Alle inzendingen over niet wanhopen

Een treinstel vol goede moed, in de wanhoop der reislust, sieren glazen kasten mijn plafond. Ik lach bijna hardop, maar vergeten doe ik niet.…

Maar tot de wanhoop van mijn wrede doodstrijd, Laat mij het lied, het lyrisch lied. ----------------------------------- uit: Kwatrijnen (1919)…

stop de stilte in een klinkend woord dat men zachtjes zingend in de verten hoort uit de lage luchten van een stil verdriet dat veel verder dan de wanhoop ziet…

Als twijfel je wanhopig maakt omdat geloven niet meer gaat en waar je ook gaat op zoek geen stem van God die je roept hoe kan Hij een mens zo verlaten dat zelfs de afgrond gaat gapen en als je er ongemerkt inglijdt en Zijn hand je niet vastgrijpt en de nacht je volledig toedekt Zijn stem je ’s morgens niet wekt -zal Hij dan toch ergens staan…

Zoveel mensen Om mij heen Ik zie je niet En word wanhopig Langzaam kruipt de tijd Voorbij Ik voel me bedrogen Maar dan Voel ik een warme hand Op mijn arm Ik draai mij om En glimlach, Je bent toch gekomen…

met de ogen dicht zonder een vleugje licht drijft ze mee op hoge golven als een kale tak van de boom waarvan de wortels afgesneden zijn in wanhoop en pijn en wereldse schijn de eerste willen zijn…

Waar ter wereld zijn mijn kindren Waar, oh waar, ik vind ze niet meegenomen door hun vader Wanhopig ben ik van verdriet Deze woorden sprak ik vroeger vijfentwintig jaar gelee 'k was mijn kinderen verloren Hun vader nam ze zomaar mee...…

Zie het leven dat je schonk, maar niet kon leiden Vervliegt uit je wanhopige koestering Hoop slaat stuk op muren Je hebt zelf gebouwd…

Maar toch, ik kom je zo vaak tegen in mijn dromen waarin je angstig, wanhopig, bent aangekomen; tot aan mijn deur. Ik voel zo je angst ik voel je wanhoop.. telkens weer in mijn dromen waarin jij, indringend diep tot mij kan komen.…

donker smaakt een beetje koud - fris – maar aangenaam donker smaakt een beetje wanhoop - pijn – maar vol gevoel donker is alleen een gedachte…

Verdrongen door tijd, door wanhoop beschaamd. Een liefde geleid, door wegen gebaand. Na eeuwen volbracht, tot treurnis' zijn spijt. Gemoedeloos verwacht, maar omarmend bevrijd.…

Bij het oplossen Van de puzzel In de Volkskrant, Woensdagmorgen Bij het ontbijt, Kostte het moeite En een vleugje wanhoop Om bij 38 verticaal Paradijs, 5 letters, Mekka in te vullen.…

het leven vertrouwd en o zo vreemd nauwgezet en wanhopig laten we de tekorten toe het leven is een schitterend ongeluk eer de vrijheid dit, hier, dat is wat telt…

naar beneden nu kan ik er zelf niet mee omgaan en verlang naar alles wat wij deden Ik wil de zon weer voor jou oplaten jou omringen met nieuw vertrouwen desnoods dagenlang met jou praten om alle kreukels terug te vouwen Op mijn knieën is nog niet genoeg jij betekent veel meer voor mij nog zoveel leven voor de boeg maar zonder jou komt wanhoop…

in de moraal van haar wanhoop ligt het gevaar van zelfbeklag, ze zwoegt in stilstaand water, zonder zelfreflectie, zonder antwoorden!…

mij uitgewoond beroofd leeggehaald op de vensterbank hipte een roodborstje de zon die ondergaat de maan die het overneemt een doodlopende straat een lied gezongen zonder woorden jij kwam zomaar mijn leven binnenwandelen voordat ik aan je kon wennen je kon begrijpen was je al weer weg ik bid de hemel kapot door een mist van wanhoop…

Hoop en wanhoop doven in de schemering. Mijn ogen gaan nu zachtjes dicht, mijn blik naar de hemel gericht.…

Ik wanhopige, ben van mijn geweten beroofd. Een ziel die vreemd gaat terwijl hij eeuwig trouw heeft beloofd.…

Wanhopig....deur op slot De sleutel zoek Help dan toch! Laat mij eruit! Zie me dan, ik ben er nog. Zie me dan, ik leef nog ECHT! Laat me leven En maak me vrij....…

Congo: duizenden mensen door rebellen verdreven verzwakte lichamen, klampend aan het leven op haar rug voelde zij het ondervoede lijfje beven toen werd het stil; de wanhoop is gebleven!…

Hij laat het niet zien maar stiekem kijkt hij naar haar Hij begraaft zijn gevoelens maar stiekem houdt hij van haar Zijn omgeving weet niks van hem en hij weet niks van haar Wanhopig verlangt hij naar haar en zo doodt hij de tijd...…

Duisternis vervlochten met wanhoop en met pijn wie hoort en voelt het niet? Duisternis geroepen tot licht en vreugdelied wie wil en droomt dit niet?…

een laatst bericht verschrikte ogen in een wit gezicht toch schrijven letters door in zinnen vol wanhopige gevoelens maar het uitroepteken blijft nog steeds in dikke mist…

als dief in de nacht bestormt water slapend land steelt mensen uit hun leven oevers verdwijnen rivieren vechten zich vrij de wanhoop golft ver…

volle treinen met het duister voor ogen in stille lijdzaamheid voortbewegend in wanhoop bad men trein sta stil.. sta stil.... sta stil…..…

helaas, nog steeds hard nodig: vaccinaties corona trekt het gruwelijkste spoor en toch gaan extremisten alsmaar door ontwijk dus alle antivaccinazis het narrenfeest der ongevaccineerden brengt menigeen tot wanhoop, ook geleerden…

en een sjekkie in mijn mond ik heb altijd wat maar ben vrolijk en creatief 't is jammer dat ik zo nadenk maar vandaag gaat iets dichten zeker lukken een liedje van wanhoop en ongemak verander ik op mijn dooie gemak sterke koffie hè!…

De stilte heeft kleuren die herinneren waar we aan denken als de stemmen en woorden van gisteren niet meer horen bij elke echo van wanhoop en alleen de angst voor het leven een verandering belooft…

De maan is een lijk En ligt wit en bloot Onder een laken op het zwarte Plastic van het rijdend bed Ik snijd in de nacht Mijn metalen scalpel zoekt Wanhopig naar het warme ochtendrood…

De mens leeft levenloos Rond zich heen Versterkt gevoel van onlust Verraad en tevens Wanhoop van verdriet Op 't leven dat hij verliet Achterlatend 't verschiet…