Alle inzendingen over onder de gordijnen d

er zijn erbij die vleselijke geneugten des avonds ondergaan ik niet, ik betreur in stilte het klimmen van de maan is er immers niet een dag verdwenen een dag die zoveel brengen kon warmte en liefde onder een ware vrienden-zon ik verzucht en schuif de gordijnen dicht wend mij af van het kille maanlicht…

liep richting het raam en vond er mijn grote gordijn van al de hinder Na veel passievol gescheurd te hebben keek ik verlegen de kamer door die na jaren weer licht te verduren kreeg Niets van wat ik dacht was daar het kraakte gevaarlijk het was leeg…

‘t Gordijntje wordt daarboven Van ’t venster weggeschoven, En door de heldre ruit Blinkt Miekes hoofdje uit. Ze heeft me in ’t oog gekregen, En lacht en knikt me tegen… Zo slaat dan op den duur Toch eens het liefdesuur! Maar neen! Mij geldt haar blikje, Haar lachje noch haar knikje! Ginds kuiert hare nicht… Ach! doe ’t gordijntje…

Het leven met konijn in het gordijn. Compagnie 'Het vergulde gat' had een zootje zotte kopen in de aanbieding. Het kon niet op! 'Konijnbruine gordijnen' gratuit en voor niets. Het zwangere konijn kreeg je er bovenop.…

‘k ben van je schilderij gaan houden, ‘t was al te koop maar ‘k wil het niet meer kwijt die uitgestrekte armen in het donkergroene, de wachter naast het bed die bij haar schreit het Licht door t wit gordijn dat nodigt: daar ginder zal het altijd zomer zijn jouw schilderij, een groot mysterie, het maakt iets binnenin mij onweerstaanbaar…

Hij gaat zitten in het schamel kot en zodra het eerste licht het beslagen raam in veegt beginnen zijn ogen te bewegen als gordijnen soms doen in spionagefilms. ------------------------------------------- uit: Karavanserai, Nieuw Amsterdam 2008…

Habemus een papa paus Guarda die gordijnen guarda! Buona sera sera buona Signorina e fratelli Papa praat van buona sera Witte jurken en de klere Veni vidi bona sera En ook nog Een naaimasjien Voor de klere Papa paus habemus past Uit papa’s grote klerekast Tutti colere En een jas…

Ik ontsteek de kaarsen en sluit de gordijnen de winteravond komt stilaan weer in zicht ik neem mijn laptop en begin te schrijven binnen in mij daar brandt reeds helder licht ik weet niet waar het vandaan is gekomen en waarom het nu plots in mij wonen wil het spreekt en straalt liefde uit naar boven en maakt alles om mij heen sereen en stil…

Zware metersdikke Muren van deze Franse abdij Waarvan ik de Sleutel heb meegekregen In ruil voor mijn Horloge - ijzig Donkere gribus Die uit het Diepste donker Lijkt opgebouwd, Verraadt op maar Een enkel plekje De aanwezigheid van Het licht - aan de Binnenkant van wat De buitenmuur lijkt te zijn Valt een centimeterslange…

versleten gordijn beduimeld in de hoeken passie van oudjes…

Gordijnen van licht Aurora Borealis Een hemels gedicht…

stromen van druppels vormen geen gordijnen want je loopt diep er door…

De zon schijnt altijd door een gat in het gordijn achter de wolken…

Gordijn in somber als avondmist van de herfst hangt over mijn hart.…

Gordijnen toe te moe te weten dat ik bekeken zonder ogen zwerf in de geworpen blik, verdwaal in duister. Zien verteert mijn kracht; in slaap wens ik loom weg te dromen van hen die door me heen kijken en niets weten van mij.…

Zijn er dichters? Stichters der sterren, verdwalen in verhalen, drinken van het licht dat door kieren gluurt. Opgaan in rode schemer met de nacht opvliegen en dan woorden schilderen. Druppels in een kelk, stromend genoegen.…

gelukkig braken mijn glazen gordijnen het zonnige licht zijn schijnen kleurde het zwart van de nacht in met wit zonder schemering en hint van mijn liefste grijze tint…

