Alle inzendingen over drijfzand

Ze werken zo hard Ze werken keihard Het zijn keien Van mannen en vrouwen, mensen Die ambtenaren Zo tegen het miljoen aan Ze zijn verwerkt in de 2e Kamer Als achtergrond Maar als je goed kijkt Dan zie je dat ze van klei zijn En nat, dat ze ook nat gaan En verpulveren in je handen Losse aarde, klei, zand: drijfzand En dat in een waterland…

wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is. de waarheid ebt weg met de getijden die de bakermat zijn gevoed door zon en maan.…

zelf was al vergrijsd al lang gearriveerd in het leven de wereld bereisd met weelde omgeven hij keek me uitnodigend aan, grote verlichtende kijkers zogen me naar zijn stralende glimlach elke beweging die hij maakte schokte mijn bestaan zonder te vragen greep ik zijn hand raakte verward in al mijn lagen zwom ik nu in verwarmd drijfzand…

ik zelf was al vergrijsd al lang gearriveerd in het leven de wereld bereisd met weelde omgeven zij keek me uitnodigend aan, grote verlichtende kijkers zogen me naar haar stralende bloesem elke beweging die zij maakte schokte mijn bestaan zonder te vragen greep ik haar hand raakte verward in al mijn lagen zwom ik nu in verwarmd drijfzand…

Wat is dat met dat drijfzand en dat beknibbelen? Zijn dat de hoge heren die zo graag de eerste plaats bezetten, en daardoor zelfs niet meer op wat fatsoen gaan letten? Ik snap de humor wel maar voel de pijn ook steken; de een wil voor de ander niet in sterrenglans verbleken...…

Wassen beelden dromen hun dromen bouwen hun luchtkastelen op het drijfzand dat hun makers in stand houden met hun waanideen en weerleggen de feiten met drogredenen die achterblijven als de vloed verdwenen is.…

ik wil deze zei de vrouw en ik dacht het gaat over de kooi naast mij want ik heb in drijfzand vastgezeten en voor dood in grachten gedreven ik heb in huizen gewoond waar ik niets te zoeken had over eenzame paadjes geslopen gesnuffeld langs kanalen gezworven over pleinen en gebalanceerd in hoge goten ik ben bespot en weggejaagd en eens heb…

Daar is hij drijfzand voor hun zware voeten, En onweerdreigen boven 't machtloos hoofd. Hij is de worm die in een vrucht gaat wroeten; En zij verderven, want zij zijn dat ooft. Hij waant zijn knoestig wezen als een hechte Boom, heersend over 't aangeplante woud.…

De zilte lucht van de wilde zee vervult mijn verstilde gedachten met zekerheid Jij bent hier het drijfzand waarin ik mij graag laat verglijden ik laat me verstrengelen Me toegewijden Het schuimkopwater bruist door mijn oren, zo ook jouw streelzachte stem de schuilduin is van ons, fluisterduinstiekem Koesterknuffelend vertoeven…

Ogen vol compassie Als ik denk aan de diepe teleurstelling toen zij zag Dat niets minder waar was Hoe ze daar stond met al haar redelijkheid In een onredelijke wereld Zonder enige houvast Niets dan drijfzand.…

Een zaadje ontkiemt in de koude donkere bodem van deze wereld of is het alleen maar onkruid dat mijn geestesoog ziet terwijl ik verder in het drijfzand wortel schiet. Tijd rijpt deze boom en zal hem ook oogsten hopelijk zullen we de vruchten ervan plukken voordat het te laat is en hij afsterft.…

vorm omdat het zelf de chaos wil bestrijden door mensen uit de chaos te bevrijden de dragers van de inherente norm die eerst op Aarde dienen te bewijzen dat ze bestand zijn tegen elke storm die daar historisch woedt; da's een enorm weerbarstig feit om boven uit te rijzen als 't pocherig verhaal van de baron die met zijn paard in het drijfzand…

Zo blijf ik uit het drijfzand. Er lopen ganzen op mijn pad, ze bijten noch ze gakken. Ze duiken spoorslags in het nat. Ik blijf gespaard van ongemakken Ik wandel van het pad af, mijn enkels in de bladen. Wat is het toch weldadig, zo in de herfst te baden.…

gemaskeerd door fictie ervaar ik de realiteit chaotisch en vertwijfeld zoekend naar houvast dolend in de kelders van mijn onbegrensde geest speur ik naar ankers voor inzicht en begrip om het drijfzand te kunnen trotseren wat mijn leven beheerst voorzichtig tastend en afwegend bepaal ik de nieuwe koers mijn vertroebelde vergezicht…

