Alle inzendingen over verbloemen

Het geluid van klankschalen vanuit het dorp doet de stilte van de ochtend verbloemen om de dag te duiden voor de eerste gebeden. Met half geopende ogen ontvang ik die melodie en accepteer ik de ochtendmist in mijn hoofd om de geïnhaleerde energie te besteden.…

Inmiddels echt ruim een generatie geleden Het klinkt misschien Ongehoord, in gedachte Heb ik hen, waar ieder Afzonderlijk De das omgedaan, (echt) Vermoord In letterlijke zin dan figuurlijk uiteraard, (maar) duivels zijn en blijven zij, dat staat vast Eigen falen Door zijn leed verbloemen Fout met woorden te benoemen Gelukkig beschik…

Bloemen verbloemen het verdriet en de pijn. Een jonge bloem gesneden voor het begin is zaad van de haat in de nieuwe frontlijn. Wat is de waan daarvan en wat is zin? Wat wonden de woorden, wat is waar? Wat maakte hem tot zo’n moordenaar?…

Buiten woedt de laatste Beaamt haar heerschappij door snauwend onderschreeuwen brult om dit land bevelen Binnen past een ander pak om zwart zien te verbloemen Achter gebroken enkelglas blijft het louter lyrisch kristallen bolle beelden kiezen ze omlijnen steeds verliezen Zolang een ijzig vooruit blikken evenwicht voorspellen…

toch was het liefde toen ik jou eerst mijn boze rug toekeerde onmacht verpakt in woede om de tranen te verbloemen de nacht die voorbij ging zonder slaap en in het duister dat geen bescherming bood tegen de kou die ons bed beheerste die uren het rood van de zonsopkomst bood slechts letterlijk verlichting voor een pijnlijk weerzien daarna…

achteraf leek de tijd wel pijl snel recht vooruit te spoeden niks in vrees om te verhoeden alles liep gladjes en in stijl tot de ban ineens wordt gebroken je denkt hemel ik sta nooit stil doe ik wel wat ik eigenlijk wil onraad gaat onbeteugeld spoken niet langer valt te verbloemen je hebt op de automaat gestaan aan iets buiten jezelf voldaan…

waar verleden laag bij de grond ligt danst zij wild op jong groen gras en vertrapt meedogenloos nieuw leven ademloos kijk zij niet meer achterom geeft hartstochtelijk gisteren een schop en klein als zij is, schreeuwt aandacht om wie zij ooit was voor de vernedering die als een rode draad haar leven beheerste inkt genoeg om waarheid te verbloemen…

de stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond proef de kilte van het afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar de leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee de dwarsstand van je ogen de uren zijn…

stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van afscheid in je zoenen je schenkt me warmte maar leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee in de dwarsstand van je ogen uren zijn…

de stilte ruist legt gedachten uit in rust die spreken overbodig maakt je bent geen bijgeluid iets op de achtergrond ik voel je huid, de zachte lippen op mijn mond ik proef de kilte van het afscheid in je zoenen je schenkt me warmte, maar de leegte kun je niet verbloemen ik neem je glimlach mee de dwarsstand van je ogen de uren…

ooit heb ik zuiver gespeeld maar het klankbeeld lijkt veranderd in het zoeken naar welluidende grenzen ging ik teveel af op groepen uit het orkest zij deden eerst hun best om dissonanten te verbloemen maar de koren zongen alles recht poetsten de tonen in meerderheid op het hoge ijlen ging verloren in geroezemoes onder de toren…

ik ben goed in verbloemen, de warme inborst klopt doods in mij, als ik mag zeggen dit zo. Wat is dit voor ongerijmdheid, de mens is toch gemaakt om te blazen en piepen of mis- schien zelfs te zingen? Niet veel is dit, dit mager leven zonder magie en tja, wat doe je d'r aan?…

Je kijkt enkel naar mijn voeten en mijn schoenen Gluiperig en geniepig, om veel te verbloemen. Nooit voel ik me 'vrouw' Vernedering, afschuw, pijnlijk...waauw. Geborgenheid en ware liefde zijn mijn innige wens Ben jij een dier of een 'mens'? Eng als voorwerp te fungeren Zal ik dan nooit de waarheid leren?…

Bloem sonnet Als verwoorden verbloemen van verdriet en verlangen gevoelens van verlies dichten betekent, rangschikken en verlichten rijmende ritmes dit in een somber lied. Als woorden voor ons bloemen zijn die niet bestaand toch zijn geplukt waarbij hun ziel is weg gerukt, dan zal ik knielen bij jouw schrijn.…