Papier tot gordijnen. Papier verkwist. Snede in mijn onderlip. Wazig zicht. Stond hier ooit een hut? Was ik nog maar sterker. Sterker dan het gewelf Waarin ik ga. Dan hoefde ik niet te liegen.…

achter gordijnen van graniet danst de godin door grenzen van de geest geheime gangen geven zich niet prijs haar bange hart regeert in grijze golven de gouden gloed van goedheid verschuilt zich achter het gekweld gemoed de godin laat zich niet zien de gesel van de angst houdt haar geborgen in haar grot gesloten met gordijnen…

de messen zijn gewet een laatste gebed voor het werpen zij is geen doel maar haar aura moet schitteren in licht pijlsnel doorklieven zij flitsend de lucht in dodelijke vlucht roerloos staat zij tussen lemmeten gevangen laat langzaam de armen hangen onder daverend applaus sluit ook voor haar het rode gordijn dan knikt haar…

gedragen ’t Licht valt door kieren en verspreidt zich aan je voeten Door woorden verwond Middels veren gestreeld De wind slaakt een zucht warmt jouw blanke handen Treden vol levenslust Dalend en verend Wapperende lakens voelen als een deken van ijs Oh…..beste vriend, zing voor mij vanuit je hart van velours Ik zal je bedekken met gordijnen…

jij je leven Met dichte gordijnen Je leven levenloos ondergaand, Piekerend, tobbend tot op de Vierkante centimeter…

Zacht golft je muziek Bij me naar binnen, Ik zie de gordijnen Bewegen ook nu zelfs De lichtste najaarsbries Het heeft laten afweten; Klanken die alle stemmingen Laten horen die er in mij Gewoond hebben, de laatste Dagen, weken, jaren, en mij Voorgoed laten weten Dat ik er mag zijn…

de lucht rekt zich uit, voor de alsmaar stijgende zielenzee…

de lucht rekt zich uit, voor de alsmaar stijgende zielenzee…

Wat wil je haar intiem vertellen achter het donkere gordijn in het holst van de nacht? Dat je een naakte blonde man een glanzende zilveren fluit hoorde bespelen met de melodie van liefde en donkere vogels in een berk zag schuilen onder maanlicht. Hoe moet zij naar je luisteren?…

de uitgezakte gordijnen laten het vermoeide licht nauwelijks door in de schemerige kamer hangt de geur van pijn en verdriet het slapeloze omwoelde bed verbergt hongerige angsten als muggen wachtend op hun volgende maaltijd zodra het hoofd het kussen raakt rennen angstdromen in doolhofachtige ruimtes rond de gordijnen houden de…

Het is windstil Plastic water in het kanaal Ik eet bij mijn moeder Onderweg naar huis talm ik op het kruispunt Mijn kamers zijn zo leeg en jij woont hier vlakbij Ik kan naar je toegaan en toch kan dat niet Achter de dunne gordijnen leeft de straat, de stad Niemand ziet mij Ik zou liefdesbrieven willen lezen van jou, ontboezemingen…

leven met d'overgang is onrust aan de vloedlijn stormen woeden eb is onbekend van alle kanten slaat ontketend golven op je teder ongestel steeds wilder aan nooit uitgerust reeds lang naar verre doemeilanden weggewenst resteert d'uitwijzing naar nieuwe oorden zonder woorden weg met d'herinnering onweg gewoven vrijheid moet…

Jij die zegt Sociaal te zijn Tegen hen die Met je moeten dealen Zegt dat vooral Met een vilein gezicht Waarop zo veel meer Staat af te lezen Dan in die zogenaamd Inlevende teksten Die je ons meegeeft, Jezelf kennelijk niet Bewust van het weerhaakachtige Woord waarmee je meestal je Meelevendheid verwoordt…