, het snelt zijn roest vooruit zit onverstoorbaar de toekomst op de huid waar langs onvoltooide wegen mijn foto in geheugen is vergleden en alle huizen en straten zijn verdwenen in boventallig land dat ooit het heden aan mij deed…

je zou je nog nestelen in geheugen nog oorverdovend een stilte doorbreken een kamer bezoeken en verlaten, je zou de toon van afwezigheid nog inkleuren daarbij hadden we afgesproken niet ter plaatse te zijn, stellig te ontbreken we zouden een herinnering ophalen dat kon aan zee zijn geweest, in een bos tijdens een glimlach, in het voorbijgaan…

In het snijpunt van de dag glanzen paddenstoelen in het schemerlicht, vloeibare sporen zonder naam, uit de maan sluipen schaduwen over hun kantelen als een monotoon gebed, om steeds langer te worden en zichzelf te delen die door de wijzers van de klok zijn uitgezet waarin ik mij verpoppen laat in een cocon van de naderende winterslaap…

ik vroeg me af wat ik zou vragen bij ondergaand daglicht of een naderende voltooiing een aankoelende werking heeft zolang er water staat in het bekken van achtergelaten zomervreugde wat overblijft is een trouwring aan voldragen beenderen of er dan nog reden genoeg is om de weg te vinden in het landschap zoals we dat kenden en daaraan…

van een fossiele, stenen vloer is het lastig eten zo keurig als het tuinpad van de buurman ik heb begrepen dat van uitgestorven diersoorten nog versteende keutels resten er komt een dag dat niemand nog weet van ons bestaan, ons bloemenperk, nauwelijks gedragen schoenen omdat de maat toch te klein bleek zodat voetstappen in beton zijn…

het verdriet dat ik vergeten was is alleen maar stil geworden roerloos voelt mijn hart de zwaarte de vergane tijd sluipt verder weg jij komt steeds dichterbij ik wandel van boom naar boom van jou naar jou…

met paard en wagen doet hij zijn ronde het is de laatste keer de vuilnisman heeft een vrachtwagen gekocht een stukje zandweg wordt verhard achtergebleven sporen vinden hun graf er komt asfalt misschien iemand krabt oude verflagen van de muren als plots een zware beklemming over de warme middag valt zwartgrijze rookslierten…

deze afstand is nog niet ver genoeg van huis dit water is nog beddingloos, stemmen klinken te vers ondertussen reizen we naar een afnemende aankomst in sommige van die verhalen sijpelt verwantschap door zoals een gerecht met de peulvrucht van de vroegste dag ik moet mijn geheugen nog plaatsen, mijn tijd tekenen terwijl het ogenblik…

opnieuw valt er sneeuw mijn hoofd lijkt doorzichtig als glas alles is zo helder en toch denk ik aan niks herinneringen wat zijn dat eigenlijk zijn ze echt? als alles wit is vallen de verschillen weg…

Sarcofaag verzonken in de hal, en jij alleen op de boot in de nacht. Generatie in steen, de jaren gehakt uit graniet. Je schatten versleept naar een andere oever. De mummie ontwindseld, het gezicht naakt: door priesters gelooid, verkocht op een ansicht. ---------------------------------- uit: 'Alsof ik stof ben', 1989.…

Een knaapje leunt aan moeders schoot Vol slaap de knippende ogen, En houdt zich wakker, taai en groot, Met knikkebollend pogen. Hij's bang in 't donker, bang alleen; Hij wil niet heen, Blijft talmen, treuz'len, hangen. Het dwaze jonkske dwingt, En zingt Een liedje van verlangen. Reeds half het offer van de dood, In dorre levensgaarde…

In spontanitijd werken tijd en toeval samen, in een tijdloos moment. In creativitijd verwerkt tijd ons dagend inzicht, tot een tijdloos leven. Méér kan leeftijd niet doen.…

iemand is vergeten na te laten het moment te verwisselen voor een vol uur zijn vakantiefoto’s te sorteren terwijl er genoeg wegen waren om te bevragen, om te keren een wit vel met spijt te kleuren de heg te knippen, een glas te vullen het standpunt te verlaten erna, te laat of toch…