Dus hoe kan men concrete stilte dan benoemen, wanneer het water van het universum spreekt en ware wetenschap de kunst is van verbloemen.…

met geurenpracht kleurt ze profaan de schraalheid uitbundig aan, gedachten dwalen monddood ronkelend rond het verbloemend rood. maar de toedracht zal niet van rusten willen weten verder graven om haar gelijk naar boven te halen. echter de laatste druppels bloed onttrekken de waarheid aan het gemoed.…

Ik had mijn pijn ook kunnen verbergen met krachtige, verbloemende woorden, maar ik zweef nu eenmaal in deze verduisterende oorden. Deze spinsels van een onuitgesproken verleden rusten al zo lang in de de geheimen van mijn geweten.…

wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste loomheid overwon mijn zaligheid nimmer zal verbloemen…

nog wilde dromen voelde de tijd verschanst in zomernacht vlogen de uren ons nimmer voorbij volkomen rust en stilte zij aan zij van verre zongen sterren fluisterzacht kleuren veranderden in vuurbloemen waar tonen streelden langs de horizon wonderlijk van klank niet te benoemen ten langen leste loomheid overwon mijn zaligheid nimmer zal verbloemen…

Ik kon het nauwelijks een feest noemen verweesde verwarring weemoed en verdriet leegte door eenzaamheid niet te verbloemen waar is mijn doel een huiverende kilte nu ik niets meer voel Hem niet meer zie Ik bid om warme stilte in mijn ontheemde hart dat ik daarin Zijn Geest als een zachte bries mag horen fluisteren steeds mag ontdekken…

de winter is mij sympathiek heeft weinig te verbloemen ontsluiert slapende geheimen verstopt in het dorre hout of onder het verstorven loof de solitair maakt blij, naakt als hij is scherp afgetekend in de ruimte doorzichtig als mijn haag onthult hij rustig wachten op leven van de koude grond haast onbespied komt 't licht in dit seizoen…

Wie is van hout, zingt flierefluit tapuit IJs op de ramen, komt allen tezamen 't Is weer advent, ja nu sijt wellecome Tiereliert een merel als flapuit Chromatisch fladderende laddertonen Niets verbloemend der nature bloeme Zingen atonale lijsterbessen Verstilde polyritmische patronen Een krolse kat die rijmt in hoge bomen En struikelt…

was hij maar een echte jongen in volks- en vaders lied bezongen en geen touwverlamd skelet zelfs in de buik van Moby Dick of hoe men dat gevang wil noemen wou hij huilen, bloeden, verbloemen, van vlees vervallen in dagdaags gehik...…

Wat heet Beleeft Goed geschreven Evenzeer spellen Hoe ik het als een spel ..t In een hooiberg Snel Al mijn fouten een hele berg Probeer te verbloemen Zodat u mij in uw gedichten He, verdikkeme Weer een fout Zal roemen Of toch maar vernoemen Door de fouten heen Ken ik het fenomeen Gooi die maar weg De roem Is te ver weg Zoem Ik vlieg…

een loshangende bumper lekkende uitlaat een oude roestbak mompelend monteur strippend de trots van mijn pa verplicht de brug op onderdelen vervangen afkeurenswaardig loodvrije brandstof zilveren meeuw in haar vlucht goud in je handen soepele veren schragend een vliegend tapijt rijden op rozen beslagen ramen ijskristallen verbloemen…

de schoonheidsprijs verdient het niet, dat brengt ons weer bij Kees, want als hij schiet is ’t altijd raak en ja: daar gaat het om Gracieus bewegen is niet zo zijn ding, een danser zou ik hem niet willen noemen, maar d’ een na d’ and’re bal die uit of thuis gegooid wordt die roetsjt netjes door de ring, de fans kunnen hun dunk dan niet verbloemen…

Bijdehandje Dwars had ik je moeten noemen, dat je niet zo makkelijk bent is moeilijk te verbloemen. Op elke vraag die ik je stel is je antwoord NEE. Als moeder van Bijdehandje Dwars valt dat niet altijd mee. En datzelfde Bijdehandje moet nu weer naar school. Naar groep drie toe deze keer, hij vindt dat apekool.…

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen verkiest de woeste adem van het leven geen stil zijn maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen. Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen, In alles wat er versplinterend toe doet in het leven.…

Knisperend spreken de splinters van tintelend geluk, waar de glinsters na rijp beraad wit zijn aangeslagen verkiest de woeste adem van het leven geen stil bestaan maar kan het de gekoesterde hoop goed verbloemen. Laat hoop maar voor zichzelf spreken en zwijgen, in alles wat er toe doet.…

de echte kampioenen zijn zij die hun ware zelf ondanks wie ze ooit zijn geworden niet gaan verbloemen die hun ware zelf weten te bewaren zich niets aantrekken van de gretige media en hun valse commentaren zij beseffen we hadden een buitensporig groot talent en wat we deden was misschien wel ongekend zo’n man als Jan Raas - Evert…