Schendingen van de rechten van het kind De onderste steen moet boven komen hoe vaak is dit al niet gezegd, beloofd: "De onderste steen moet boven komen" Maar Nederland is gebouwd op drijfzand die onderste steen, de onderste steen zakt en zakt, verder en verder weg zodat de bronnen van de oorzaken niet gevonden kunnen worden Nederland…

ik ben het pad ingeslagen waar mijn herinneringen lagen terwijl mijn voeten lopen gaat het hek verder open op dit punt in mijn leven bleven oude wonden kleven was er zo ontzettend veel pijn om dingen die niet mochten zijn dat wat ik ooit was voelt als een moeras waar ik zoek naar een hand terwijl ik zink in drijfzand hoe kan ik leren…

door de week het werk gedoe aan een bureau precies op tijd en dan nog afgeborsteld, een heer van stand vijf op zeven, tot vijf telt hij op, weegt hij af of het nog volstaat deze zinloze diendaad ja mijnheer, nee mijnheer, zonder pardon geen goedendag het weekend, iedere week aan het eind van zijn Latijn wacht gelukkig het drijfzand…

Het uur der wraak snelt naderbij Duisternis hult alles in schaduw Verstikkende mantel bedekt mij Vervult mijn wezen vol afschuw Elementen ontsteken in razernij Doodsangst beneemt ’t verstand Vergrote pupillen beperken zicht Blakerende allesvretende brand Duistere wolken ontnemen licht Gevoelens zakken in drijfzand Bliksemschichten…

Ik vul de dagen Sinds jij weg bent Met vals toneel Overal en vaak Gebruik de stiltes Als ze vallen Voor een grap En wat vermaak Doe de dingen Die ik doe Met ogenschijnlijk Speels gemak Acteer in drijfzand Speel het spel Camoufleer Dat ik diep zak Breng hommages Aan het geluk Terwijl ik zelf Vereenzaam thuis Doe geloven Dat ik…

Nu Astrid Lindgren pas is overleden, en Willem Duijs krijgt niemand meer beroemd, nu Arafat zijn opvolgers benoemt, en Duisenberg bekend maakt af te treden verzucht ik: Wat een oudje word ik toch... Maar godzijdank, Hans Wiegel is er nog!…

uitgewoed de tsunami van passie passé tijden van ebbe strekken strand tot arena voor verbaal gevecht beslecht in afweer en afkeer in ijzige kilte ontvouwt zich beklijvend besef van schrijnend gebrek aan hoop of houvast koude krassen als verstilde getuigen van de basis die ontbeert, het fondament dat mankeert draagvlak blijkt drijfzand…

Wanneer alles gezegd is steeds opnieuw die opmerking die een verleden onderuit haalt een hiaat misschien in jouw denken of een vernietigende kracht die uit jouw onderbewustzijn komt probeer er geen aandacht aan te schenken want in schemer lacht het denken zacht streelt herkenning gevoelig drijfzand in omgeving van de heimweehut wandelt…

dacht ik alles overboord te gooien mijn hart te breken en zich in haar broosheid bloot te stellen aan kneuzingen en kwetsuren sorry een leger woord is er niet dan deze loper die alle sloten opent of sluit de dooddoener moedeloos en gelaten keek ik hoe ze heupwiegend uit mijn leven stapte pas toen liet ik me wegzinken in het drijfzand…

Dan wil ik wel weer groots, meeslepend leven, Verwachtingsvol de straat, de hort op gaan, Desnoods naar onbekende diepten streven, Met beide voeten in het drijfzand staan En zonder angst aan haar mijn lichaam geven, En onbezorgd de brede poort door gaan……

Diep gezakt in borrelend bagger Verzwolgen in droesig drijfzand Drassige grond die anders wordt gekoesterd Als basis voor een hongerend liefdesleven Nu zijgt het vooruitzicht tot peilloze diepten Waar genegenheid is verbannen Naar onbereikbare vale vlakten En waar Cupido wordt verafgod als Satan Word ik eniger tijd uit deez' zompige grond…

Zwart rimpelig en onont- koombaar drijfzand. Zo machteloos, verdwaal ik in herinneringen uit de valkuil van mijn jeugd, dwingt Maartse Haas mij van een smalle rand en steekt een lemmet naar mijn ondergang. Stamelend spreek ik met doden die mij noden tot gezellig samenzijn.…

Ach, mocht ik maar al mijn verloren tijd inruilen Alles weg wat nutteloos is besteed aan trivialiteiten De minuten en zelfs seconden van zinloos huilen Het moeraszompig en drijfzandig klauwend kwijten, aan zinloos gewauwel, geneuzel en zogenaamd genot Egostrelend en dom gebrabbel, m’n eigen ik altijd vooraan De dan mij resterende jaren van kloktikkend…

houten hart gesneden en neergelegd Als vermolmde takken verwaaien mijn geheven armen in de mist Er knarsen stemmen onder oeroude stenen vandaan die woorden lichten Ik slik mijn tranen als roestige degens om niets prijs te geven Omstanders bouwen onwetend een tempel rond jouw naam Een ‘ groots gebaar ‘, een monument op het drijfzand…

De maskerade, het feest van uiterlijke schijn, die mooie schijn, die het onware verhuld, vertrouwen wekt, een ankerpunt, maar vaak slechts drijfzand blijkt te zijn.…

Zij geloofde je oprecht toen je in heimwee van de nacht vertelde dat er geen vlinders aan te pas kwamen in de liefde dat het er in het dagelijks vertrouwen op aan kwam dat je op elkaar kon bouwen geen zandkastelen op drijfzand of luchtkastelen in de ijle lucht.…