Alle inzendingen over zwijgende stiltes

mijn stem vragend verklarend zwijgend werden ... onze stemmen veelzeggend eerlijk blijvend…

een vrouw inhaleert diep en blaast met haar hoofd achterover verveeld de rook uit die grillig schimmig zichtbaar omhoog kringelt in het schaars verlicht vertrek we wachten zwijgend tot het voorbij is ovens branden een grijswitte dikke pluim rook kringelt met de wind mee omhoog zichtbaar als een kattenstaart tegen de verder strakblauwe…

Hij ging maar in z'n eentje op vakantie en vond, dat zij als zwijgend topmodel een sprekend voorbeeld was van arrogantie.…

De jongen komt binnen en gaat zitten bij het raam Hij ziet haar in de ruit en denkt: aardig meisje, ogen blauwachtig, net als ik een beetje zenuwachtig Zou zij ook iets voelen voor mij? Ik wou dat ze iets tegen me zei Zij ziet hem in de ruit en denkt: aardige jongen, ogen blauwachtig net als ik een beetje zenuwachtig Zou hij ook iets voelen…

Ik respecteer stilte in al haar aspecten Afwezigheid van digitaal een woordeloos uitmonden Daar het huidige zich niet verroert spreekt geestverwantschap wel tot de verbeelding Waar het hart klopt is stille hoop wat ruimte geeft om zwijgen te laten spreken…

Zij voor wie alle dage' en alle uren de eeuwigheid breekt door de tijd en die houden aldóór bij de kampvuren zwijgende wacht, te gaan bereid.…

vanachter mijn raam zie ik de takken treurig in de grijze wolken hangen de wind zingt een droevig lied dat mijn peinzen drijft naar wat woordloos bleef het raadsel dat me tekent in de zwijgende stilte die het zingen niet verhinderen in het betoverend gouden licht dat me heilig is een vonkje poëzie in het gewoel…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard.…

Is eenzaam zijn Echt eenzaam Een straf Of juist een zegen Mij voelt het als een straf Ik kan er niet goed tegen Ik haat het echt Het doelloos dwalen Het zwerven in mijn huis De nutteloze uren Dat eeuwige gehang En het staren naar de buis Ik haat de stiltes die er zijn Het kille internet Maar het ergst haat ik dat rotgevoel Als ik alleen…

We liepen door een landschap met heide en jeneverbessen een landschap zo oud als de wereld zelf zo moest het ooit begonnen zijn zo moest het gebleven zijn zo moest het zijn zo als nu we keken naar de jeneverbessen ze stonden daar duister en zwijgend zwijgend over het verdwijnen…

zij en zij zij aan zij een bank vol mooie neuzen mooie handen lieve ogen, die bedrogen voelen en lachen over schanden harde stiltes dreunen door de nacht zij aan de goede kant elkaar gevonden met gebundelde trefkracht word ik verslonden tot niks teruggebracht de laatste druppel verkeerde gok ben nu de knuppel in het hoenderhok…

Mag ik even met je praten Over iets gewoons als Het weer of De dikte van je winterlaarzen Laten we het niet hebben over Over mij Over hoe koud ik het heb Laten we praten over Hoe koud het is Voor ons beiden Laten we Pratend over weer En winterlaarzen Elkaar zeggen Hoe zeer we elkaar missen Hoe we samen lijden Door de stiltes…

over en weer gepraat en dan vallen er stiltes uitgesproken en verzitten op de klok kijken langs elkaar heen zien de hond moet uitgelaten hier heerst de kunst van het zwijgen.…

als je zwijgend kijkt alleen maar kijkt zie je soms zoveel meer en anders als je zwijgend denkt alleen maar denkt denk je soms zoveel meer en anders als je zwijgt alleen maar zwijgt begrijp je soms zoveel meer en anders…

De bittere genoegens van angst klinken als de laatste noot een symfonie van donker leven maakt je ruimte meer dan groot Kon ik maar de stiltes bespelen de zwijgzame tonen van je hart zou ik de wereld kunnen betreden waarin je jezelf zo tergend tart Ik zou een strijkstok laten dansen over de snaren van je borst met tederzachte strelen…

Leugens vinden geen rust, tranen worden gesmoord Moede ogen en dode woorden sterven duizendmaal tussen sussende stiltes Mijn ziel is al gestorven, leeg is mijn lichaam, kleuren worden uit mijn stem gestolen Zuurstof wordt uit mijn adem geperst, ik stik in een onbedaarlijk huilen, ik sterf duizenden dagen Er is geen waarheid, alleen…

