Alle inzendingen over ontvlucht

geef me vleugels om te zweven even maar, om weg te zijn om de vrijheid te beleven even te ontvluchten; werkelijkheid en pijn ik wil even leeg zijn en ervaren wat de rust van vrede is, daar dromen beleven die er nooit waren laat het me proeven, even maar ik wil de zonnestralen raken, de regen voelen op mijn huid tot de regenboog zich als een…

je klopt op ieder transformatorhuis niemand thuis en maar roepen in riolen en maar luisteren naar die andere stemmen op de lijn het geknipper van die straatlantaarn zou dát misschien een teken zijn ’s nachts tast je naast je in het lege bed voor dag en dauw ontvlucht je het in de straten trek je sporen van verdriet ze zien het niet…

de schatkist vol gedachten aan jou is nooit gesloten in speelse chaos ontvluchten zij de ordening van plaats en tijd lichten op in leven met een lach en woord vol warme tederheid kleuren zomer in het vruchtenrood van lange dagen licht jij bent de schat en sleutel van de kist die ik al zo lang heb gemist…

een spin nestelt zich in de kerstboom het lijkt alsof het web oud licht vangt, verstard zoals de naalden in dagen van onbehagen ik wil het huis ontvluchten, niets meer zijn van al wat dichterbij komt, onverteerbaar in schalen van vergeving waarin kaarsen tot vlakte zjjn vergaan de spin baart verder tot in elke hoek van de kamer…

Hoe vaak ben ik het donker ontvlucht en heb ik alles wat licht is gezocht, hoe vaak hield ik mijzelf wakker omdat ik door angsten niet slapen mocht. Niet elke nacht is zo donker het zijn van die angstige vlagen, die mij opslokken en doen verlangen naar nieuwe zonnige dagen.…

Omringd door geschilderde geesten om het duister te verdrijven heb ik rode rozen, blauw zien blozen in mijn koffer op weg naar nergens onder angstaanjagend bewolkte luchten probeer ik werkelijkheid te ontvluchten langs herinneringen, met jou in de nacht blijf ik met mijn geest alleen, niemand wacht tijd raast voort, vaak ongehoord.…

Stap-voor-stap en haar benen die in hetzelfde ritme gaan, zich voorttrekkend van steen naar steen, door slijk en nat gras de liefde niet ontvlucht maar juist gezocht en gevonden. Met één lach.…

Omdat het geluk een herinnering is bestaat het geluk omdat tevens het omgekeerde het geval is, ik bedoel dit: omdat het geluk ons herinnert aan het geluk achtervolgt het ons en daarom ontvluchten wij het en omgekeerd, ik bedoel dit: dat wij het geluk zoeken omdat het zich verbergt in onze herinnering en omgekeerd, ik bedoel dit: het geluk…

Er dreef een heel jong wolkje nieuwsgierig in de lucht hij was zijn wolkenvolkje stiekem even ontvlucht Maar al dat eentonig hemelblauw geen wolkenvriendje om mee te stoeien verveelde de jonge spruit al gauw en heimwee begon te groeien Gelukkig had de almachtige zon rustig alles aanschouwd bracht met haar stralen zo snel als zij kon de…

ik zag je streepjes helder zonlicht vlechten afhechten met pluisjes tijd die glinsterend in warme lucht kou waren ontvlucht nog was er geen patroon van licht en schaduw in jouw droom te ontdekken de realisatie leek zich aan de werkelijkheid te willen onttrekken maar onder jouw vingers speelden wit en zwart hun eigenwijze…

ik wilde de volheid bezitten een leegte ontvluchten met zoveel donkere muren en mijn armen doen strekken naar luisterende luchten om de vullende verwachting blindelings op te wekken die tot in eeuwigheid zou duren verdwaasd trek ik me op langs dode takken de handen geschuurd nu vol met blaren zocht de eenzaamheid te bedaren die al…

Haar mond ontvlucht, zwermen witte vogels in wit brokaat. Volle moederborst begeerlijk voor het mensenkind altaar van de zon. Onbezonnen zijn, het witomrande doodskleed in de knop te sterven. Kweek zoete tranen in een kelk, dag tot dag het brood van schoonheid.…

reuze wachter in de nacht die de strijd heeft volbracht als wereldwonder ontsproot de havenpoort als moederschoot toevluchtsoord in woeste baren ontvlucht van duivelse zeegevaren de reus is nu verdwenen vervallen tot een hoop stenen de materie werd langzaam ververst in een andere gedaante geperst nu is de toeristen schare met…

Wie de stad ontvlucht voor verkoeling aan het strand slaakt van ergernis een zucht raakt in de file opgebrand. Ligt hij eindelijk na uren met z'n blote bast in zee zal de pret niet lang duren hij moet terug, met de file mee.…

En de angst doet mij ontwaken Zelfs het vuur voelt niet meer warm Ik voel het verkrampen van mijn kaken Ik voel het afgaan van het alarm En de angst doet mij ontvluchten Van het vuur, de boze gloed Zal ik ooit kunnen verzuchten Vind ik ooit weer eens de moed En de angst doet mij verslappen Dooft het vuur tot enkel rook Ik ben bang, kan…

