Netgedichten

netgedicht (nr. 16.696):

Stilte

Na al die eeuwen zijn wij nauwelijks bekend
gebleken met de éénzaat onder de planeten.
Nog kleiner is de kans dat haar equivalent
zich meldt, opdat wij ons met deze mogen meten.

Misschien is dat de reden dat wij het moment
verkiezen en het grotere geheel vergeten,
maar of onwetendheid alleen is voorgewend
zal nooit aan ons zijn om daadwerkelijk te weten.

Maar als je luistert, hoor je hoe het zonlicht breekt,
hoe halmen ruisen en insecten zoemen,
hoe alles over raadsels van de oorsprong preekt.

Dus hoe kan men concrete stilte dan benoemen,
wanneer het water van het universum spreekt
en ware wetenschap de kunst is van verbloemen.