Alle inzendingen over verdriet

Wat doe ik hier In een huis met familie Het voelt niet als familie Het zijn mensen waarmee ik samenleef Elke dag vraag ik me af Zullen ze ooit echt familie zijn Maar ik weet het antwoord al Ik zal altijd onderaan staan Waarom doet het toch zo'n pijn Als ik me nooit verbonden heb gevoeld Theoretisch gezien zijn ze familie Maar praktisch…

alleen de merel in de boom voor het venster was aan het verschil der dagen niet voorbijgegaan en begon een lied te zingen onder de zon waar ook de paarden draafden alsof hij zelf de teugels in handen hield het zoete licht en het op hol geslagen hart bedaarde…

Als twijfel je wanhopig maakt omdat geloven niet meer gaat en waar je ook gaat op zoek geen stem van God die je roept hoe kan Hij een mens zo verlaten dat zelfs de afgrond gaat gapen en als je er ongemerkt inglijdt en Zijn hand je niet vastgrijpt en de nacht je volledig toedekt Zijn stem je ’s morgens niet wekt -zal Hij dan toch ergens staan…

Verwarrend, denk ik toch. Goed of niet. Zwart of wit. Koud of warm. Haat of liefde maakt niet uit. Het is een opkomend besluit, dat rijpt in mijn geest. Misschien in mijn hart het meest. De opkomende zon, na een regenachtige dag, dat is wat ik hopen mag.…

Zoals de stilte schreeuwt de wind raast de regen valt zo huilt m'n hart om jou.…

de dagen dragen alleen nog nachten en ik zie geen ommekeer… gebed kan het verdriet verzachten al zit ik het liefst in stil geween. nog bind ik mij aan herinneringen die moeizaam zwerven door mijn hart van mooie dagen die te vlug vergingen en nu lange uren vullen vol van smart… de pijn die niet wil verzwinden schrijf ik in droeve verzen…

De zon schijnt Maar ik voel zwart Iedereen lacht Maar ik word getart Getart Door verdriet Langs buiten Zie je het niet Het is mijn masker Ik zoek de kracht Ik lig ervan wakker In de nacht De nacht Duurt lang Het zoeken naar woorden maakt me bang Ik zoek licht Tevergeefs Want vanbinnen Zit ik dicht…

Je huilt heel zacht je legt je hoofd tegen mijn borst uit een gevoel van onmacht ontvloeit ook mijn kracht Jouw pijn die ik totaal met je deel zielsbedroefd een brok in mijn keel van het niet te troosten verdriet Woorden zijn niet nodig woorden zijn hier teveel daarom zeggen we ze niet woorden zijn nergens te vinden voor zoveel verdriet…

Ik kniel bij jouw graf En praat stilletjes tegen jou Waarom je niet wachtte? Dat vraag ik me verdrietig af Een windstille dag vol zon Geen geluid of bries Ik stel de vraag opnieuw Hoor jij mij? Als dat eens even kon De wind gaat nu wild tekeer Alsof je me troosten wil Is het een teken? Ik weet het niet meer Ik leg mijn hand op jouw…

ik ken ze de verhalen van Hans Joep en van Öczan over het haantje 't konijn en het lammetje uiteindelijk werden ze allemaal het haasje…

Moeder we hebben je gemist toen we in het weeshuis waren. iets of iemand heeft zich vergist in onze prille kinderjaren. Als kinderen tweedehands uit moeders hand ontvoerd; In het beschaafd Nederlands door de rechter uitgevoerd. We verbleven in een groot bejaardenhuis waar oude mensen weer kinderen waren en de zusters met witte kap en rokgeruis…

Je brengt je kind naar een concert om vervolgens later in de avond je kind op te mogen halen. Het leven spat uiteen als je hoort dat je kind niet meer leeft. Leven voor altijd en eeuwig gebroken. 22 mei 2017…

De pijn slijt niet Ondanks de tijd Wat mis ik je... Ik wil roepen en tieren Maar niemand hoort me Warme waterdruppels Staan te dringen Maar ze vloeien niet De pijn voelt des te scherper nu Verdrongen Maar constant aanwezig.…

Ik kan niet naar haar foto kijken De pijn te fel, de schuld te groot Ze zei: ik ben gelukkig en ga mijn doel bereiken Zes dagen later was ze dood Haar stem was vol van grenzeloze blijheid Haar woorden in een zinnelijk liefkozen gesmoord Nu is het een gedachte die ik angstvallig mijd Door die dag, jouw dood, de grond in geboord Waarom, lieverd…

Die meiavond was niet mooi ik zag absoluut geen lentetooi het was triest en regenachtig en ik voelde mij neerslachtig. tranen liepen over mijn gezicht thuis daar lag een triest bericht bloesems verrot nu aan de bomen laat daar alleen mijn tranen wonen er is niets waar ik nog om geef als men haar laatste hoop opgeeft ik liep en…

niet langer in staat te voelen hoe schoonheid groeit open bloeit met liefde stoeit dwing ik mij in het alleen zijn zonder herinneringen omvat de eenzaamheid die het sombere uitvergroot…

