Alle inzendingen over krop/bnn

Op een zondagmiddag zag ik de herfst komen aarzelend kroop het geel in het groen van de bomen het leven klonk gedempt met de wolken laag voor het eerst na maanden was de verte vaag een moment van stilte zomaar in een laan ik kon het zien en horen de herfst kwam eraan…

en ineens was ze daar tussen de nevel door kroop ze tevoorschijn we hadden haar gezocht zagen al wat bleek bij de gedachte dat ze vermist zou zijn oogverblindend viel ze met een dartele duik dwars door het raam scheen haar licht over de leemte en drapeerde zich uitgelaten in onze armen stralender dan ooit…

De winterjasmijn kroop beloftevol omhoog het wordt een bloeier de rododendron al vol knoppen lacht in zijn vuistje het wordt niet saai dit jaar er roert wat in mijn tuintje ik speur het er komt een taaie winter het is middagtijd nu spieden naar een stekje om te toeven en te proeven wat dacht je van een coq au vin…

Met ingehouden adem kropen we door het oog van de naald Alles onder de hemel hulde zich in stilte de aarde onderging het rillen De wereld werd wit verpakte zich in een lock down de seismische ruis nam af De grond onder onze voeten alles wat is werd stiller stil stil…

’s Avonds kroop het licht van de vuurtoren over mijn slaapkamermuur. God zoekt mij dacht ik dan. Hij kijkt of ik wel in mijn bed lig. God was de politieman en de vuurtoren zijn zaklamp. Ik heb me nooit meer kunnen verbergen.…

(Hemelwerk) Mijn wil leek gebroken Voor even Soms lang Al jaren weer werk ik Met soms nog Die hang Die lust De waarheid van Boven Die heldere ogen Zij spraken en Zeiden: 'jij hebt het Gehaald' Terwijl ik toen kroop Door het oog Van de naald * Uit: 'Het oog' van Vladimir Nabokov…

Vanochtend werd ik wakker met een zeekoe die vol pret haar zwarte valse wimpers met een grijns had opgezet Ze kroop wat op mijn kussen toen ik niet had opgelet en dronk mijn laatste biertje met vier boeren tot en met Ik schreeuwde -je bent dronken !…

naarmate de nacht vorderde spraken twinkelogen boekdelen bleek jouw glimlach even onuitwisbaar als de mijne kroop je ongezien dichter vond zo de weg naar dat plekje waar over het bestaan er van nog werd getwijfeld scheen een zacht licht op al het nieuwe dat ik met beide armen omarm en lief zal hebben…

Je bent niet meer hier iedere nacht bezoek je mij in mijn dromen dan leef je weer, intens als altijd je was zo’n mens je leverde nooit halfwerk het ging je goed af en zo ook in mijn nacht ik voel je teder en zacht je kroop in mijn bloed maar je werd niet oud en toch voelt het goed ik zou je niet gemist willen hebben nee, voor geen…

Mijn handen beven, een krop in mijn keel Ik heb je nodig zin om me neer te leggen. ‘k Sluit mijn ogen, mijn gedachten rusten op tafel. Mijn hand wil niet meer, niet meer bewegen weigert, weigert te spreken. ‘k Ga er niet tegen in, ik wil het ook niet meer.…

Toch faalden de fundamenten onder het kasteel, de muren begaven het en er moest nog dieper gegraven worden om de boel te herstellen, terwijl verbittering in de harten van de tortelduiven kroop, weer opnieuw beginnen, ze hadden er de puf niet toe, liever kropen ze voor lange tijd in een warm hemelbed dan nog meer te worden uiteen geschud.…

in het prille lentegroen en felle gele velden lagen jij en ik als naakten voor de schilder poserend voor elkaar onder de blauwe hemel met wolken, als maar wilder verzopen in het geel en groen tijdloos ons verlangen kroop de tijd door ons bestaan totdat de lucht nu rood behangen ons weer naar huis deed gaan…

ik dweil mijn geheugen met een sopje amnesie schrob de herinnering weg in de tijd ik hoop dat het water de sporen zal wissen die jij achterliet maar mij nog verwijt ik schoon mijn gedachten van loze beloften krop de frustratie niet langer op ik leeg de emmer vol onzuiver verleden dat langer dan goed is de put heeft verstopt…

De wil was er,gezocht heb ik op plekken waar nooit iemand is gegaan waar hart en ziel zich kruisen in de aarde van het bestaan kroop door de holtes van mijn wezen zwom in het diepste van mijn ziel klom over honderde illusies waar ik duizend malen viel heb daar mijn weg gevonden aan het puntje van mijn tak vast moest ik mij houden…

