de dag dat we beiden stierven

Ik kan niet naar haar foto kijken
De pijn te fel, de schuld te groot
Ze zei: ik ben gelukkig en ga mijn doel bereiken
Zes dagen later was ze dood
Haar stem was vol van grenzeloze blijheid
Haar woorden in een zinnelijk liefkozen gesmoord
Nu is het een gedachte die ik angstvallig mijd
Door die dag, jouw dood, de grond in geboord
Waarom, lieverd?, denk ik nog altijd 20 jaar later
Je talent en schoonheid brandden feller dan de zon!
Als Zadkine uitbeeldde, mijn hart een gapende krater
Als ik er ik toch maar wat aan doen kon!
Mijn ziel werd een kale troosteloze vlakte
In mijn geest speelt louter een duister theater
Ik zou zo graag willen dat je mijn hand pakte
Ik stel me nog altijd de prangende vraag
Deed je het vanwege mij?
Trok mijn onverschilligheid jou omlaag?
Dreef mijn mannelijkheid jou in het tij?
Ik praat nog altijd tegen haar
Ik hoop vergeefs op antwoord
Een antwoord als: we komen bij elkaar
Die fatale dag heeft mij ook vermoord

Zie ook: http://franswulffele.nl

Schrijver: Frans Wulffele, 11 mei 2017

frans.wulffelegmail.com

herinnering duisternis pijn

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

2.0 met 2 stemmen 201