Alle inzendingen over moeders lijken soms

langzaam loopt ze naderbij los van moeder krijg klei boordjes een plastic mesje erbij ‘wil oom een koekje maken’ vraagt ze zacht ik heb kus, neus ster en mondkoekjes gemaakt haar neus en mondje en ze stond voor me ‘het moet lijken’ zei ik ze lacht zo ook haar koekjes.…

haar kinderen gaan altijd voor ze geeft en geeft, zonder enig moeite haar liefde is ongeremd soms is ze overdreven in overdaad en zorgen een moeder kent geen grenzen zelfs niet als ze sterven moet een moeder heeft oneindig lief een moeder is gewoon een vrouw die ook het leven leert en daarin haar best doet een moeder is trots…

Treintjes rijden af en aan door de kamer heen en weer moeder wordt er soms dol van maar vader heeft plezier…

soms hoor je mijn woorden spreken en voel je het verleden jouw kompas ligt dan onder een zwarte deken mijn ogen en lippen lijken dan alleen te getuigen van geweld, zonder rede…

voor een grijze achtergrond lijken kleuren voller mensen mooier maar ook drukker en we willen wel zo zijn maar niet echter dat en alleen soms willen we zijn net als om ons heen…

Dit stukje paradijs dat aarde heet een wereldorp voor iedereen die ademt waar God de touwtjes stevig in handen heeft gegeven aan mensen die lijken op hem maar soms ook duivels zijn gebleken…

Er lijken soms geen grenzen te zijn, toch het gevoel van opgesloten in iets klein. Hij doet en zegt Zij zegt en voelt Hij smacht naar meer .. Maar niet genoeg voor haar Zij wil alles, waarschijnlijk te veel ...…

Soms zie ik iets van herkenning, dan klaart ze even op maar dat is even....dan is het op. Daar zit mijn moeder zoals gisteren, zoals elke dag in die andere wereld waarin ze alles mag....…

Maar soms is ieder denken mij teveel, mijn pen ligt doelloos op het blanco blad, de dingen lijken van hun zin ontdaan. De nieuwe rol die ik hen toebedeel is die van nutteloze boel omdat geen druppel inkt hen linkt aan mijn bestaan. (Het winnend gedicht van de Cultura sonnettenwedstrijd n.a.v. Gedichtendag 2008)…

Soms loop ik zonder doel rond in rondjes die vierkanten lijken Ik ga nergens naartoe geen plaats om heen te gaan weet enkel waar ik vandaan kom Of is ook dat "onderweg" geweest?…

Vervlogen lijken ze dichtbij maar toch ver weg Laten soms als kleine gunst fracties los uit hun archieven De rusteloze zoeker koestert ze als schatten in het kleine museum der herinneringen…

Gij kunt de vriend uws vaders worden; Van moeder blijft gij 't kínd altijd; En zorg, die laf zou zijn van and'ren, Is lief, als moeder ze aan u wijdt. 'k Denk aan mijn moeder, trouw in d'arbeid Van vader èn van moeder saâm , - Zo goed, zo hart'lijk , - - o! mijn denken Wordt danken, en 'k omkrans haar naam. Ja!…

Ja, echt, moeders zijn als engeltjes. En ook al gaat het soms niet goed en geloven ze dat die bengeltjes niet weten hoe het moet. Geef ze grenzeloos waardering, want moeders dat zijn engeltjes in training.…

toch nog uitkwam - De sommen die zich Nu dagelijks aan mijn Aangezicht openbaren Lijken onoplosbaar, Lijken op te gaan In de mist die nu Mijn leven heet…

Hoe kan ik door rakend onhandelbare zaken heen kijken als ik door zicht op ze de andere kant niet doorgrond; het is al moeilijk zat en met jou te gaan over lijken, wezenlijk te verstaan dat de mens eens rechtop stond.…

in de mars der lijken voert grauwheid de toon het dof gekletter der botten kent geen verschil tussen armen en rijken op muziek van de stilte waggelt men voort door de donkere steeg van de ijzige kilte her en der sluiten kornuiten zich aan om het peloton te versterken met wezenloze botten zo gaat men voort donkere gaten tegemoet…

waarom maak jij voortdurend cirkels in los zand het begin noch het eind worden blootgelegd laat zinnen zwijgen liefde had nooit klanken nodig of fluisteren die paar korrels nog een laatste letter ?…

