Alle inzendingen over melancholische gedac

Mijn hospita speelt met statie De lieve ‘Lorelei’, - Zij zingt er zo melancholisch bij - Toch goed van intonatie. Mijn hospita wil mij verleiden - Nou weet ik het potdorie! - Verduiveld, dat ik dat nou pas zie! Verbeel je eens – wij beiden -?…

Het woord vader zit in de klank van oude hobo's die melancholisch het gejaag der harpen doet verstenen het zit in het geluid van brekend glas dat met koele gratie de sintels in de as tot glinsteren dwingt en na de stilte en de storm breekt het door de wolken, soms als een schitterend conclaaf van open en gesloten lettergrepen statig…

Ik zag de mediapriester Antoine Bodar laatst hip doen over depressie, in een uitzending van KRO's 'Kruispunt', waarbij hij melancholisch door zijn Amsterdamse huis vol boeken zweefde. Hij vertelde vol melodrama hoe hij als jongeling ooit een grote hoeveelheid slaappillen had geslikt, maar God hield hem godzijdank hier.…

dwarrelend acaciablad, zodat mijn gemoed onwillekeurig werd meegesleurd in neerwaartse spiralen, waardoor het gezichtsveld voor mijn aardsdonkere reebokbruine ogen opwelde in een welhaast ondoordringbare sluier van loodgrijze mist, als gevolg waarvan mijn beide bloedkoraalrood geverfde volle lippen zich tergend langzaam vormden tot een melancholisch…

Als woorden als flamingo's of als ooievaren vlogen met machtig majesteitelijke trage vleugelslag en voor verbaasd verraste oogpupillen langsbewogen in V-formatie dan uit 't zicht verdwenen als de dag die lijkt te smelten met de rood-paars-gouden zonnekogel zoals wij ons het sterven denken van de mensenziel: nog even melancholisch wachtend met…

Tante Lien kon het Nederlands-Indie Zo melancholisch bezingen in haar 'Den Haag, Den Haag, weduwe van Voorbije Indische zegeningen.'…

is het een rusteloos verlangen dat naar mijn aard musiceert in melancholische gezangen? ik probeer het in alles te ontdekken in gedachten, in verwachten, soms in strijdig verachten, in jou en jou ja, soms in het manisch opwekken van een uitdagende beeltenis alles gericht op dat wat ontbreekt hardvochtig te verzachten…

een queeste met flonkerend floret naar het schimmenrijk waar engelen geduldig offers roosteren boven zachte vuren een reis naar hoge hemelse vlakten van euforie en wanhoop tegelijk hoekige stormgoden gewapend met kokers vol rechtlijnige pijlen doemen in bruin-grijze tinten op waar is boven wat onder en opzij verre melancholische klankdichten…

Melancholische smartende klanken Onduidelijk gezang van een zwarte man Iemand laat een mondharmonica janken Uithalend kreunend, spontane jam De blues klinkt galmend in de straat Leed doordrenkt met een hete traan Ergens valt een ritmisch geluid in de maat, Handen die op een houten kistje slaan Meer en meer mensen komen kijken Zachtjes meezingend…

De klok bij het Indisch Monument in Den Haag, die met zijn slepende melancholische bronzen klanken compassie zal uiten voor alle Nederlandse burgers en militairen, die tijdens de Japanse bezetting in Nederlands-Indië gedurende de jaren 1941-1945 zijn gevallen in de strijd; omkwamen in de kampen; of van uitputting stierven bij de verrichting…

Bij nacht wanneer er niemand getuige is op het onvolprezen groene kerkhof van de eigentijdse melancholische narcist waar bomen simpel bomen zijn is de echo in haar oren te horen nymfomane van het woordgebied met beide voeten op de grond geworteld in het ruwe heden buigen de ontbladerde takken voor woedende wind, weerbarstige regen breken…

Melancholisch was hij opgestegen,de cockpit benauwde hem, aan de aarde heeft het niet gelegen, aan de mensen wel. Zijn draaglast werd te groot en de wereld was nog steeds hetzelfde, zijn schrijven was dus werkelijk een vlucht en niet de metamorfose die hij wenste. Mensen bleven mensen, onvolmaakt, prozaïsch en dodelijk.…

Na het spel komt het echte werken; met de melancholische kenmerken, dat er een verlangen rest aan een kinderspel uit een voorbij verleden. In de volwassenheid lijkt de ziel te huizen van dat 'zijn', was ik ooit. Een ziel die het hadden heeft moeten kluizen, en in zijn verlangen wordt beknot en gekooid.…

Zo mooi kan de herfst zijn, ik heb de schoonheid in haar ogen gezien die ook nog eens de andere seizoenen het hazenpad laat kiezen Een melancholische blik, verdrink nog even in open hemel van koel grijs en blauw- tinten waar ze een ieder zal verrassen met een frisse wind die zij met vinger heeft bijgevoegd.…

met haar stok het snarenquartet dat zich tussen hals en staart uitstrekt is zij op zoek als begaafde ziel in een voortdurende ontdekkingsreis naar innige afstemming met haar gezel die zij haast omarmt, met genegenheid blijkt wel als ik de ogen sluit en luister naar Bruchs Kol Nidrei een lied dat slechts voor even in de melancholische…

als hun jong nestje in één nacht wordt geroofd in de jasmijn klinkt s’ avonds ‘n melancholisch lied maar de nieuwe lentemorgen lokt weer en beloofd en zelfs in het schemeruur gaat de merel zingen hij zoekt al vroeg door het duister naar het licht ook ons bedroefd hart zou zingend moeten winnen dan klinkt door iedere beproeving: Zijn eeuwig…

Ik herinner mij woorden van jou van mij, wat we zeiden. Maar leiden nu ons eigen leven. De avondschemering boven de tuin en het huis waar ik een gedicht lees van M.Vasalis, schoonheid en verval... Even een traan, het regent en ik kijk naar het natte gras. Alles wat zuiver was, de grond, de aarde, jouw ogen en je haren. Wat er is, is een…

Ik voel je hart, te laat het melancholisch drama moeras, slaat modder tranen van onbreekbare ruiten doorstromen.. zijn zo waardevol..zo overvol met liefdevolle bloemen. Alles zou ik doen en geven.. voor liefde als lijkt het glas de scherven niet te geloven, mijn stille wandeltocht doet elke glimlach doven.…

Het vuur van de lente Doorstroomt ook de boezem Van 't jeugdige meisje, Vertedert haar harte; Hoe zuchtend, hoe peinzend, Hoe zacht melancholisch Gevoelt zij de vreugde Der juichende schepping; En juicht toch niet mee. Ik, vrolijke lente!…