Netgedichten

netgedicht (nr. 52.751):

sorry

sorry zei ze
en haar mondhoeken plooiden neerwaarts
in een trieste glimlach
maar in haar ogen las ik geen spijt
enkel opluchting
dat het gezegd was
en dat was het

ik zweeg
want ik wist niet wat te zeggen
en hield me sterk
om toch nog indruk op haar te maken

het is haar recht, dacht ik
alles overboord te gooien
mijn hart te breken
en zich in haar broosheid
bloot te stellen aan
kneuzingen en kwetsuren

sorry
een leger woord is er niet
dan deze loper die alle sloten opent of sluit
de dooddoener

moedeloos en gelaten
keek ik hoe ze
heupwiegend
uit mijn leven stapte
pas toen liet ik me wegzinken
in het drijfzand van verdriet
en angst
voor wat onvermijdelijk komen zou