Hij wacht op haar iedere morgen weer wanneer de zon opkomt schudt hij zijn veren en raakt haar even aan minzaam knikt hij naar het grauwe ganzenpaar dat nieuwsgierig waggelend iets dichterbij komt en de witte reiger strekt statig haar nek maar zwijgt in de lucht wordt al klapwiekend gebeden voor het laatste avondmaal…

Mijn stem verwaait in dove oren van een feodaal gezicht jonkvrouw in ivoren toren neerbuigend naar het volk gericht geen liefdesluit zal haar bereiken in de kilte van kantelen hartenvrouw gaat over lijken om gepeupel te bespelen smeer haar in met pek en veren geen laken het ontsnappen waard wil haar laatste vloek bezweren vanuit de schede…

morgen weer werd gezocht naar ogen zonder spijlen wind rook naar de kamer en een enkel wisseldeken nog immer waait hij over nachten en jaren heen met schimmen, zo dichtbij als gister aldoor slijpen zij dromen in halfzijdigen wrijven tussen hart en steen eens als de adem zich vernedert zal wellicht bevrijding komen de kinderen, soms…

Na de zon, komt altijd weer regen, na de regen komt meestal de zon, maar het lijkt als of met zijn allen alleen de regen maar zien vallen! Want geen mens zul je vandaag horen dat de zon schijnt.…

Ogenschijnlijk heeft het ene niets te maken met het ander. Ogenschijnlijk schuilt er voordeel in een vaste baan. Ogenschijnlijk zal er nog een heleboel verand'ren. Ogenschijnlijk staan de sterren hier niet zo ver vandaan. ----------------------------------------- uit: 'Vrijwel alle gedichten', 2004.…

Soms zijn… woorden niet wat ze lijken en missen ze elk doel Soms zijn woorden……. voor eeuwig vastgelegd Soms wordt er met weinig woorden…… veel gezegd Soms kunnen woorden… ontroeren en maken emotioneel Soms zijn er weinig woorden …en dan weer veel Soms zijn het woorden… in een opwelling…. ze schaden je ziel Soms zijn het woorden………waar je over…

Als ik toch eens vaker los kon laten en mijn blik kon richten op de hiaten van het leven die soms zo zinloos lijken Juist in die lege momenten die mijn leven nog maar zo zelden kent en die ik ook te vaak ontwijk, Het is die zoete leegte die me uiteindelijk beweegt in richtingen die ik nog niet ken En die me zien laat dat, met soms even…

Maar soms denk ik, ik wil geen sterretje, die zijn er al genoeg, ik zou zo graag mijn Moeder zien gewoon hier beneden op de grond en haar willen vragen wat of ze van haar dochter vond? Maar ja, mijn moeder is een sterretje, daar heel hoog aan de lucht. Ik kan haar niets meer vragen..…

ik lijk op jou volgens de moeder niet bedoeld als compliment is maar ten dele waar, jij had talent…

Moeder zijn is soms best zwaar je hebt een hoop te dragen, kinderen zijn lekker onbezorgd en kunnen veel van je vragen. Toch is het ook heel waardevol om moeder te mogen zijn, je krijgt er zoveel voor terug en dat is heel erg fijn.…

Vogels vliegen door de late avondzon Ze lijken mij te bedriegen ik bedacht dat het niet kon Want ik ben niet meer hier ben weg van iedereen Ik had nooit plezier wist niet waarheen Nu heb ik er spijt van dat ik niet meer leef Want wat ik nu niet meer zeggen kan is hoeveel ik om mijn moeder geef Vroeger kon ik het nog niet echt weten…

soms vloog er een vlinder in onze tuin moeder vertelde mij dat het mijn oma was zij soms naar mij kwam kijken het heeft jaren geduurd voordat ik begreep dat oma's geen vlinders werden en dood betekende dat je nooit meer terugkwam…

daar zit ze vanuit een boom behaaglijk vredig te koeren zo moederlijk bedeesd uit een ooghoek met een glimlach naar mij te loeren en laat alles z’n gang maar gaan ach die vogel met z’n bezorgd behoedzaam afgewogen gedrag zo niet bijzonder en een wonder dat ze me soms even doet denken aan mijn moeder die ons ook zo van een afstandje…