Naarmate je leven korter duurt vliegt de tijd!…

vroeger sprak de oude dichter toen wij nog arm waren en behoeftig veegden wij wanneer de nood hoog was de kont af met krantenpapier hetgeen destijds niet onopgemerkt aan ons voorbijging je kon bij wijze van spreken de krant in spiegelschrift van m'n achterwerk lezen ware het niet dat de zeden dat in die jaren niet toe lieten dus een…

de regen wast onze huid het hart tikt, huilt verschuilt zich in pijnbomen we doen nog één keer boodschappen kopen wat we nodig hebben voor ons maal we leggen de laatste hand aan het werk en meren af langs elkaars tanende lijven…

niets zó ondankbaar als 't schrijven van gedichten wat je schrijft is betrekkelijk goed voor het vergeetboek dus beperkt houdbaar mocht het je bedoeling zijn onsterfelijkheid na te streven vergeet het snel... niets dan fictie is het en dat weet de oude dichter maar al te goed…

je schepte lucht van verschillende consistentie dacht te ademen volgens oeroud concept na het niets verwachten zat je al goed fout we weten dat je bij lang verkassen op moet passen we spiegelen onszelf zijn toch vaak het beeld niet meer als een ander dat ziet of opmerkt is het meestal veel te laat verandering is leuk…

Het moment, elk moment, waarin ik met al mijn tuigen, aanwezig ben. Het moment, waarin ons verleden, reddeloos verdrinkt. Het moment, waarin onze verwachtingen, roemloos ten onder gaan. Oneindige momenten zijn het, de enige momenten die ik ken, waarin ik opklim, als een zon. Eens zal het moment verschijnen, waarin ik vol van aandacht…

De klokken luiden, afscheid wordt genomen Een korte plechtigheid, een vers, een lied De gang naar ‘t kerkhof, nee, die is er niet Ik zie de stoet vertrekken langs de bomen De oude zerken staan hier schots en scheef En ook de houten kruizen, half vergaan Waarop al lang de namen niet meer staan Daar weer en wind ze langzaamaan verdreef…

Ervaringen uit het verleden, bieden gelukkig geen garantie, voor vandaag de dag. Zo ook misleiden we de toekomst. Herinneringen en verwachtingen, worden één voor één vervormd, door de onvoltooid verleden tijd. Gelukkig beseffen velen, dat tijd een ongelukkige illusie is. Gelukkig voel ik me gelukkig, dat ik heden ten dage, tijdloos leven…

Lees niet de grote dure woorden Lees de stilte en de pijn Ook de grootste wonden Verdwijnen niet in rijm Laat de grootheidswaan verdwijnen Het minderwaardigheidscomplex verliezen Leven is ook strijden We krijgen genoeg voor onze kiezen Schrijven is spelen met de geest Jezelf vergeven Maar nog het meest Naar buiten en weer gaan leven…

Onvoltooide tijd geboortebewijzen het tegengestelde.…

denkend aan een kamer waarin nog niemand verbleef achteloos naast het pad en buiten de tijd waartoe het lot ons dreef nu is er droogte voor de regenbui en is de exacte locatie nog niet bekend maar straks vallen ogenblikken samen op hetzelfde moment verblijvend tussen de muren die op hun ruimte wachten alles is zo waar dat alleen…

ik loop alvast vooruit en herzie mijn beweeglijkheid, misschien ben ik blijven steken in falend beleid, in ontbrekende witregels als lucht tussen beschreven adem eenmaal buiten voelt deze plek aan als aanwezigheid waar ik niet ben, een stilstaande ster in vallende ruimte, elke stap dichter bij afleggende verte achter het oog…

de witte veranda van hout het kanten vlasdun gordijn en het ontruimde plankier met rieten stoelen over alles is gepraat de drempel brengt een hoorbaar stille kamer in het midden staat een tafel bij het raam de zilveren schaal met rozen bloeiend tegen het breken van de tint de klok met lange tikken soms vergeten dan weer indringend…

Wanneer we ons aardse paradijs verlaten. Wanneer we overlijden. Wanneer bedoeling weer toevallig wordt. Wanneer energie weer loslaat van de stof. Hebben we de liefde wel liefgehad, bemind, voor al wat leeft en niet toevallig was? Hebben we wel bedankt gezegd, herdacht, hetgeen de liefde ons heeft geschonken? Hebben we het voorrecht wel beseft…