Alle inzendingen over gaaien begraven eike

De eik schudt nu al zijn bladeren met hernieuwde vitaliteit zijn aanblik verzacht. Lieve eik, ik zie dat wat je toont nu pas begrijp ik je verhaal... 'Zolang de zon zijn stralen neerstrijkt op de aarde, is er hoop voor ons allemaal.'…

in dit licht gedicht hoort men alleen de zwakke echo van gedoofde klokken lopend over grind, dat hoort bij rouwen, graaf ik het graf van vertrouwen ik kwam zag en verloor ik ga maar, stilaan, weer op mijzelf bouwen…

Laten we de strijdbijl maar begraven ook al zullen we nooit vrienden zijn graaf een gat en gooi die bijl erin de opluchting daarna is fijn 'k weet niet eens meer hoe het gekomen is want zelfs vrienden waren we niet toch vlogen we elkaar steeds in de haren en juist dat geeft toch verdriet en al zullen we nooit vrienden worden wat natuurlijk…

Begraven of cremeren is vrij duur dus deze noodsprong kan ik wel begrijpen. Alleen die vuilcontainer vind ik zwak. Waarom niet netjes in de gróene bak ?…

pas op de zomerdag is de laatste sneeuw rond zijn hart langzaam gesmolten heeft zijn ziel vrijheid gekozen uit een lichaam gedragen door het wit van talloze rozen volwassen zwart naast het speelse licht dat de kinderen dragen als hij wordt begraven pas later komen het besef en de vragen als zijn ogen en lach weer leven in hun…

ik graaf een graf voor het wegstervende woord de doorgestreepte zin een graf voor schots en scheve verlangens en de tranen met tuiten voor het gebrek aan lucide dromen aan taal en het teveel aan menselijk tekort boven het graf laten moed en hoop zich onvermoeibaar horen…

In de begingroene lente zat, Een eik zijn knoppen uit te schudden, Zijn schorsachtige begingroene schubben, Barstten tegenstaandedat, De flauwgele zon gloeide evenmin, Ver onder haar stand te branden, Haar flauwgele oostelijke standen, Plantte hitte desalniettemin, De eik dronk zijn water gestaag, De zon kreeg een heldere kleur, Zo brachtten…

veel warme schapen twee vriendelijke honden gerijpte stilte onder een oeroude eik de kroon in winternevels…

Vreemdeling Kerkgalm Vr. Wie luistren om de vraag eens vreemdelings te horen? K. Oren. Vr. Wie stopt ‘s Lands Voorspraak hier de mond met deze steen? K. Eén. Vr. Mauritius? Wat kon de Landvoogd dus verstoren? K. Toren. Vr. Zo heeft hij om verraad hem ‘t leven afgesneên? K. Neen. Vr. Was ‘t om de vrijheid dan met kracht…

Ik ben niet begraven maar gecremeerd.…

Allochtoon Niet meer Voor altijd verzwegen Wordt nooit nog gezegd Begraven…

stopt ze alle poppen in bed een reusachtige eik haar kleurrijke schaduwen laten soms het licht door andere zijn ondoordringbaar of met een knik…

Hoewel de aarde mij bedekt is er geen graf dat mij kan begraven Ik ben vrijheid En er is geen graf dat mij kan begraven Ik ben liefde in de meest pure vorm Geen graf kan mij begraven Ik ben leven over de dood heen. Ik ben het leven zelf. Voor mij is er geen graf. Ik breng je thuis. Ik kom je tegemoet.…

De vale ouwe ziet met lede ogen hoe tak en wortel van een halfdode eik in haagse kringen naar de knoppen gaan…

men hield mij voor een standvastige eik zo'n onschendbare koning der bomen toch mijn hele leven heb ik over de flexibiliteit van een rietstengel liggen dromen…

Arme oude eik geveld door de storm brak als een lucifer.…

Nee niet bedolven of begraven in het zand voor de oogst geplant…

Het neer strijken van de raven Een leven voorbij Geleefd naar de maatstaven Letters geslagen in klei Verlost en vrij Het tellen van de dagen Over gebleven vragen Zie de gedachten waarin ik voorbij schrij Achtergelaten Achtervolgd Stemmig als verlaten straten Door gevogelte gevolgd, samen met de dood begraven…

Weer een bekende winterzwijgend begeleid. Rust nu in vrede.…

gefluisterd dat ik van hem hou nog één keer heb ik omgekeken en kreeg het warm en koud We hebben samen met elkaar gezongen; Heer ik wil Uw liefde loven al begrijpt mijn ziel U niet zalig hij die durft geloven ook wanneer het oog niet ziet In de aarde rust nu zijn lichaam zijn ziel voor eeuwig bij de Heer de dag dat wij mijn broer hebben begraven…

Dat beeld zal bij mij blijven we stonden hand in hand er wordt een schat begraven in het koude stille zand.…

te snel en als altoos ontmoet een mens de dood die zet het sein op rood breekt alle botten broos het eindelijk gelaat dat schedelt scherp en strak de levenswil nog zwak bij laatste ademstaat onzichtbaar voor de rest begint finaal de reis bij't snijden van de zeis wordt doodman’s dorst gelest wat achter blijft is leed soms ironie in…

ik heb de winter begraven spade voor spade heb ik haar toegedekt en op de oude, koude laag zal de iris in warmte bloeien blauw als een lentelucht waarin de vogel weer haar vleugels strekt en wiegt vliegt naar een stek de vertrouwde plek waar ontluikende knopjes zich vormen tot een bladerdek door de verste verte beieren vertrouwde…

uitgestrekte kale vlakten waar dood over ligt uitgesmeerd omringd door een bomenrij die stille getuigen zijn maar voor altijd zwijgen zal…

Je hebt een boek begraven onder sneeuw bedankt een overleden vriend: Het hoofdstuk over liefde bestaat slechts in wind die waait en aait: Een droom voorbij de witte wereld verandert jouw ratio in dat van een kind je roept en schreeuwt: Een eeuw nabij je schrijft en blijft ook zonder vriend je voelt en streelt: Jouw meeuw en…

Twintig treden, vijf voet loop ik af, het duister in van begraven geheimen aan de rand van de oase Twintig treden, vijf voet loop ik in de opgraving naast de ondiepe greppel die ooit vijver was Ontdekt vanuit de hemel vaag aangestipt in het zand door afwijkende meetwaarden van de ondergrond Het licht weer in waar een man op de wortels…

Een kist vol munten, ontelbaar teveel om er iets mee te doen We gooien ze netjes weg door ze voor later te bewaren op een veilige plek, begraven onder de es midden in onze stad We hebben genoeg aan het vee de pannen en de vrouwen die we buitmaken over de grens De mannen ruilen we voor sieraden en zilver dan zijn we van hen af zonder…

De eik staat eenzaam, hoog en slank, in bladertooi, op het heideveld: beeld van een groene druipkaars, trillend, luchtig, vrij levend.…

Gespreide Vleugels Half begraven in het zand Monument van eer…

de sleutel naar mijn hart ligt diep begraven onder de littekens van de liefde…