Netgedichten

netgedicht (nr. 8.495):

liefde is

toch was het liefde toen ik jou
eerst mijn boze rug toekeerde
onmacht verpakt in woede
om de tranen te verbloemen

de nacht die voorbij ging zonder
slaap en in het duister dat geen
bescherming bood tegen de kou
die ons bed beheerste die uren

het rood van de zonsopkomst
bood slechts letterlijk verlichting
voor een pijnlijk weerzien daarna
zwijgend ving de dag weer aan

ook was het liefde toen ik jou
omhelsde later die ochtend
je leek kleiner en machtelozer
en ik vergaf je weer – deze keer