Verdraaide woorden pogen klare beelden te scheppen met verleidelijke contouren, letters zoeken dribbelend een weg om zich te schikken tussen het witte cement, dragende stiltes worden ingelast zodat de zinnen ramen krijgen om het innerlijk te verhelderen, punten twijfelen nog even over hun mannelijkheid maar de vrouw heeft hier beslist…

De stiltes vullen jouw kilte aan jouw warmte leidt tot rumoer gevoelens etaleer je met emoties maar die schok is niet voelbaar want de elektrische lading ging in rook op met illusies.…

zo vormloos vluchten de grijze vegen met de nevel regen de graven zuchten dempen droeve woorden die fluisteren rond witte bloemen grond langs stenen boorden het water spat rozetten de chrysanten bloeien de cijferjaren zetten stiltes aan het bloeden die blijven kwetsen al hebben arduinen geen doornen die de aanraking verhoeden…

smeulende peuken zijn getuigen van gestorven woorden bengelend tussen stiltes en komma’s zinnen zijn wit verhullen het zwijgen de asbak gevuld aan de rand van het blad voorzichtig blaas jij geopende woorden nieuwe gedachten zo dicht bij mij rook kringelt in onzekere wolkjes vertaalt vertrouwen in nieuwe verzen voor jou…

verbleken er geen ster meer blinkt in de nacht De scherpe kanten van het leven moeilijker te dragen niets meer het leed verzacht Als alles donker om je heen blijft het leven je te zwaar Geef dan nooit de moed op er staat altijd iemand voor je klaar Iemand met open armen die naar je luisteren wil En als je niet wil praten jou omarmt zwijgend…

De eerste beelden keren terug je kledingstukken klimmen omhoog het vroegste licht omgekeerd valt alles om je lijf je broekje, je rokje je T-shirt, je panty’s komen naar je terug als omgedraaid begin maar het is anders aan de overzijde van deze nacht: langzaam, niet traag, rituelen, beweging de melancholie houdt je schouders…

zijn hand zal schrijven wat zijn hart wil zeggen maar zijn mond blijft zwijgen over wat zijn ogen zien haar hart zal weten wat zijn mond wil zeggen maar haar oren blijven doof voor wat zijn ogen schreeuwen…

soms als ik andere letteren zie chronologisch gerangschikt tot hedendaags gewaardeerde poëzie realiseer ik me mijn grens ijzeren wilskracht delft het onderspit verlamt zelfs het schrijfvermogen elke zin die dan nog mijn pen verlaat resulteert in een niet passend slap aftreksel van dichterlijke kunst verzen zonder ramend inzicht als…

aangeraakt ben ik door Hem de stilte, die ik omarm om naar Hem te luisteren zwijgend in Zijn aanwezigheid te komen om Hem te eren dit moment, zo'n bijzonderheid God, leer mij zwijgen als U wilt spreken dan zal de Geest ruimte krijgen om te komen als een warme deken zegen zal neerdalen wanneer ik voor U kniel de grootste prijs, die je kunt…

Gezwegen, naast je in het bed, zag ik op je slapen, het bewijs van het kloppen van je bloed, een oceaan van gloed, waar eb en vloed tot elkaar komen, om de hemel op te rapen in je dromen, om in je adem samen te vloeien, in een tijd die niet bestaat en op kousenvoeten verder gaat,vermomd zich met de uitgeworpen kleren op de achtergrond,…

Het grazige verzuurd door de aanzwellende zomer onder romige luchten zwenken zwaluwen door de geopende gordijnen van het uitrustende voorjaar De wind geeft gul een geluid aan alles wat stemloos leeft niets blijft zonder ontdekking Al mijn vragen verwaaien – zonder beantwoord te zijn – in het overvolle landschap terwijl het een uitnodigende…

Zwijgend in zijn onverstoorbare belofte niet te veranderen wat niet om een verandering vraagt. Of te antwoorden met tijdloze wensen die altijd terugkeren als de maan en de sterren dichtbij lijken in hun onverstoorde schoonheid.…

ik hoor sinds kort de klokken niet meer luiden ze zijn voorgoed het zwijgen opgelegd des zondags was ik zo eraan gehecht nu hoor ik stilte stille tranen huilen verward besef ik dat dit kerk'lijk kwijnen ook veroorzaakt is door mij, de mijnen…

In diepe stilte krijgt jouw zwijgen zoete klank rond het eiland van jouw emoties zwemmen dronken zinnen misschien lukt het vanavond om een brief te schrijven zodra de fles leeg is uit het woordenboek dat je mij stuurde vallen letters in de zee ik rol het landschap op in papieren gedachten beschrijf ik een wereld achter glas…