Liefste nog levend gaatje zelfs als Het licht de kamer ontvlucht En lamp die het gooien Dat men mij in de mond wekt Blijft doorstaan Bloempje in mijn weide Dat zelfs als een dode zon De vruchtbaarheid ontrooft Die liefde blijft bloeien Luisterend, oor in een bloem Dat ik zelfs wat onder de tong Ligt te sterven of te glanzen Geheel…

Een klokkenluider heeft ons toevertrouwd, dat inners, die de asocialen duchten, belastingwanbetalers maar ontvluchten, wier aanslag als oninbaar wordt beschouwd. Ik vind belastingvrijdom ideaal en koop het boek 'Hoe word ik asociaal?…

Zwevend naar de hemel door de helderblauwe lucht waar de sterren zijn verdwenen, aan het daglicht ontvlucht. Maar gelukkig ben ik niet naar de wolken gevlogen, ik lig veilig in je armen en ik kijk in je ogen. Ik voel me heel veilig en tevens heel vrij. Dat maakt me verliefd, gelukkig en blij.…

zij wil glittertjes en glimmertjes ook nog een prins op het paard nu scheldt ze hem dagelijks verrot omdat het nooit genoeg is hij ontvlucht moegestreden hun huis met geblakerde haard vindt elders nergens rust voelt zich totaal verscheurd prinses, kan jij niet zien dat de schoorsteen bijna instort?…

zij, die 'hun oorlog' .....zijn ontvlucht Je rijke tafel wil je delen het versgebakken brood ......breken papieren dagen worden weken weken...maanden van geduldig papier er is geen uitweg rest alleen: haag of heg enige beschutting tegen Hollands snijdende wind.…

je speelt in mijn hoofd tussen flarden gedachten bomen wiegen een lach in dromend verwachten van lente die vliegt vleugels gespreid de winter verliest zijn terrein en verdwijnt voor even bevrijd de wereld ontvlucht zon boven donkere lucht die jaagt op de tijd speel in mijn hoofd dans de muziek voor eigen publiek ik zing…

je speelt in mijn hoofd tussen flarden gedachten bomen wiegen een lach in dromend verwachten van lente, die vliegt vleugels gespreid de winter verliest zijn terrein en verdwijnt voor even bevrijd de wereld ontvlucht zon boven donkere lucht die jaagt op de tijd speel in mijn hoofd dans de muziek voor eigen publiek, ik zing het…

om jouw naam gevouwen en draagt zijn klanken deinend door het bloed voor ze als tere fluistering de lippen strelen jouw beeltenis heb ik in mijn zicht gevangen en elke lijn zorgvuldig op het vlies gebrand zodat jij rust in elke blik de warmte van je stem zweeft voort gevleugeld door mijn zuchten die de stilte van jouw dood proberen te ontvluchten…

het doek hangt erbij of het zo vallen gaat bekroning op al het werk dat bij leven verzet zo onbenullig en futiel bloemen met één oor voor detail, zelfs de bijen lijken wat weg te zoemen in die eindeloze zomer toen er nog zoveel verf het is of de man zijn strohoed zijn dood is ontvlucht samen met die oliedikke lucht een reis doorheen…

uit gesmolten toversteen met zilver beplakt in gouden lijst omhuld met ornamenten gekruld zie ik het beeld van een man die ik niet plaatsen kan uit de spiegel getreden mijn geest overreden mijn lichaam vertreden denk ik in mijn droom mijn vader of zijn zoon wie ik niet ben geweest mijn beeld is een geest die de spiegel is ontvlucht…

ik waaide vleugels jij loste nog wat engelen wij droomden vrijheid op een warme wind thermiekten samen naar een ongekend hoogt tot de cumulus zich boos over ons boog draaiden door de luchten konden onweer en de storm nog ontvluchten en oogden eindelijk orkaan in zijn stilte konden we weer rusten en langzaam aardwaarts gaan maar…

En de tijd verscheurde met de haat die geen boodschap had of een gebed om een zinloze dood te ontvluchten. Want schuld was zijn moment dat hij niet meer wilde verliezen. Omdat zijn stem dood was, zijn nachtmerries nu zouden zwijgen en hij de stilte onverdraaglijk wilde maken.…

Een daad van politiek protest een vrouw van eenentwintig De eerste die Iran liet zien dat vrouwen kunnen winnen Olympisch brons met taekwondó maar hield haar woorden binnen Alizadeh is haar naam wordt zij icoon voor jong Iran Zoals een paar jaar eerder nog vertoond was in Afghanistan? Ze werd vernederd en beschimpt en was gedwongen…

In de schaduw van een grote boom de ergste hitte wat ontvlucht, leg ik mij neer en tuur wat loom naar de bijna oneindig lege lucht, waar net een wolkje de zon passeert meegedreven op een zachte wind.…

Vlakbij Dichter bij Die hele hoge tak Ik groet hem Maar val Terug Passeer ik De grond, stenen Wat kleine sprietjes gras Bruine klinkers ontvluchten voeten Ik kom hoog, veel hoger dan daarnet Alleen nog blauw, mijn neus en wolken Ik val, maar sneller en naar voren Mijn maag kietelt van geluk Oude schoenen remmen De klinkers komen Weer…