Daar hing geen zucht, geen vrage; Daar was maar stilt' en duisternis En mystisch viel er groenig-vaal, Op heilgenbeeld een manestraal In de ouw' Maria-nis. Heel flauwkens monkel-lachend, Als of 't zijn leste lachsken was, Leek 't lampken Gods, in 't duistre rond, Een blom, die zonder water stond In rood kristallen glas. Daar had ik geern…

Wazige slierten Herinneringen Van toen ebben weg Zoute tranen Van nu Wellen op Ik ril Van de pijn Vanbinnen Alles vervaagt Alles vergaat Enkel de liefde blijft over…

Bij dag slaagt men erin om te vergeten hoe diep zich de verraderlijke pijn sluw als een slang in ’t hart heeft vastgebeten. Bij dag slaagt men erin gewoon te zijn tevreden en zelfs opgewekt te heten. Gewillig drinkt men de goedkope wijn der alledaagsheid, tegen beter weten, en laat zich troosten door de zonneschijn. Alleen de nacht, genadeloos…

Ooit een glimlach verliezen met je ronde, zachte en intelligente ogen Lippen gelijk de golven van woeste manen net een stuurloos ruiter de nachtelijke ster die de weg baant door je lange zijdeachtige vacht je postuur die me vertederd moest je.. dan steun ik mijn hoofd tegen je hals Verloren in de warmte van jou lijf kijkend naar de horizon…

Als haar vader haar nadert om haar daar zogezegd te plagen laat ze hem maar stil begaan tot hij op de rand staat van haar veilige kring, ze blaast hij wankelt op z'n benen draait om zijn smalle as, en valt hij rolt naar binnen, raakt haar benen aan een moment is heel het huis en heel de aarde vol van haar boze adem vol adrenaline stampend…

Zij droeg een krans van paarse bloemen met namen die smartelijk te noemen waarom had men haar die zware last gegeven werd zij door een gang van duisternis gedreven. Paarse bloemen die zonder zonlicht bloeien maar in onmacht en verdriet gaan groeien paarse bloemen zijn wanhoop en geen zegen ze groeien alleen langs passiewegen. Paarse bloemen…

Ze is wanhopig, vaak meer dan dat, voelt zich overbodig, nutteloos. Ze is verdrietig, soms zoveel dat het schreien begint, vanuit d'r keel, ze is bedroefd. Ze is zo vrees'lijk overstuur, loopt met d'r hoofd nog net niet- tegen de muur, maar de wanhoop overspoeld haar met grote golven, ze huilt. Met vrees'lijk lange uithalen, gooit ze…

ze graaft door lagen behang verf en gips uit het plafond snijdt ze een halve maan een kijkdoos voor de heldere hemel sterren manen en planeten scheren langs elkaar heen in het grote universum waar kleurlawines uiteen spatten terwijl zij de oversteek maakt in een gammel linnen bootje naar het kleine universum waar niets…

Niet te geloven, dat je zonder dat ik het wist zo nabij was en toch niet de moeite hebt genomen om mij op enigerlei wijze gerust te stellen. Ik dacht, misschien zit er nog een kaartje van jou in mijn postbox, maar nee, de leegte staarde mij aan, zoals de leegte mij iedere seconde aan blijft staren alsof ik er niet meer toe doe. Je denkt misschien…

het was voor het eerst dat ik een schaduw zag op je gezicht er donkerde iets op je huid waar de tijd nog geen vat op had gekregen jij die altijd voor alles en iedereen moeiteloos overeind was gebleven je ogen in tegenlicht ietwat geloken misten net dat alerte stukje ik alsof zij wisten dat de kleine lieve levenslijnen zich…

Kijkend naar de grijze lucht, Zag ik de wolken huilen En in de toppen van de bomen, Zag ik de vogels schuilen. Gedachten door mijn hoofd, Nooit zal ik ze vangen, Terwijl ze steeds harder razen, Loopt er water over mijn wangen. Daar bij die boom stopte het, Langzaam ging het weg, Eén keer zag ik mijzelf nog, Kijkend over de heg. En…

De buurman woont al jaren Met zijn oude vrouw in hetzelfde huis Wat zeur ik dan dat ik van het dak wil springen. Ze praten het broodnodige en kijken uit het raam Komt er nog leven naar hen toe? Als je ``het was goed`` mag zeggen kun je van mazzel spreken. Het komt voor dat mensen opeens Ontploffen met ziekte of worden Gedwarsboomd…

het vallen zit ons in het bloed of je nu loopt of fietst of klimt of klapt of zomaar lieft zo dikwijls ook al lijkt het goed ben je die je niet zijn wou verdrietige gevallen vrouw…

Onverdroten droeg je somberte als uitgangspunt, een gerieflijke jas voor een eeuwige herfst, een tuin vol bladeren, de kat wezenloos turend op het muurtje. Maar kom, laten we reizen naar Córdoba en vlinders vangen in de vallei van de Guadalquivir en drinken van de vino fino tot uiteindelijk alles gaat wankelen en de alcohol ons met haar…