Alle inzendingen over emoties

niet de dromen maar de verwachting naar werkelijk beleven niet de onrust maar het verlangen naar 't onbekende niet de pijn maar het verdragen van 't bestaan ervan zelfs niet de verliefdheid maar zoveel liever blijvende liefde…

een mager zonnetje wat waterig nog verlicht de straat als een guirlande van vloeibaar koper ze stapt het huis uit wat schuchter haar vrienden zijn immers de boeken waar ze zich mee omringt maar sinds kort heeft ze een maatje Chanel een hoogblonde dame op vier voeten dus vroeg in de morgen zie je haar gaan met Chanel aan haar zijde net…

Blikken, van de mensen om ons heen zien ons als een mens met een gebrek niet hoe wij, ook innerlijk kunnen wezen "heus" wij hebben gevoel en zijn niet van steen! Blikken, ja we zien ze maar al te goed die zeggen meer dan alle andere dingen dat de eerste blik dan vaak de beste is nou, dan ontneemt je dan al de moed. Blikken, van begrip en…

ik zwem tegen de stroom in met achter mij het geluid van de waterval bang om op de rotsen te pletter te slaan maar stel dat ik mij mee laat voeren? en in het kolkende water naar lucht happend hangend tussen hoop en vrees naar beneden stort en daar geen rotsen vind maar waterlelies en in serene stilte blijf drijven…

er zit daar iemand in de hoek als een balletje in elkaar gerold met het hoofd tegen de kleurloze muur aan afgeschemerd van de buitenwereld zonder ook maar een raam die stralen doorlaat van de zon en hij is toch zo eenzaam. niemand weet iets van deze geemotioneerde buitenstaander, want diep van binnen is hij de brekende muur. plots…

Niemand jong of oud, is zeker van de volgende dag. Vandaag kan het de laatste keer zijn dat je de mensen ziet waarvan je houdt. Wacht dus niet langer, handel vandaag, want morgen komt misschien niet meer en dan zul je het betreuren dat je niet de tijd hebt genomen voor een glimlach een omhelzing een kus... omdat je het te druk had om…

in de schaduw van de wind strelen dromen vol verlangen donkere ogen en natte wangen…

schenk mij het vertrouwde mijn leven, mijn lief je weet, ik ben zo’n dromer als een stille voorjaarsvlinder altijd fladderend op weg zoekend naar een zomer naar het vergeet-mij-nietje de verscholen dapperheid tegen de wortels van het rietland och, laat mij vleugelnachtjes wangenzachtjes slapen tegen de schoonheid van je hand…

Vlinder, jij die fladdert zo vrolijk op de golven van de zomerwind. Zo broos en breekbaar je vleugels gespreid, met de allermooiste kleuren. Vlinder, jij zo dansend in je korte levensdagen, brengt tederheid in mij naar boven.…

met zijn kraaloogjes die zo groot zijn als knopen en zo stralen als de zon waarin de lichaamstaal zonder enig woord wil zeggen dat hij geleefd heeft en waarin de natuur zijn pure schoonheid laat voelen met de warmte om ons heen. waarin de vrije vogels die vliegen laten zien dat dit het eindstation is van het leven, maar ook na…

In een zweethok. In een geselhok. In een bloedhok kom ik ieder jaar wel weer. En elk jaar moet ik wel weer leed doorstaan in een zweethok. Of in een bloedhok. Of zit ik weer in het geselhok van mijn pijnlijke herinneringen. Achter de kleine hooggeplaatste ruit van de oude kinderschool zat ik met pinnen vast aan de vloer.Zo is het altijd geweest…

uitzichtloos dat het leek met zijn diepe gedachten en de tranen die binnen dropen waarin het een strijd was tussen leven en dood en waar karakter en vertrouwen het licht waren waarin liefde en gebondenheid de draden waren van geluk om te winnen van een onmenselijke strijder een strijder diep van binnen die zo zwart en sterk was, leek…

Wankel, leunend op de vensterbank ziet ze hem gaan zijn pas onzeker, traag het kistje op zijn schouder wiegt het ritme dat maandenlang het hare was de weg buigt af langs gracht en beukenhaag dan sterft de stilte. (Gebeurtenis in 1954 beschreven in 2010)…

Een tegenslag een dip een dal even terug bij af. Dat gevoel Van alleen zijn en weemoed steekt de kop op. Zonder jou lijkt alles niets maar kom op ik bent iets. Meer dan dat ik ben een vrouw en heb liefgehad…

hoe kwetsbaar blijken oude wonden bedrieglijk beschut door flinterdun vel dat bij de eerste messteek scheurt bloedt en ettert jaren heling en herstel slechts een handvol woorden en de twijfel groeit en smaadt wat is waar en wat is leugen monddood wachten tot het gaat vechten tegen dode dromen schimmen uit voorbije tijd langs de letsels…

Neen, er is een prinsesje, met lange donkere lokken Betoverd door de ochtendzon, wie kan er nu mokken? De sierlijke gouden hemelspinels kunnen haar bekoren Een grandioze dag breekt aan, met alles naar behoren! Liefs, plezier en vooral innerlijke vrede Ik gun elkeen dit fijne gevoel, dat is mijn bede. Lachen, blij zijn, kleurig jurkje en…