Het ging onverwacht goed, ze lachte veel, een hand kroop langzaam door het gras, het mes leek vergeten - Ik begroef mijn gezicht in haar helblonde haar, dat geurde naar warme tarwe. Transparant als een ader lag ze in mijn armen. ----------------------- uit: 'Toendra', 2006.…

de mantel van de liefde vertoonde flinke gaten van onmacht overnacht de kilte kroop op koude knieën binnen voelde dat het winter was het schamel kleed trok ieder naar zich toe liet weinig stof nog voor de ander pas toen de waarheid binnen sloop niets om nog te bedekken restte de waakvlam die nog brandde…

met koude vingers kneep kille mist het leven uit de dag wolkte langzaam omsluitend hield met valse intimiteit de herkenbaarheid buiten alleen op een eiland zonder zicht en geluid kroop beklemming van binnenuit eindelijk in opluchting thuis de angst is voorbij en geeft in dwalen de wildste verhalen…

jij hebt de wereld zien vluchten uit angst voor besmette luchten koos voor een veilig thuis beheersbaar geen entree enkel op media way toch kroop het alleen zijn vaak op ze belden toch knelde die strop er is wat vrijheid maar ze pakken te veel maken jou bang om met vaart te leven is dat alles wel waard…

hoe de dood geruisloos in je lichaam kroop werd zacht belicht in je witte huid en broze gezicht hoe je oude ziel als milde gloed vervloog blijft zichtbaar in een lege stoel en stille traan waar een geliefde sonate jou vaak kon bekoren de tijd weer stilaan verder tikt…

de kalender was al vele jaren niet afgestoft vergeling sloeg toe, niet alleen op het behang op het raam tikte de tijd, een te lange tak die had weten te ontsnappen probeerde het steeds opnieuw uiteindelijk opende ze de ramen waardoor de zon haar ten dans vroeg stilletjes kroop de prille lente naar binnen…

Uit mijn dalletje, kroop ik toch weer Een kuikentje, een konijntje, Liefde, keer op keer. Het leven is te kort om klein te zijn Een fijn melodietje tovert vreugde in mijn brein.…

En krop ik het maar op. Ik weet het….. Daar los ik niets mee op.…

jou zo nodig had kon je er niet voor me zijn wachtend op jouw schouder zat ik alleen met de diepe pijn Waarom liet je mij toen alleen juist op dat moeilijke moment smachtend naar jouw aandacht mijn hart zwaar uit haar isolement Met hoop bleef ik op je wachten ik had behoefte aan jouw hulp je liet mij over aan mijn eenzame lot en ik kroop…

Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeen kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

Ik kroop onder steeds meer dekens. De kachel loeide. De warmste van ons tweeën kon mij niet meer verhitten. Ik rilde en huiverde alsof ik oog in oog stond met de dood. Wat ook zo was. De dood en ik stonden op een dijk.…

diep en pijnlijk nam het geweld bezit van je het kroop onder je huid een ijzige stormwind was het die je oppakte om je dan weer neer te smijten de rode draad van je brieven sliepen op zolder verborgen in een bleekblauwe kist omzichtig stofte zij je zieleroerselen af woord voor woord spelde ze wat je schreef na honderd…

Het was een schot in de roos Als doelwit mijn hart Toch sta ik hier met twee voeten vast aan de grond De bloem der jeugd is nog niet gepasseerd Oorverdovende stilte kroop langzaam binnen in mijn oor Mijn onschuldigheid was weggenomen Schaamte was een woord die in jouw woordenboek niet te vinden was Jouw vingertoppen hebben hun verhaal achtergelaten…

stekeblind zoek ik mijn weg door de koude geluiden van een nieuwe morgen in mijn keel houden vogels de kop diep in mijn krop verborgen - de winter duurt mij lang - mijn benenspel kan nog niet bekoren zwarte prins, met je hart als een bittere olijf, ik zie je trots en schrijf gespannen, wijdbeens.…

Die ijselijke doodskreet vliegt ons naar de krop. Al wie er kozen voor de zee, voor het ruime sop, Die redt ons van de ondergang, de Beerenburg is op. Gestrand zijn op de bodem van dat Friese bocht Bij windstil weer nog gaat tekeer de laatste ademtocht.…

Een duif kamt zijn gevulde krop. Bellen zwellen aan de hop. Corpulente wolken wegen Eén voor één hun druppels regen. Ik woog woorden toen wij zwegen. Regenwolk, van regen zwaar Spaar uw regendruppels niet. Regen, regen, regen maar. Regen tranen van verdriet.…