Alle inzendingen over Mateloos

waarom kan ik niet tapdansen zoals meeuwen op de wind spelen met de luchtstroom, ongehinderd terugkeren naar het begin zo echt, zo blij en mateloos verliefd terechtkomen in de duinen om dan weer op te stijgen in wat geen ander ziet elk woord van verbeelding ontdekken nodig en onnodig vastberaden en jij ?…

Toen ik vannacht gedronken had, mateloos en verwaten als vanouds, en woorden stamelde die overdag op mijn lippen zouden sterven als jonge merels in april… liet ik de kalveren uit je weilanden, kuste ik de angsten uit je ogen.…

zwervend door een arendsveld zwemmend in de Orinoco voel ’k me mateloos gesteld vrij van hard en loos geweld rennend door een eksterbos dollend met een bende apen vlei ‘k me moe neer op het mos en laat goed en have los veilig in dit dierendom is ’t mij allemaal kifkif : ver van ’t mensenrijk zo krom doe ik wel en zie niet om…

gevallen plassen vlak achter teenslippers loopt een bontmuts niemand kijkt op of om sirenes loeien af en aan krijgen voorrang geen aandacht verder zoveel gezichten zonder gezicht insiders in het licht van de anonimiteit saamhorig zonder respons let’s face it we gaan op in de menigte in het wij én het zij en dat boeit mij mateloos…

Ik pluk verlate bloemen uit eigen rozentuin en oogst van schrale malus de allerkleinste appels de rode berberis omrandt het dunne gras in 't veld waar onkruid nog wil bloeien maar muurbloem wacht op herfst toch tjirpt in stille middagzon de krekel mateloos en is de snelweg verderop nog nauwelijks te horen als ik me neerleg bij de…

Dan de nacht in, de straat over die mateloos is. Nergens een hoofd dat knikt, iedereen zieltogend of aan de drank. Terugkomst in de hotelkamer, nu zonder welkomstgroet. ------------------------------------- uit: 'Toespraak in een struik', 2008.…

Waarom zou ik gaan Reizen, verder dan De horizon, alleen maar Om de schuld, waarmee ik Mezelf heb opgeladen, Te zien verdwijnen in Een mateloos gordijn Van schoon geduld?…

ik heb je gewekt je laten komen en koester je de saaie dromen je verlegen lach je weet dat ik je mag je boeit me mateloos in jou ontsluiten ga ik me ongeremd te buiten ik heb het kind in je gezien het oogt zo schoon zonder volwassen schroom we zijn versmolten in het rood van passie en van bloed de nieuwe waarheid voelt zo goed…

in jouw handen zal ik je winter laten bloeien in warmte samen met je stoeien in de lichte lentezon jij hebt je zaden al geplant je hand strooide de nieuwe sporen onze kiemkracht gaat ook dit jaar niet verloren ik heb de herfst gesnoeid knoppen kans gegeven te komen tot hun volle groei en weet dat jij me eeuwenlang al mateloos…

Naar kauwen, vrienden, vrouwen, waarover ik mateloos fantaseer, omdat ik beminnen wil. Dat het niet jij of ik of wij, maar dat het de liefde is. Dat het diepe gevoelens zijn, die ons in leven houwen. Meningen zie ik verdampen, tot fijn luisteren en kijken. Gedachten zie ik drijven, zoals wolken met de wind.…

de laatste woorden onuitgesproken wenken even bij het afscheid wanneer mijn vingers nog een streling vlechten doorheen de hartslag van een dag de nacht weet niet hoe jij mijn ogen vangt in zachte, stevige handen wij elkaar mateloos bestelen in elke speelse, roze lach ik wil wachten dichten onvertaalbaar beroeren als een windekind…

Bloeit een stilverliefje Zeldzaam naar verluidt In de zee van dromen Voorbij de onzinbaai Zwemmen scholen zachtstrelen En een enkele passiehaai In de rivier van verwarring Vluchtend voor een brand Zwemt een eenzame verlangnek Naar de overkant In de melodie van gevoelens Niet verkrijgbaar op plaat Speelt een kwartet fluisterfluiten Mateloos…

zij had lichtjes in haar ogen die nooit leken te doven in nabeeld gloeiden en ons mateloos boeiden omdat zij ze had nog hoorde je deuren en de treden van de grote trap je dacht dat zij beneden was ging in controle zachtjes kijken maar er gaf niemand thuis in dit huis dat toch zo eigen was weer boven zat zij voor…

verlegen blootsvoets verdwijnt de nacht uit de tijd met nog een volle maan op het laken net voordat ik mijn handen op de dageraad leg, dichtbij het zomerland waar woorden ademen in aanwaaiend licht en 't zachte zingen van wind zie ik je lach op vingertoppen glijden mateloos lief dat ik kan wonen in jou wanneer…

als de nacht lichten dooft en enkel de maan nog naar ons oogt is er enkel drift die in geen tijd gelooft en vurige krachten mateloos gedoogt spieren als speren gericht op de daad jagen ons op in een blinde storm en waar denken de rede verlaat worden we naar wellust gedreven dan, ja dan, schreeuwt de liefde, en verscheuren wij elkaars…