Zij wandelt hautain door gesproken taal schrijdt bevallig langs zinverwanten knikt en passant hovaardig richting grijze muizen die massaal op zoek gaan haar gevederde vrienden vangen spontaan een lachje voor zij uit het zicht verdwijnt en helder groen licht voor de laatste maal verspringt…

Van ver en van woorden verlost wacht je gezicht met aarzelende beloftes die nog verder weg lijken. Als was je wie je tekende met een gezicht dat je niet kent en steeds wilt vragen op wie je later wilt lijken. En op wie je straks wilt wachten als ik alleen nog lijk op een droom die ver weg niet meer bestaat.…

Een kink in de kabel, wat pijn of verdriet Piekeren of jezelf kwellen, 't helpt niet! Positief blijven, soms niet zo evident Dan schrijf ik scenario's en ben malcontent. Uit mijn dalletje, kroop ik toch weer Een kuikentje, een konijntje, Liefde, keer op keer. Het leven is te kort om klein te zijn Een fijn melodietje tovert vreugde in mijn…

Als de kriekenboom beladen stond en de confituurkom zuurzoete aroma’s pruttelde, schreven we op etiketten: - Kriekenconfituur 1964 - Later zongen we : “Quand nous chanterons, le temps des cerises, et gai rossignol et merle moqueur seront tous en fête.” We wreven terwijl ons hand in een draaibeweging over onze buik, smeerden…

In het prille van de morgen ademde ze rust en vertrouwen het was alsof de berg die voor haar lag steeds minder hoog leek stap voor stap zag ze papavers en prachtige veldboeketten langs de weg ze keek haar ogen uit tussen de wolken door fluisterde de wind een lint van liefde haar handen begonnen te vangen waar wangen bloosden piepte…

Jij bent wat je noemt een echte vriend, Dat ik zo iemand als jou verdien Tenminste dat is wat ik dacht, Toch gaan andere voor Hier ga ik niet meer mee door Je laat me niet meer zitten Nee, dat kan niet meer Ik laat je los, Ik hoef je niet meer te zien, telkens weer Want ik als ik je zie, Doet het pijn Dan denk ik aan die mooie tijden…

Vroeger klapte ik alleen dicht voor de bliksem en de donder. Nu zit ik constant op slot, een verpauperde burcht is mijn woning, ik zit er constant en wacht op de regen, de zon heeft mij blind gemaakt en ik lig naakt in bed want heb verder toch niks nodig. Boven mij woont de wereld en ik wacht en wacht en wacht, de navelstaarder die ik…

Nu het hier even giet verdwijnt even de warmte wil jij me nu even niet zien de kilte, doet me nu verdriet behoudt dan wel mijn kalmte maar waaraan ik dat nu verdien? Elkaar dan nu niet zien of spreken geen praatje,knik of een lach al zal dit denk ik eens verdwijnen jou zal en kan ik nooit vergeten een persoon, die ik echt graag mag…

Een woord sterft, voor dat hij goed wordt gehoord. Een blik ontweken, voor dat hij je hart zal bereiken. Een troostend gebaar, afgeweerd voor dat het je kan omarmen. Een hart zo vol van pijn, zal er dan geen enkele opening zijn?…

MOGE ELKE ONTBERING JE MEER KRACHT GEVEN. Moge je veel geluk kennen maar als je ooit problemen op je pad vindt, moge je dan altijd een hand vinden om je te leiden en te troosten, een stem om je aan te moedigen.…

De stilte dwaalt waar ik slapeloos niet meer ben dan een schaduw die niet meer ontwaakt. Waar ik de tijd verberg en leugens vergeet die op momenten lijken. En het web van eenzame gedachten een spiegel wordt waarin ik met elke droom weer mag vragen wat ik nog wil vertellen aan wie mijn stem zal vinden.…

zilverglans dons vleugelslag dromerige oogopslag was ik vrij als die vogel hoog in de wolken zwevend moeder aarde aan mijn voeten lag zou ik beminnen ….jou elk begin van een nieuwe zomerdag vlinderzacht als een fluistering van de wind als een kus van de zon met een warme glimlach de kerkklok slaat vier en ik lees (de) wijzer…

soms wil ik schrijven over mijn gevoel het komt ooit niet verder als denken of alleen praten hoe ik mijzelf bedoel immers je wilt zo graag delen en aan ieder jezelf schenken maar als sluimerende pijn van de ander niet wordt gehoord en ik enkel op eigen schaduw ben gericht dan raakt het geven en nemen verstoord worden wezenlijke banden ontwricht…

De labrador Hoogblond op ranke poten haren golvend snoet richting vleugjes wind slank als een hinde De kater Door het open venster gooide hij met een smak zijn lcd scherm naar benee het licht doofde voor “oranje” en hij was niet tevree De vrouw Ze wandelt in de vroegte van de morgen ook haar haren golven inderdaad haar snoet…