Netgedichten

netgedicht (nr. 36.130):

De oude dichter

De oude dichter staarde voor zich uit
Vóór hem een onbeschreven vel
Mistroostig kromde hij zijn rug
De letters op zijn toetsenbord dansten
verward en wild
en braakten nog wat flarden
van onsamenhangende tekens

Een zilte traan vertroebelde zijn blik
De ziekenzuster zag het lijdzaam aan
en ze verdreef met haar zachte handen
de nevels uit zijn geest

Hij knikte en lachte vol onbegrip,
slurpte aan zijn pijp,
krabbelde overeind
steunend op zijn wandelstok
en mompelde : morgen… misschien morgen