Alle inzendingen over overgave-gedicht

duid ik jou, in vredesnaam, dat mijn rozen naar rose ruiken of in wit zijn gebouwd op luchtige stromende stralen die drijven over heldere toppen en neerslachtige dalen gelijk het water het botsen tegen oevers kent maar onbevangen in overgave aan voortgang is gewend…

In een volle overgave aan het op het nieuwe avontuur bezinnen. De volle overgave aan het nieuwe avontuur kent slechts de grip van het ongewisse. dat zoekend wending geeft aan het stuur; maar zich mogelijk ook kan vergissen.…

vandaag sterft de dood met volle overgave op hout, niet uit het lood de mens kan zijn dorst weer laven…

vol overgave vouwen dames in zwart-wit hun handen samen senryu foto:Martien Montanus…

na overgave ingesloten waar tijd geen rol speelt de zee heeft gegeven ontzout en verwaterd versteend…

, zo volkomen weeft het door de lichtste vleugels van de nacht, herschrijft een verscheiden gedicht haar naam en wast zich in een frêle pose voor het nageslacht herschreven.…

hartstocht noem ik een begeerte die diep drift tot zij zich vol overgave hecht als prooi welke de liefde verwoord…

Geloven is een keuze, is overgave, maar niet begrijpen.…

vol overgave voeden zorgzame valken hun dierbare grut tot krachtige vleugels weer boven het landschap zwieren…

kei neig rimpelt het aan de oppervlakte verdwijnt na overgave geruisloos diep (neig: heel hard – Herzeels dialect)…

En dan met moederdag weer in het zicht wordt er natuurlijk ook menig liefderijk gedicht met zachte hand in vele hoeken gepubliceerd; kritiek op deze verzen wordt niet gewaardeerd.…

Mijn bevroren bloed door ijs'lijke aderen Het grauwe gemeengoed, nauwelijks te benaderen Bleek purper scharlaken verkleurend als een dood kind Slapen terwijl ik moet waken opdat ik de waarheid vind Dagen die wijken voor nachtelijk geweld Droomloze dromen hebben mij uiteindelijk geveld…

rood kleurt de rivier achter mij ik ben zwaar maar voeten tasten vederlicht af de weg naar de bron. bij een bocht vind ik rust op een rots. langs mijn linkerbeen snijdt wat voorbijglijdt en zich verder in de verte kronkelt geen wier zal hier vertellen wat de bocht verbergt: (verdrinkingsdood? roeiboot? een vrouw als een dam?) wenkbrauwen…

Wanneer in ademloze schemerschijn De vleermuis zwijgend wiekt in lage kringen, En de aarde staart naar de eerste tintelingen Der zilvren spangen van het nachtgordijn; Als dan door 't loof der luistrende jasmijn De luwtjes geur'ge wiegeliedren zingen, En sluimer daalt op brede duivezwingen... Dan is het zalig, om alleen te zijn. Dan is…

verder verdwaald van mijn stek, zo tekent de wereld zich pijnlijk af toch fluistert de stem van het lot "ik tik jou gaandeweg verder met mijn staf" meestal voorkomt het raam dat mijn zicht helder ziet ik handel dan vaak onder eigen naam het lijkt een blindheid die luisteren met eigen oren verbiedt overweldigend zijn soms geluiden als scherpe…

zij zit bij opa op schoot haar hoofd tegen mijn kin ik voel even het begin met dichte ogen wat geluk mag heten met haar duim in de mond slaapt ze een wijle in volle overgave ik draag haar als het ware ben teder licht over haar heen gebogen te samen in een hemelse stoel gezeten zou dit de eeuwigheid zijn; zich zo aan zoete…

het water stroomt naar waar de wind en de maan het wil verzet zich niet al was het maar een keer uit balorigheid zoals ik soms een bal wegtrap net voor de voet van wie ook trappen wil de wolken jagen voorbij ontdoen zich van hun grauwe last maken deuken in mijn humeur nee soms is alles het net niet en probeer ik maar een gat te dichten…

dankzij kleurrijk overreden kon het protest de boom in zo ontdeden zij zich één voor één gestaag van hun jas ieder jaar weer had het veel voeten in de aarde voordat alle neuzen dezelfde kant op keken het naakte welzijn is hun wel bekend toch schitteren ze liever vol ornaat, niet om elkaar de loef af te steken maar om in volheid te stralen…

Haar stroom zette zich zeer intens in mij voort Ongecontroleerd kwamen wij bijeen Vrijpostig als wij waren, zonder kleding samen, in kamer met de dikste muur Zij richtte zich op en bewoog zich naar pilaar Hij kruiste haar heuvel, kuste het landschap op haar buik onder bergen Haar hals bracht mijn mond in een dimensie van intense overgave…

zonder te huilen scheid ik mijn hoofd van mijn romp beter laat dan nooit…

Met zachte drang slaan de trommels van de liefde -- mijn deuren open.…

Slapend drijft de fuut; kop in veren, wind en golf duwen hem zacht voort.…

Jij hebt twee armen, strik ze maar mooi om mij heen -- dan is het voor jou.…

Langs de Eufraat binnen de kloostermuren, staart Bahe, een kind naar de kloosterpoort. Mama heeft gezegd: blijf op me wachten, ik kom terug, echt, ik kom terug. De tijd is een Tantalus kwelling, een wrede god, hangend bij de hellepoort. Aan zijn stokdove despoten-oren gaan kinderlijke smeekzangen verloren. Langs de Eufraat binnen de kloostermuren…

Laat me mijn gewoonten Laat me, laat me binnen Geef me een schuilplaats Geef me een kus .....Neem mij .....Bescherm mij .....Geef me jouw magie .....Geef me wat ik nodig heb Dan geef ik jou mijn bloed Ik pomp het naar buiten Ik bloed op jouw buik Ik bloed in jouw mond .....Overal is gevaar .....een klap dichtbij .....Overal is liefde…

Mijn liefste, ik wil jou niet veroveren, maar -- opgaan in jouw vuur.…

Ja stellig zal ik ooit verrijzen uit het stof van grijs verdriet op een Berg van Overgave door het Dal van Angsten omringd Mededogen zal de wolken vullen die de laagten vervlakken zal en uit het stof mijn driest herscheppen aan de wanhoop heeft ontrukt Als de Overgave wordt geslecht en zomerzon het stof verzengt resten van het nieuwe leven…

al droog ik met tedere overgave een traan de weg naar jouw pijn kan ik niet gaan ook al raak ik zo nabij een hand eenzaamheid is voor mij een onbereikbaar schaduwland…

twee zielen geven onbekend aan elkaar hun liefde maar apart vele levens die verbonden zijn tot overgave overwint en ze samenkomen op een lijn…

Dood is Bindend loslaten Banden verbreken Buiten spel gezet worden Overgave alom Binnentreden in het heelal Onfeilbare energie!…