Ik geniet mateloos hoe je in die ongeschilde appel bijt Een onrijpe appel bovendien Me daarna wat verzuurd aankijkt met je verstrooide blik gefixeerd op een onbestemde plek En me laat geloven dat niets je wat kan schelen Je tandpastawitte tanden in het vlees zet en daar sporen achterlaat als een carnivoor in de nog warme prooi Het sap…

Vraag niet naar mijn geheim dat ontroert me mateloos dat wil ik dicht bij mij houden mijn behagen, blijven dragen mijn geheim is ook mijn troost je mag gerust m'n tranen zien maar het uiteindelijk troosten kan ik en ik alleen maar zelf vraag dus niet maar mijn geheim want 't antwoord is (h)echt geheim en dat blijft mijn (z)innige geheim…

Mijn hart zo vol van verdriet en pijn en van mateloos verlangen, nu in jouw sterke liefde gevangen waarvan het nooit meer vrij wil zijn. Mijn hart, onrustig en vermoeid en door de tijd steeds meer bezeerd, van jou opnieuw de liefde geleerd en in vrijheid geketend en geboeid.…

Zijn we met z'n allen verdwaald in de jungle van machteloos en mateloos? wat is nog niet verkracht en houdt nieuwe kaalslag de wacht. wou dat ik zelf eigenhandig een woestijn kon verhinderen voor onze geliefde kinderen. Och neen, we zoeken gewoon de zon want al dat gebrom vinden we erg dom.…

Laat me leven, mateloos zonder rem en zonder wetten tracht toch niet dat te beletten anders word ik radeloos. Grauwe nachten, grauwe dagen, wat haalt mij nog uit mijn bed, waarom zou ik langer wachten nu de dooi is ingezet ?…

Mensen, dieren, huizen, boerderijen, kerken Mateloos leed en vernielde werken Met mens en macht de boel hersteld Verhalen eindeloos doorverteld Een les die niet door ieder is geleerd Als we niet uitkijken gaat het ooit weer verkeerd…

hodie natus est een mateloos verlangen groter dan ons hart ----------------------------------------------------------- Voor aantekeningen zie http://abelstaring.web-log.nl…

ik heb in het blauw van je ogen blikken gezien die nog vol fantasie spelen terwijl in je bed armen en benen zich in hun verlamdheid mateloos vervelen jij hebt geprobeerd geleidingsbanen te helen door met mentale kracht spieren te strelen zij waren decor in jouw sprookjesland altijd in stilte aanwezig helaas nooit erg bijdehand…

van de tijd, die uitmondt in een belegen zee, schep ik ongenoegen in een emmer, waaruit de bodem is geslagen en de dromen ongestraft blijven komen, in het zog van zelfgenoegzaamheid, tegen ingedekte stromen in, dein ik blind in de wals der sterren mee, verkoos mijzelf te overschatten in bescherming van het nog te komen kind, zal ik mij mateloos…

ik zag de laatste vogels vliegen in een schemering die bleef nog was er zacht gefluister maar de wind was leeg ze vlogen witte vegen tegen kwijnend hemelsblauw raakten roze kleuren voor ze doken in de nachtelijke kou het schreeuwen is gestorven met hun echo's in het niet mij rest nog slechts de stilte in een mateloos…

je hebt mij geraakt en ik ben met je mee gegaan in warme spirituele golven wij zijn uitgetreden konden in vrijheid alle dimensies kiezen die in heden voorhanden bleken samen hebben wij ons overgegeven aan de verleidelijke ultieme vrijheid van het niet gebonden zijn wij dachten even over de aarde te heersen maar leerden in mateloos…

Toch kun je de heilige koeien mateloos boeien. Met je dieprode gloed stop je de eindeloze stoet van rollende wielen der automobielen. Je hebt me beroerd, m'n zintuigen vervoerd. Ja ik geef toe 'k ben gezwicht, ...voor een verkeerslicht.…

Alweer een dag vol gemis, een wolk van verdriet om mij hangend, die vol van leegte is en mij mateloos doet verlangen. Ik kruip maar weg, nog één dag, dan ontvang ik jou heel blij, een nieuwe dag vol liefde verwacht, in tederheid bij mij.…

Als er iets is dat ik goed kan, is het de kunst van het ergeren, het irriteren, ik kan mij mateloos storen. Er is niet veel voor nodig, en soms ook helemaal niets. Ik heb nou eenmaal een opgefokt gemoed, dat nietsontziend wenkbrauwen laat fronzen, de trekken verstrakt, en pupillen vernauwt in een dodelijke blik.…

Tijd kan me mateloos vervelen Ik kan in de minuten verdwalen Tijd kan de wreedste wonden helen daar waar de beste medicijnen falen Tijd kan me eindeloos boeien, Je kunt het niet terugdraaien, Het is onmogelijk uit te roeien, Maar 't kan wel twijfel zaaien, Tijd is iets onvoorspelbaar, Soms heel snel, soms tergend traag Ze neemt iedereen…